Το 1955 ο Τένεσι Ουίλιαμς γράφει τη Λυσσασμένη Γάτα, ένα θεατρικό έργο που σχολιάζει την υποκρισία στις διαπροσωπικές σχέσεις εντός μιας οικογένειας. Εδώ ο γάμος αποτελεί κοινωνική και μόνο υποχρέωση. Οι άνθρωποι φοράνε προσωπεία για να δείχνουν ότι τάχα αγαπούν, ότι ενδιαφέρονται -προσωπεία τόσο ρεαλιστικά και μόνιμα που έχουν ξεχάσει ότι είναι απλά μάσκες. Ο έρωτας αποτελεί εργοστάσιο παραγωγής απογόνων και μόνο, ουδείς απολαυστικότερος χαρακτήρας του αναγνωρίζεται. Ταυτόχρονα, όποια άλλη ατομική προτίμηση δεν αντιπροσωπεύει το κοινωνικό σύνολο, οφείλει να αυτοκτονήσει.
Το 2017 η καλλιτεχνική εταιρία Μυθωδία ανεβάζει το ομώνυμο έργο στο Θέατρο Θησείον. Δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρωτότυπη επιλογή καθώς το προκείμενο έργο, όπως και ολόκληρος ο Τένεσι, έχει συναντηθεί πολλάκις με ελληνικά θέατρα και κινηματογράφους. Αντιθέτως, όσο κι αν έχει βρεθεί στην κορυφή της αμερικανικής δραματουργίας, η θεματική μοιάζει πλέον έκδηλη, γνωστή και πολυπαιγμένη. Χωρίς τη θεματική λοιπόν, σε μια παράσταση που ακόμα θέλει κάτι να προτείνει, τη σκυτάλη παίρνει η σκηνοθεσία.
Η συγκεκριμένη παράσταση δεν είναι μια από αυτές. Οι τετριμμένες σκηνοθετικές οδηγίες με τις επίσης έκδηλες πλέον αντιθέσεις έντασης φωνής και κίνησης, δεν μοιάζουν ίσως ικανές να προτείνουν στο ελληνικό θέατρο κάτι, πέραν από τον γνώριμο συγγραφέα. Η σκηνογραφία και ενδυματολογία ομοίως. Σαφέστατα, πρόκειται για ένα ρεαλιστικό, ακριβό δωμάτιο του τότε αμερικανικού νότου, διάχυτα -ίσως υπερβολικά- φωτισμένο, μέσα στο οποίο κινείται μια διαρκής υπερπαραγωγή ενδυμάτων και κοσμημάτων. Παρ’ όλο που η αρμονική σύνθεση πάλ χρωμάτων επί σκηνής καταφέρνει να εντυπωσιάσει βραχυπρόθεσμα, δεν μοιάζει ικανή να υποστηρίξει πέραν του φαινομενικού την δραματουργία -μια κάποια ίσως εμπρόθετη αντίθεση μεταξύ των μη-κανονικών ταυτοτήτων που ξεσπώνται μέσα σε έναν χώρο κανονικότητας, κρίνεται ανεπιτυχής.
Ωστόσο η υποκριτική ικανότητα καταφέρνει να δέσει την παράσταση. Σαφέστατα ξεχωρίζει ο Τσακίρογλου που, με τη γνωστή απλότητα, τη μεστότητα της φυσικής παρουσίας και του λόγου, ανταπεξέρχεται σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Η Κίτσου, μια φωνή απαλή και δυναμική που θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερβολικά έντονη, αν δεν ήταν μια Γάτα Λυσσασμένη, αλλά και η Κρίτα, μια επιτυχής ερμηνεία ενός χαρακτήρα που μετεωρίζεται τελικά ανάμεσα στην απελπισία και στο κοινωνικό είθισται. Εκτός αυτών, η συνεργασία όλων των ηθοποιών που φαινομενικά πρωταγωνιστούν ή πλαισιώνουν επί σκηνής, θέτει ένα θετικό πρόσημο. Αναγνωρισμένοι ήδη ή ανερχόμενοι, οι καταξιωμένοι και πολυτάλαντοι ηθοποιοί προσεγγίζουν με συνέπεια και δυναμισμό τον ρόλο, ενώ μέσα από ποιότητες λόγου και έκφρασης καταφέρνουν εύστοχα να εναλλάσσουν το δράμα της πλοκής με εκλάμψεις χιούμορ.
Όσο κι αν βρίσκονται διάχυτες οι θετικές ποιότητες στην παράσταση, σαφέστατα η διάρκεια -μια από τις καταλυτικότερες προδιαγραφές του οποιοδήποτε επιτυχούς έργου- αποτελεί εδώ ανασταλτικό παράγοντα. Εμφανέστατα έξω από τα προγραμματισμένα χρονικά όρια, η εμπειρία που θα μπορούσε σήμερα να χαρακτηριστεί ως κουραστική, μοιάζει να αποτελεί μεμονωμένη συνθήκη. Ίσως την επόμενη φορά να είναι απολαυστικότερη. Ίδωμεν.
Info:
H “Λυσσασμένη γάτα”
του Τένεσι Ουίλιαμς
Σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη
Παίζεται Τετάρτη έως Κυριακή στο Θέατρο Θησείον
Περισσότερες πληροφορίες κλικ εδώ
