Μίλτος Πασχαλίδης-Μιρέλα Πάχου @ Σταυρός του Νότου Club
Οικοδομώντας αποδομήσεις
Μια βραδιά με πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν και δύο φωνές…
Πώς σου φαίνεται;
Ιδέα ενδιαφέρουσα και άκρως ελκυστική…;
Κάπως έτσι σκέφτηκα κι εγώ κι εκείνο το βράδυ της Παρασκευής με βρήκε στο club του Σταυρού του Νότου, παρέα με κόσμο έτοιμο να ξεχειλίσει από τις πόρτες.
Και αν κρατάς σημειώσεις, να ξέρεις, πως δηλώνω θαυμάστρια της απλότητας και της μουσικής συνύπαρξης δύο κρυστάλλινων καλλιτεχνικών παρουσιών, αυτών του Μίλτου Πασχαλίδη και της Μιρέλας Πάχου.
Κι αν έχεις την εντύπωση πως η λιτότητα συνεπάγεται του κενού, γράψε λάθος. Όταν υπάρχει ιδέα, αγάπη και λίστες κομματιών με καταθέσεις ουσίας, το αποτέλεσμα οδηγεί πηγαία στην ευχαρίστηση.
Κάνοντας ένα πέρασμα από τις πιο σημαντικές μουσικές στιγμές του Μίλτου Πασχαλίδη, οι δυο τους τραγούδησαν όλα εκείνα, που καιρό τώρα ήθελες να ακούσεις, αλλά ποτέ δεν έφθανε ο χρόνος. Από το «Βαφές» και το «Σαν πλανόδιο τσίρκο» μέχρι το «Τρεχαντήρι» και το «Σαν τραγουδάκι» κι από εκεί πίσω στο «Πεύκο» και το «Μάτια που δε βλέπονται».
Πότε και οι δύο στα μικρόφωνα, πότε μόνο ο ένας, πότε με τη Μιρέλα στο πιάνο, να συγκινεί στον ήχο κάθε πλήκτρου, πότε με την κιθάρα του Μίλτου να πρωταγωνιστεί, κατάφεραν μέσα από τις μουσικές αποδομήσεις να κεντρίσουν το σημείο εκείνο, που κάνει τις μελωδίες να μιλούν μόνο για την ομορφιά, όπου κι αν αυτή κρύβεται και τις καρδιές να ανταποκρίνονται στη θέα του απέριττου, το οποίο, όμως, ντύνεται με το ουσιώδες και δίνει κάτι αποτελέσματα μοναδικά.
Και κάπως έτσι πέρασαν οι ώρες…
Με στίχους, που πάντα κάτι είχαν να σου θυμίζουν, με φωνές, που πάντα κάτι είχαν να πουν, με χέρια, που ζητούσαν επίμονα και κάτι περισσότερο. Γιατί, είναι αλήθεια πως το ωραίο πάντα λίγο θα σου φαίνεται κι ας κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ανικανοποίητος.
Και χαιρόσουν να ακούς κάτι «ύμνους» προς την αγάπη και κάποιους άλλους, για τα λησμονημένα, για να ανείπωτα, για τα απωθημένα.
Όλα με τη σειρά τους, που άλλοτε μπλεκόταν και υπάκουγε σε επιθυμίες του κοινού και άλλοτε άφηνε τα όργανα στην άκρη και τις φωνές γυμνές να ηχούν τα ενδότερα.
Και κάπου εκεί άκουγες και τη δική σου φωνή.
Δυνατή, σιωπηλή. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο, πως την άκουσες.
Στην υγειά της, λοιπόν.
Στην υγειά των φωνών, που ξυπνούν και τις άλλες και κάνουν συναυλίες, ακόμη και μέσα από τις σιωπές…
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
