Ελένη Τσαλιγοπούλου @ Αυλαία
Στης καρδιάς τις διαδρομές…
Είναι αλήθεια πως, όταν ακούω για πολλά κεράσια, κρατάω το μικρότερο καλάθι της αγοράς, από φόβο και μόνο για την ποιότητα του προϊόντος. Χίλιες φορές να βγω λανθασμένη και να κουβαλάω και στις τσέπες μου, παρά να μην γεμίσω ποτέ το καλάθι. Πες το ιδιοτροπία, πες το παραξενιά ή και απλώς αντίσταση στη μεγαλομανία της εποχής.
Έτσι, οδεύοντας προς την «Αυλαία» για να παρακολουθήσω το πρόγραμμα της Ελένης Τσαλιγοπούλου, είχα μία ιδιαίτερα μεγάλη επιφύλαξη για το αποτέλεσμα, η οποία, φυσικά, δεν είχε να κάνει με την τραγουδίστρια και την αδιαμφισβήτητη αξία της, αλλά με τις πρόσφατες επιλογές της. Από τη μία ο τελευταίος δίσκος, που κατά την προσωπική-και υπερβολικά ταπεινή- μου γνώμη, δεν αποτυπώνει την ταυτότητά της, από την άλλη οι καλοκαιρινές της συναυλίες, που δε με ικανοποίησαν, όσο στο παρελθόν, στάθηκαν αρκετά σημαντικοί λόγοι γι’ αυτή την επιφύλαξη.
Μέχρι που έσβησαν τα φώτα και εμφανίστηκε στη σκηνή…
Τότε ήταν, που, λες και μαγικά, έσβησε κάθε αμφιβολία και απλώς με παρέσυρε στα μουσικά της «ξόρκια». Μια Τσαλιγοπούλου, βγαλμένη από το ένδοξο παρελθόν, που αγαπάει, πονάει, κλαίει, αναστενάζει και σε «κλειδώνει» σε κάθε στίχο…
Που θα αφεθεί στη μελωδία και το συναίσθημα και θα αρχίσει να κινείται αέρινα μέσα στο χώρο…
Που δε θα ντραπεί να βγάλει τα παπούτσια της και να τελειώσει ξυπόλητη την παράσταση…
Που δε θα φοβηθεί να «μπει» μέσα σε κάθε λέξη και να την πιστέψει…
Που θα κατέβει από τη σκηνή, θα περπατήσει ανάμεσα στον κόσμο, θα καθίσει στα τραπέζια τους, θα τους δώσει το μικρόφωνο και θα τραγουδήσει μαζί τους…
Που θα ζητήσει κι ένα ποτηράκι παραπάνω, απλώς για να πει «στην υγειά μας»…
Που θα σε κάνει να κλάψεις με το «Τζιβαέρι», να χορέψεις με το «Είσαι ένα περιστέρι», να προβληματιστείς με το «Παιδιά των δρόμων», να ερωτευτείς με το «Χίλιες σιωπές», να θυμηθείς με το «Στης Νάουσας το κάστρο», να κλείσεις τα μάτια με το «Εγώ σ’ αγάπησα εδώ»…
Που θα σου ανάψει τη φωτιά, κι άντε μετά να βρεις λόγο αντάξιο της «πυρκαγιάς», για να τη σβήσεις…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, από το να βλέπεις την αλήθεια και την «ψυχή» να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου, να κόβεται χίλια κομμάτια, να περνάει από τους πιο εσωτερικούς διαδρόμους κι όμως, να παραμένει αλώβητη ή ίσως και με λίγη σοφία παραπάνω…
Και η Τσαλιγοπούλου κατάφερε αυτό ακριβώς, να σφραγίσει με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο την αλήθεια της, την αλήθεια μας…
1) Κάντε κλίκ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το play για να τις δέιτε σε slideshow ή κλικάρετε τα βελάκια πάνω δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
- Video 1
- Video 2
- Video 3
Παρακαλείσθε να μην χρησιμοποιείτε για αναδημοσίευση φωτογραφίες, video & κείμενο χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
