Νατάσσα Μποφίλιου @ Σταυρός του Νότου
Ο αναστεναγμός που ξεκλειδώνει
Όταν μιλάς για Νατάσσα Μποφίλιου, μιλάς γι’ αυτή την περίπτωση καλλιτέχνη που μόνο με δέος μπορείς να αντιμετωπίσεις τη φωτιά που καίει μέσα της. Πλήρως αποστασιοποιημένη από κάθε έννοια μουσικής επιβολής, συστήματος, φθηνής εμπορικότητας και διπλωματικών σχέσεων που έχουν φωλιάσει στα ελληνικά μουσικά δρώμενα με τρόπο ασφυχτικό, πατά στη σκηνή με τη σιγουριά του ταλέντου της, της αυθύπαρκτης λάμψης της, της λογικής του «αυτή είμαι και σ’ όποιον αρέσω», της εμπορικότητας που βρίθει από ατόφια ποιότητα και φυσικά της παρέας, αυτής της σχεδόν μυθιστορηματικής παρέας τριών νέων ανθρώπων, μιας τραγουδίστριας, ενός μουσικού κι ενός στιχουργού, που κατάφεραν να γίνουν ίσως απ’ τα μοναδικά ζωντανά παραδείγματα του ρητού «οι παρέες γράφουν ιστορία», να τρυπώσουν στη μουσική σκηνή με τη δύναμη του άστρου τους και να παγιώσουν την αξία τους καθαρά στη βάση της αγάπης του κόσμου.
Την Κυριακή το βράδυ στο Σταυρό του Νότου, αυτή η αγάπη του κόσμου φρόντισε να κάνει αισθητή την παρουσία της. Υπό την προτροπή του «Πάμε Ξανά», Νατάσσα Μποφίλιου, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Στάμος Σέμσης και φυσικά Θέμης Καραμουρατίδης, αποτέλεσαν για ακόμα μία φορά τα εχέγγυα του επίγειου θαύματος που συντελείται κάθε φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή. Η Νατάσσα τραγουδά την «Ασπιρίνη», το τραγούδι εισιτήριο της μουσικής πορείας της, με ένα πάθος που μεταφράζεται τόσο σε ευγνωμοσύνη όσο και σε συνειδητοποίηση του που έχει καταφέρει να φθάσει έχοντας το ως σημείο αναφοράς, περνώντας στους σταθμούς της «Εν Λευκώ», «Σ’ έχω βρει και σε χάνω», «Εκκρεμότητα», «Μέτρημα», «Εγώ μεγάλωνα για σένα» κ.α., αφήνοντας την αίσθηση ότι αυτά τα τραγούδια θα έχουν πάντα κάτι ξεχωριστό να σου πουν. Το ιδιαίτερο φέτος, όπως είχε γίνει αντιληπτό και από τις εμφανίσεις της στο «PassPort», έχει να κάνει μ’ ένα άρωμα Ελλάδας που φώλιασε στις εμφανίσεις της. Σαν μια ανάγκη να θυμηθείς, να φύγεις μακριά και να επιστρέψεις διαφορετικός, το ρεπερτόριο γίνεται ακόμα πλουσιότερο με μια μεγάλη αναφορά απ’ τον Ξαρχάκο, τον Μαρκόπουλο και τον Τζαβέλλα έως το Λοΐζο και την Πόλυ Πάνου, με τον κόσμο να ενεργοποιεί το πατροπαράδοτο πάθος του, ενδίδοντας στον ξεσηκωμό του στίχου «Μάημ’ Μάημ’» και «Μάνα μου Ελλάς». Και είναι ακριβώς αυτή η ώρα που θαυμάζεις το αλάνθαστο ένστικτο του καλλιτέχνη που δέχεται τόσο έντονα την ανάγκη της κοινωνίας να αποβάλλει τον εσωτερικό της θυμό, την πίκρα και το βάσανο της, που κατανοείς πλήρως τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες δημιουργείται το προσφορότερο έδαφος γι’ αυτή την «επανάσταση», μια επανάσταση που ενώ στο «PassPort» έλαβε χώρα σε πιο ήσυχους τόνους, στο «Σταυρό του Νότου» δείχνει για τα καλά την ένταση και τον δυναμισμό της.
Κι κάπως έτσι φθάνεις και στο επιμύθιο. Η Νατάσσα Μποφίλιου μέσα απ’ το «Πάμε Ξανά» σου φωνάζει να καταλάβεις όχι γιατί αξίζει να τη χειροκροτείς, αλλά με ποια πρόθεση αποζητά αυτό το χειροκρότημα, γιατί υπάρχει στη σκηνή και τραγουδά με τον τρόπο αυτό που υπάρχει και τραγουδά. Σε καλεί να αντιληφθείς γιατί αυτός ο αυθορμητισμός, γιατί αυτός ο αέρας, γιατί αυτό το φως, καταφέρνοντας να κλείσει μέσα σ’ ένα τρίωρο πρόγραμμα έναν μικρό αφανή παράδεισο που μόνο η φωνή της μπορεί και κάνει ορατό. Η παρουσία της στη σκηνή ένας μεγάλος αναστεναγμός, μία κατάθεση ολοκληρωτική, ένας τρόπος να ξεκλειδώσεις τον ερωτισμό, το όνειρο, τον ξεσηκωμό και τον «στίχο» που κρύβεις μέσα σου. Άξια συνεχιστής του καλού ελληνικού τραγουδιού, αντιπροσωπεύει την ευγενή κατάληξη του συναισθήματος και μια τέτοια «αποστολή ζωής» μόνο τυχαία δεν μπορείς να τη θεωρήσεις…
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
