Η καλοκαιρινή διάθεση της Μαρίζας Ρίζου είναι μάλλον η ιδανικότερη συνθήκη για να υποδεχτεί κανείς το φθινόπωρο στην Αθήνα. Με λουλούδια στα ρούχα και στη φωνή, με ανεβασμένη διάθεση στη σκηνή και τα τραγούδια, η Μαρίζα πάτησε το stage της Τεχνόπολης για την πρώτη της προσωπική συναυλία και το timing ήταν το σωστό.
Καιρό τώρα η Μαρίζα Ρίζου δείχνει ξανά και ξανά τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες.
Από τις χειμερινές της εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου, μέχρι την «Απλή Μετάβαση», το musical των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη, στο οποίο πρωταγωνίστησε στο Εθνικό Θέατρο, η παρουσία της, σταθερή, στιβαρή, σαφής και χειμαρρώδης αποδεικνύει ότι αυτή η τραγουδοποιός, που μας συστήθηκε πριν χρόνια διασκευάζοντας Φοίβο Δεληβοριά, ήρθε για να μείνει.
Το βράδυ της τετάρτης Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη είχε τα πάντα. «Βόλτες», «Ευτυχίες», «Πετάγματα», τον Πάνο Μουζουράκη σε ρόλο έκπληξη και ένα κοινό αποφασισμένο και έτοιμο να αφεθεί στην ξεσηκωτική διάθεση του live.
Ιστορίες για τους έρωτες στη γή και καινούρια τραγούδια, όπως το ατμοσφαιρικό “Ενός λεπτού σιγή” από το τρίτο επερχόμενο cd της Μαρίζας δεν θα μπορούσαν να λείπουν.
Από τις ιδιαίτερες στιγμές του live το «Κάποιος να με σύρει» από την «Απλή μετάβαση», η ροκ διασκευή του «Καίγομαι καίγομαι», οι swing εξάρσεις της Μαρίζας και η πάντα αγαπημένη αναφορά της στον Αττίκ και το «Είδα μάτια».
Με μουσικούς λαμπερούς και ετοιμοπόλεμους και την κίνηση αναπήρων καλλιτεχνών στο πλευρό της, μιας και η συναυλία παρουσιαζόταν με υπέρτιτλους για άτομα με κώφωση, η Μαρίζα Ρίζου έδωσε με τον καλύτερο τρόπο το σάλπισμα για να υποδεχτούμε το φθινόπωρο σε αυτή την θορυβώδη και ανυπότακτη πόλη.
Έδωσε τον πιο μουσικό εαυτό της και την υπόσχεση ότι το μέλλον των σκηνών και των ήχων της ανήκει. Σε όλα τα φθινόπωρα που παραμένουν καλοκαίρια εκείνη μας συμβουλεύει να κάνουμε «Βόλτες» και να «πετάμε, σαν τα μεγάλα πουλιά» και μάλλον θα το κάνουμε, γιατί ποιος μπορεί να αντισταθεί στα προστάγματα της Μαρίζας Ρίζου;
