B.D.Foxmoor @ Σταυρός του Νότου Club
Άλλος ένας τρόπος ζωής…
«Στηρίζω το λόγο μου με τη ζωή μου και τη ζωή μου με το λόγο μου: είναι ο δρόμος που χαράζει το Low Bap».
( B.D.Foxmoor ή κατά κόσμο Μιχάλης Μυτακίδης)
Ίσως να έχεις ξανακούσει αυτή τη φράση, ίσως να τη θεωρείς κατάλοιπο ενός ένδοξου παρελθόντος, ίσως να είναι το μέσο νομιμοποίησης της μοναδικότητας των μελών της ομάδας αυτής, που ονομάζεται Low bap, ίσως, πάλι, χωρίς να σκέφτεσαι πολλά, να την ασπάζεσαι, γιατί «απλά σ’ αρέσει».
Ίσως αυτό, ίσως εκείνο…
Kαι όταν μου τελειώσουν τα “ίσως” πάλι αναρωτιέμαι «τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτή η φράση;»…
Γιατί πολλές φορές θεωρούμε αυτονόητο, ότι οι άνθρωποι λένε και κάνουν άλλο από αυτό, που πραγματικά εννοούν;
Αντί, λοιπόν, να ψάχνω για αλήθεια και για ψέματα, μήπως είναι καλύτερα να περιγράψω τη δική μου εμπειρία στην Low Bap, να δώσω τη δική μου ερμηνεία; Αλλά και πάλι, πώς να στηρίξω το λόγο μου μέσα σε μια βράδια γεμάτη λόγια, πώς να περιγράψω μια τέτοια γιορτή;
Γιατί, ναι, ήταν γιορτή…!
Γιατί, ναι, γιορτάσαμε τα 1.100 τραγούδια…
Το βράδυ εκείνης της Παρασκευής του Φεβρουαρίου, κομμένο και ραμμένο στις παράξενες μέρες, που ζούμε, ευχή για συνέχεια στο όνειρο, που δεν έχει χαθεί, βρεθήκαμε στριμωγμένοι στο club στο Σταυρό του Νότου, σε μια βράδια γεμάτη «ενεργά μέλη» και Low Bap διάθεση. Στη φωτισμένη σκηνή ο, πάντα ακούραστος, ακαταπόνητος B.D. Foxmoor να ξεστομίζει την ειπωμένη λέξη με μία χειρονομία και το νόημα της σε μία λέξη!
Με άλλα λόγια «Σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου, εσύ παλεύεις για τα όνειρά σου, σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου, είσαι lowbap και είναι μαγκιά σου», ενώ δεν αργεί η στιγμή, που αναρωτιέται ο ίδιος με το δικό του «ίσως» και σε προστάζει «κάνε κάτι… μη μου χτυπάς απλά την πλάτη». Ο πάντα αντιδραστικός, ο πάντα πολιτικά ενεργός, ο πάντα διαφορετικός, ο πάντα πιστός στο βάθεμα του, ο, λίγα υποσχόμενος, αλλά, πολυπράττων, B.D. Foxmoor, πλαισιωμένος από το νέο αίμα της Law Bap Ramon, μας μετατρέπει σε μια συμπαγή μάζα και στην πρώτη γραμμή αυτής της γιορτή o λόγος και η μουσική.
Ζωή και τέχνη, χώρος και χρόνος, πνεύμα και σώμα, σκηνή και κοινό, γίνονται ένα στο «κάλεσμα» των τραγουδιών «μύθοι του Βάλτου», «αν ονειρεύεσαι», «στα δύσκολα είμαστε μόνοι», «η μελωδία της παρακμής». Και γίνεται ακόμα πιο οικογενειακή η ατμόσφαιρα, ακόμα πιο συμπαγής η μάζα-ακόμα μια απόδειξη πως πρόκειται για τρόπο ζωής- όταν στη σκηνή ανεβαίνει η Sadahzinia να μας αποθεώσει με το «φυσάει κόντρα». Και δε μένουν εδώ , απελευθερώνουν τα σώματά μας «στων Βουβών την εσχατιά», βομβαρδίζουν τις σκέψεις μας με το «τι άλλο φοβάσαι», ακονίζουν το μυαλό μας με το «μην μ’ αφήνεις». Καθώς τραβά προς το τέλος αυτή η γιορτή, γίνεται πιο μελαγχολική, ψάχνει το απάγκιο της για να ερμηνεύσεις κι εσύ αυτές τις «μέρες τις παράξενες τις θαυμάσιες μέρες;», προσπαθεί να μην πιστεύει στις «δανεικές τις προσευχές», αρνείται στην ιδέα «άλλης μιας κατηφόρας».
Και είναι αυτό το σημείο, που μου τελειώνουν τα «ίσως» μου και συμπεραίνω πως, όταν βρίσκονται επί σκηνής, δεν κάνουν κάτι για να «πουν» κάτι άλλο, αλλά μιλούν, κινούνται, χορεύουν και τραγουδούν έτσι, όπως ξέρουν και θέλουν να κάνουν. Και αυτό, που κάνουν, δεν είναι κάτι διαφορετικό και διακριτό από αυτό, που κάνουν και νοιώθουν καθημερινά, καθώς το Low Bap είναι η ζωή τους, κυλάει στο αίμα τους και το αισθάνονται και το εκφράζουν ακόμα και αν βρίσκονται σε «χαμοκέλα»…!
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
