Νατάσσα Μποφίλιου @ Μικρό Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου «Επικίνδυνη ηλικία»: Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ!

Νατάσσα Μποφίλιου

@ Μικρό Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Επικίνδυνη ηλικία

«Επικίνδυνη ηλικία»: εκείνη η οριακή γραμμή που σε χωρίζει από τη νεότητα και σε οδηγεί στην ωρίμανση και κατ’ επέκταση την αυτοσυνειδητοποίηση. Ίσως, άλλωστε, εκεί να έγκειται και το επικίνδυνο της υπόθεσης. 

Η εποχή του προβληματισμού, της έσω οριοθέτησης, της τοποθέτησης εαυτού, προβλημάτισε, δημιούργησε, ενέπνευσε τους ποιητές σε χρόνο παρελθόντα, μα και αιώνιο ενεστώτα, κάνοντάς τους να υμνήσουν το βαθύ μαύρο χρώμα που κρύβει αυτή επιφανειακά ηλικιακή και ουσιαστικά υπαρξιακή μετάβαση.

Στο μικρό θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, η ίδια η νεότητα τραγούδησε για τη «δύση» της, έχοντας ως εφόδια τα λόγια εκείνων των ανθρώπων, που φτιάχνοντας μια πορεία ονομάτων και γενεών, γίνονται ενδεικτικά της πορείας του ανθρώπινου νου, που θα βασανίζεται εσαεί από την ίδια του την ύπαρξη. Σε συνθέσεις του Άγγελου Τριανταφύλλου, μία δεκαπενταμελής ορχήστρα, ένα μικτό φωνητικό σύνολο και μία ερμηνεύτρια, η Νατάσσα Μποφίλιου, έχτισαν το πορτραίτο αυτής της ψυχικής διαδρομής κουβαλώντας όλα τα σκαλιά δυσκολίας, που φέρει από μόνο του ένα τέτοιο εγχείρημα: το «βαρύ» της θεματολογίας, την έλλειψη εξοικείωσης του ευρέος κοινού, την αποστειρωμένη αντίληψη σχετικά με το «άβατο» του συγκεκριμένου χώρου. Και η αλήθεια είναι πως η ουσιαστική τέχνη είναι εκείνη, που με πηγή την ανθρώπινη ψυχή και στόχο πάλι εκείνη, έρχεται με φόρα να υπερπηδήσει τις πρακτικές «ανηφόρες».

Σε ένα θέατρο μαγικά δονούμενο, με κόσμο, που ανάμεσά σε αυτούς που έγιναν εραστές του θεάματος, έβρισκες αρκετές φορές κι εκείνους που ήταν διχασμένοι ανάμεσα στο «δε μου αρέσει» και το «δεν καταλαβαίνω», μια ομάδα νέων ανθρώπων άνθισε, δίνοντας καρπούς άκρως μυρωδάτους και ικανούς να θρέψουν πνεύμα και ψυχή. Με μια σεμνότητα δοσμένη εκ των έσω, η Νατάσσα Μποφίλιου στάθηκε στα ύψη, τα μήκη και τα πλάτη τεράστιων βαθών, δίνοντας μια εικόνα εντελώς διαφορετική. Ήσυχη, καθισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης σε μια καρέκλα, με το βλέμμα χαμηλωμένο και τους γυρτούς της ώμους να δηλώνουν τη βαθιά εσωτερικότητα του πονήματος. Εικόνα, που ίσως σε στιγμές «ξένιζε» στα μάτια του σταθερού κοινού της, αλλά στην ουσία της δημιούργησε ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο της καλλιτεχνικής της υπόστασης, δίνοντάς της μια πολυμορφική αποτύπωση, που στην τελική συγκροτεί την ολότητά της.

Συνθέσεις δύσκολες, με την ορχήστρα να ακροβατεί τελετουργικά υπό τις οδηγίες του Κορνήλιου Σελαμσή, χωρίς εύκολα πατήματα για εντυπωσιασμό ή τάσεις επίδειξης, με μία φόρμα που μόνο ως «φόρμα» δε μπορεί να νοηθεί, μιας και η μόνη καθοδήγηση ήταν εκείνη της εσωτερικής ανάγκης και όχι της περπατημένης οδού. Σκηνικό λιτό δια χειρός Γιώργου Γαβαλά, εναρμονισμένο εξαιρετικά με τους φωτισμούς του Νίκου Βλασσόπουλου και τις ενδυματολογικές επιλογές της Δάφνης Ηλιοπούλου, που όλα μαζί έπαιζαν με το κλασικό και το σύγχρονο, την αθωότητα και την απώλειά της, κατευθύνοντας το φως μόνο στο επίκεντρο της ουσίας, καταφέρνοντας έτσι να φθάσουν σε ένα αποτέλεσμα ατόφια ουσιαστικό, που δεν κέρδισε πόντους μέσω πλαγίων οδών.

Ερμηνείες που διακρίνονταν από την «ησυχία» του σεβασμού του χώρου και της ενέργειάς του, συνθέσεις αριστοτεχνικά πλεγμένες με τις μύχιες δονήσεις, κινήσεις μελετημένες με κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε καμία από αυτές να μη βρεθεί μετέωρη ή εκτεθειμένη στην έλλειψη λόγου ύπαρξης. Το τέλος της νεότητας δόθηκε ουσιαστικά μέσα από μία πορεία ενδοσκοπικής διαδρομής, που τήρησε κανόνες ιεροτελεστίας, με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή, στην οποία άνθρωποι από τις οικογένειες των συντελεστών κάθισαν στις καρέκλες που ήταν στο μπροστινό μέρος της σκηνής και έγιναν οι δέκτες των στίχων, αποτελώντας με αυτόν τον τρόπο τον καθρέφτη που βρίσκει το «τώρα» στο «μετά» του, το αντικατοπτρισμό της νεότητας στο μελλοντικό γήρας, που αποτελεί την ίδια ρίζα, την ίδια φύση, την ίδια ύπαρξη, υψωμένη, όμως, σε έναν άλλο βαθμό συνειδητότητας.

Έτσι, μια ομάδα ανθρώπων, με αφορμή την ψυχή και στόχο την κάθαρση, έστησε μία παράσταση που από κάθε ανάσα της έκανε εμφανή τη σεμνότητα και την ταπεινότητα, κάνοντας ακόμη πιο σαφή τον πρωταρχικό στόχο. Όχι, δηλαδή, μια κραυγαλέα παρουσία, με σκοπό να συζητηθεί ή να γίνει το εμπορικό γεγονός του  καλοκαιριού, αλλά μια, πέρα για πέρα, «ήσυχη» δημιουργία- που σε σημεία ίσως έφτασε και στο άκρο της αμηχανίας-, που στόχευσε σε αυτό το λιθαράκι που έβαλες στην τσέπη φεύγοντας και σε έκανε, μέσα από μια δύσκολη ψυχικά και πνευματικά διαδρομή, να εντοπίσεις το εσωτερικό φως που κρύβεται στα μυαλά αυτών των ανθρώπων και στην ανάγκη τους να γίνουν οι κοινωνοί του. Εκείνο το ποιητικό θραύσμα του Ασλάνογλου, λοιπόν, που έγινε η αφορμή, έβγαλε ρίζες και βρήκε πάτημα στην πιο εύφορη κοιλάδα…
«Αυτή η θηλυκιά εποχή στυφή, παράξενη σα γριά με τις εύκολες συζητήσεις, την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά…»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: