Νατάσσα Μποφίλιου @ Τεχνόπολις
Ψυχή ως μονάδα μέτρησης του χρόνου
«Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω…» Θα μπορούσε να είναι μια βραδιά που κατάφερε να εγκλωβίσει το χρόνο… Μια νύχτα που άπλωσε τα χέρια της και στα δέκα της δάχτυλα μέτρησε και από έναν χρόνο, μέτρησε τρεις ανθρώπους, επτά δίσκους, κάποια εκατομμύρια στιγμών και ένα ανθρώπινο σύμπαν, που στην εποχή της συναισθηματικής ακινησίας, τρέχει με χίλια….
Τρεις άνθρωποι, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, δέκα χρόνια πριν , θα γεννηθούν ξανά από την αρχή από μια κοιλιά κοινή και με τη σειρά τους θα γεννήσουν κάτι διαφορετικό. Κάτι που ποτίζεται με την ουσία της επιθυμίας για το ειλικρινές, γι’ αυτό που ήρθε, ανίχνευσε το τοπίο και έμεινε. Όχι γιατί βρήκε τη θέση του στην τυχαιότητα, αλλά γιατί σχεδόν εξ ορισμού φτιάχτηκε με την ιδιότητα του μη θνητού, όπως ό, τι έχει την τύχη να συγκαταλέγει στα συστατικά του την ανθρώπινη ψυχή.
«…όσους ήρθαν για να μείνουν…» Και έτσι, έρχεται ο απολογισμός… Εκείνος που με ένα εισιτήριο στο χέρι, στην αρχή του Σεπτεμβρίου σε στέλνει στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι και σε κάνει μέρος του σκηνικού τους. Και δε θα φθάσει μία ημέρα, αλλά θα χρειαστεί και δεύτερη, για να είναι διπλός ο εξαγνισμός. Ένας απολογισμός, που σε πείσμα αυτών, που μετρούν τις ελλείψεις ή τα περισσευούμενα, εκείνος τα βρήκε όλα μετρημένα, όλα στη θέση τους. Με τα λάθη και τα σωστά μέσα, με τα χαμόγελα και τα απαραίτητα δάκρυα, με την υπερβολή και τη σιωπή, με την ένταση να κάνει τους παλμούς να ανεβαίνουν ζωογόνα. Από εκείνη την πρώτη «Ασπιρίνη» που άρχισε να χτίζει δειλά μια εποχή, μέχρι το «Εν λευκώ» που ήρθε για να την καθιερώσει και να βάλει στις ρίζες της σπόρο καθαρό. Από την «Άνω τελεία» πίσω στο «Αλεξάνδρας» και το «Σ’ αυτόν τον κόσμο», με τις «Μέρες του φωτός» να καταρρίπτουν την έννοια του οξύμωρου κοινωνικού σχήματος. Ένα πέρασμα από συναισθήματα αλλά και ήχους, που δίνουν το στίγμα τους και τις εναλλαγές τους μέσα στα χρόνια. Από τον πιο ακουστικό μέχρι τον πιο ηλεκτρονικό.
«…όσους άφησαν σημάδι…» Εκείνη θα στέκεται μπροστά σου, κουβαλώντας αυτά που έχουν γράψει μέσα της τα χρόνια που πέρασαν. Θα τη δεις να αλλάζει, να κουβαλά την ξεχωριστή της περσόνα πιο σίγουρη, να ανθίζει μέσα στην ιστορία που έφτιαξε μαζί με τους άλλους δύο πρωταγωνιστές. Δεν είναι και λίγα άλλωστε όλα αυτά που μετρούν. Και όχι, εδώ δε μιλάμε για ποσότητες, παρά μόνο για ποιότητα, που κάνει αυτή τη βραδιά ξεχωριστή, γεμάτη από τα δικά τους τραγούδια και μόνο, σαν ευχαριστήριο για όσα πέρασαν. Όμορφη, με μια έννοια βαθιά μεταφορική, θα αλωνίζει τη σκηνή με την ίδια ευκολία που περιδιαβαίνει ψυχικά στις ανηφόρες των στίχων και τις κατηφόρες των στιγμών.
«(…και μου βγαίνουν πάντα λίγοι) ή μου βγαίνουνε πολλοί…» Και θα λάμπει. Μέσα σε ένα φως που δεν κρύβει κάτι το φτιαχτό ή το επιτηδευμένο, αλλά βρίσκει γεννήτρια στα μάτια των ανθρώπων που συναινούν απόλυτα σε αυτό το «έγκλημα». Και φυσικά, ούτε λόγος για θύματα ή δολοφόνους, παρά μόνο ψυχικά πατήματα γερά και ουσιωδώς εξελισσόμενα. Όπως εκείνα τα μικρά φωτάκια που θα ανάψουν στο τέλος και θα μοιάζουν με σημαδάκια για να μη χαθεί ο δρόμος, να φθάσει μέχρι εκεί που του ορίζει το «θέλω» της καρδιάς, μέχρι εκεί, που για να μετρήσεις τις λάμψεις, ανακουφισμένος θα πεις «φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.»…
Επιμέλεια προγράμματος: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ενορχηστρώσεις: Θέμης Καραμουρατίδης
Ήχος: Γιάννης Παξεβάνης
Σχεδιασμός & χειρισμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Προδρόμου
Artwork: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Παίζουν οι Μουσικοί
Πιάνο: Θέμης Καραμουρατίδης
Τύμπανα – Κρουστά: Φοίβος Κουντουράκης
Κιθάρες – Μπουζούκι: Σωτήρης Καστάνης
Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Βιολί – Μαντολίνο: Δημήτρης Κουζής
