Κάθε φορά που ακούς τον Μίλτο Πασχαλίδη, σε σχέση με μια προηγούμενη, μπορεί να νιώσεις ότι υπάρχουν κάποια κοινά, αλλά αυτό που θα σου αφήσει στο τέλος έχει πάντα κάτι ξεχωριστό. Διότι απλά, είτε είσαι φαν του, είτε όχι, μαθαίνεις να τον θαυμάζεις.
Παρασέρνοντας το κοινό σε μία ακόμη μεθυστική βραδιά, ο Σταυρός του Νότου απογειώθηκε, στα ακούσματα του αγαπημένου καλλιτέχνη και της άρτια δομημένης μπάντας του. Με τραγούδια δικά του και τραγούδια συναδέλφων του, ο Μίλτος τίμησε για ακόμη μια βραδιά την μουσική έμπνευση που πρεσβεύει, σε ένα σχεδόν τετράωρο προγράμμα με πάνω από 40 κομμάτια. Επιπλέον, μαζί του τραγούδησε ο απόλυτος guest star, ένα πρόσωπο έκπληξη, o μοναδικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Δεν θα μπορούσε παρά να αρχίσει το βράδυ μας, με τις γνωστές «κακές συνήθειες» του ερμηνευτή, που -πάντα- συντροφιά με την κιθάρα του τραγούδησε εκκωφαντικά για μια κάποια Πηνελόπη. Κι ακόμη για έναν ακροβάτη, κάπου χαμένοι όλοι τους μέσα στα ξημερώματα, ανάμεσα από βυθισμένες άγκυρες. Μια στιγμιαία απουσία από πράσινα, από γαλάζια μάτια (σαν της κόρης του) προσφέρει έναν ακόμη λόγο για τραγούδι βγαλμένο από τα ενδότερα της ψυχής του καλλιτέχνη!
Η πάσα προς την ορχήστρα για μια ατμοσφαιρική μπόσα νόβα (από τον Δημήτρη Μουτάφη), που στη συνέχεια ξεσήκωσε, κυρίως το γυναικείο κοινό, με το «όταν σου χορεύω». Το μπρέικ του Μίλτου Πασχαλίδη δεν θα διαρκούσε για πολύ, μιας και βγήκε άμεσα ξανά επί σκηνής, για να μας συναντήσει, λέγοντάς μας μάλιστα και… βαριές κουβέντες. Εκεί κάπου μας απήγγειλε σχεδόν με την απολαυστικά γνήσια κι αυθεντική φωνή του ένα τραγούδι για κάποιον παραμυθένιο Αρλεκίνο, προθερμαίνοντας το έδαφος για τον Πάνο Βλάχο. Με τον οποίο, παρεμπιπτόντως, θα συνυπάρξουν προσεχώς στις επόμενες εμφανίσεις.
[Συνέντευξη Πάνου Βλάχου κλικ εδώ]
Είναι αυτή η άμεση επαφή, το απαραίτητο χιούμορ πολλές φορές, η ικανότητα, το χάρισμα της επικοινωνίας με τον θεατή, που κάνει τον Πασχαλίδη να διαπερνά με τρόπο μαγικό, μαγευτικό, σε νου και συνειδήσεις. Να μας τραγουδά για την νεράιδα, για τις ονειρικές του περσείδες, τα άπιαστα όνειρα του Μάρτη και τρόπον τινά να μάς απαγγέλει για την φωτιά του και τον αέρα, εμβαθύνοντας σε ρυθμό ederlezi.
Το ροκ, το έντεχνο κι εναλλακτικό να δίνει την θέση του με αρμονική μετάβαση στο κλασικό ελληνικό ρεμπέτικο, στην βαριά ζεμπεκιά του παλιού του μάγκα, όπως τραγουδήθηκε δια στόματος Σωτηρίας Μπέλλου, Στέλιου Καζαντζίδη, Μανώλη Μητσιά και άλλων. Μιλάμε για τον απόκληρο και περιπλανώμενο του Τσιτσάνη, που βρήκε μέσω Μίλτου, μια ακόμη καθηλωτική επανεκτέλεση.
Είχε ήδη φτάσει ωστόσο η ώρα για το αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου, οι στίχοι του οποίου μελοποιήθηκαν κι έμειναν βαθιά χαραγμένοι.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης δεν ξέχασε τις δημιουργίες του Θάνου Μικρούτσικου, του Αλκη Αλκαίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο…τι να πρωτοσυγκρατήσει κανείς, επίσης, για τα χρόνια της υπομονής, όπου άλλος, με μια δίκοπη ζωή, για Χίο τράβηξε, με παραπονεμένα και παράλληλα μαλαματένια λόγια…
Το εκ… Μαρόκου κιφ κρατά μια θέση στο ρεπερτόριο του αοιδού, ο οποίος αγύριστο κεφάλι γαρ, αναφέρεται σε ξερολιθιές, πριν αναλάβει η Νίκη Γρανά να πει εμφατικά στο κοινό πως τους «Μιλώ για σένα». Τι να θυμηθώ θα αναρωτηθούν οι δυο τους, με το σκηνικό να αποκτά λάμψη όχι από τα φώτα, μα από αναπτήρες και φλας.
Ηταν η κατάλληλη στιγμή για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, να δεχτεί το κάλεσμα και να ανέβει στην σκηνή εν μέσω αποθέωσης. Είχαμε πολύ ακόμη… πριν το τέλος, γι’ αυτό και οι δύο δημοφιλείς τραγουδιστές χάρισαν στιγμές ανεπανάληπτες για μερικά λεπτά παρέα, εξυμνώντας τον Τσε Γκεβάρα (του Μάνου Λοΐζου), κερδίζοντας το καθολικό χειροκρότημα.
Διαμορφώνοντας μια ακόμη αυθόρμητη στροφή, προσπερνώντας το προγραμματισμένο πηγάδι της λήθης, ο Μίλτος, επαναφέροντας τον τόνο της κρητικής λεβεντιάς στο άσμα, τραγούδησε για το ξακουστό καπηλειό, συνοδεία των θαυμαστών του. Τραγούδησε για κάποιον πραματευτή, πριν να αναλάβει ξανά η μπάντα ρόλο για τα παιδιά της γειτονιάς και το φεγγάρι, που κάνει βόλτα…
Κι όμως, ο Μίλτος δεν μας τα είπε όλα, ούτε κι όταν τραγούδησε για την σιβυλλική λίμνη. Εκανε να φύγει, μα με… πεθαμένες καλησπέρες δεν θα άφηνε έτσι απλά πίσω του έναν Ερωτόκριτο ή έναν μπαγάσα. Μήτε θα προσπερνούσε κι ένα παλιό ημερολόγιο, σαν αυτό του φίλου του Χρήστου Θηβαίου… Θέλοντας έτσι, με αυτό τον τρόπο, να βάλει για επίλογο μια πινελιά από Βενετία, αλλά κι ένα χάρτινο φεγγαράκι (του Μάνου Χατζιδάκι), αποχαιρετώντας με βαθιά υπόκλιση το κοινό.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης εμφανίζεται κάθε Σάββατο στον Σταυρό του Νότου
Περισσότερα… κλικ εδώ
