Ηταν τότε, η χρυσή εποχή των ’90s, που η μουσική σάρωνε στις προτιμήσεις του κοινού και δη κάποιοι αγαπημένοι ερμηνευτές άφησαν -κι εξακολουθούν άλλωστε- το στίγμα τους. Όπως ο Μιχάλης Ρακιντζής, ο οποίος έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε επιτυχίες και χιτ που έμελλε να αποδειχτούν, με μια λέξη, διαχρονικά! Σαν ένα φλας μπακ, ένα κουβάρι στιγμών κι αναμνήσεων, γεμάτων νοσταλγία… Οι φαν του Μιχάλη από νωρίς το βράδυ της Παρασκευής είχαν πάρει την θέση τους στον Σταυρό του Νότου, με την ατμόσφαιρα να παραπέμπει περισσότερο σε ένα ζεστό πρωτότυπο τζαζ μπαρ της Νέας Ορλεάνης, με ρυθμό swing και bossa.
Χαρακτηριστική η εκούσια απουσία κιθάρας, με τα πνευστά και τα κρουστά να την αντικαθιστούν επάξια σε κάθε μελωδία. Το πιάνο, το αρμόνιο, το βιολοντσέλο, το σαξόφωνο, τα ντραμς της κοστουμαρισμένης μπάντας, όπως και το κάτι σαν ντέφι που διαρκώς κινούσε ο ίδιος o -εξίσου κομψοντυμένος- καλλιτέχνης δημιούργησαν ένα κλίμα σε πλήρες σκηνικό σόουλ μουσικής νύχτας. Η εισαγωγή της ορχήστρας παρέτεινε για λίγο την αδημονία των θαμώνων να ξαναθαυμάσουν δια ζώσης τον τραγουδιστή που σημάδεψε μια γενιά, αλλά και περισσότερες. Έβλεπες τριγύρω στο κοινό, ακόμη και νεολαία, αναλογιζόμενος πως ό,τι άφησε κι εξακολουθεί να αφήνει στο πεντάγραμμο ο Ρακιντζής, είναι σαν αγγιγμένο από χρυσό.
Το φάλτσο στην φωνή είναι έννοια άγνωστη για τον «έφηβο» Μιχάλη, αλλά το ίδιο το… μωρό του το φάλτσο τραγουδήθηκε δυνατά από όλους, σαν τύπου καλωσόρισμα και εισαγωγή του διώρου (και βάλε) που ακολουθούσε. Σαν μια σύνδεση με τα προηγούμενα λοιπόν, ο καλλιτέχνης μέσα από τα 30 επιλεγμένα αποκλειστικά δικά του τραγούδια, ερμήνευσε με την χαρακτηριστική του απαλή χροιά, δίνοντας το τέμπο. Παραμερίζοντας κάθε ίχνος του ατίθασου ροκ παρελθόντος, μάς μίλησε μέσα από τους στίχους, για την Νανά, για μια ευχή, αλλά και για ένα δαχτυλίδι. Το ρομάντζο, το ερωτικό και αγαπησιάρικο στοιχείο ουδέποτε απουσίαζε από το ρεπερτόριο του Μιχάλη Ρακιντζή, που με την ίδια ευκολία χρωματίζει έναν γκρίζο ουρανό, τραγουδά για τις 14 Φλέβάρη, αλλά και για τον περίφημο και περιβόητο… Πουφ.
Τα καλοκαίρια, οι ακρογιαλιές και τα αστέρια ξεσήκωσαν τους θεατές (κάπου ανάμεσά τους και η Σοφία Αρβανίτη), αντιλαμβανόμενοι άλλωστε πως τώρα στην τελική ευθεία της νύχτας, ο καλλιτέχνης αξίζει και όλο το χειροκρότημα. Πριν από αυτό ωστόσο, οι θαμώνες, σε ρόλο δεύτερης φωνής, ανέλαβαν να σιγοντάρουν, κάνοντας ντόρο και δημιουργώντας «φασαρία» για το διάσημο πια Sagapo, που πρωτοακούστηκε πριν χρόνια στην Γιουροβίζιον. Ο Μιχάλης Ρακιντζής, με υψωμένους τους αντίχειρες, δείγμα ότι όλα βαίνουν καλώς όταν νιώθει την ανταπόκριση του κοινού, έχει πάντα τον δικό του τρόπο.
Σαν μια ήρεμη δύναμη, χαμηλών τόνων, να τον παρακινεί, να… προκαλεί τον απέναντι, να θέλει ξανά και ξανά να τον δει και να ακούσει την καινούρια του μουσική έμπνευση/επένδυση και πρωτοποριακή ιδέα. Γι’ αυτό θεωρείται και είναι ο Μιχάλης Ρακιντζής… δικός μας για πάντα!
Τραγούδια ποτ-πουρί από το live σε ένα σύντομο βίντεο:
Ο Μιχάλης Ρακιντζής εμφανίζεται τις Παρασκευές 14 – 21 – 28 Δεκεμβρίου 2018 & 4 Iανουρίου 2019 στον Σταυρό του Νότου Plus
Περισσότερα… κλικ εδώ
