Ο Οιδίποδας, γέρος πια, εκδιωγμένος από την ίδια του την πόλη και εξουθενωμένος από τις δυστυχίες μιας ολόκληρης ζωής, αναζητά την τελευταία του κατοικία στην πόλη της Αθήνας και συγκεκριμένα στον Κολωνό. Με συμπαραστάτες τις κόρες και αδερφές του Αντιγόνη και Ισμήνη, και συνομιλώντας με πολίτες και βασιλείς, κάνει έναν τελικό απολογισμό της πολυτάραχης ζωής του, μέχρι να φτάσει στο λυτρωτικό τέλος του.
Φιλοσοφικό και απόλυτα διεισδυτικό στη ζωή κείμενο, που επιχειρεί έναν μεγάλο απολογισμό της πορείας του ανθρώπου, μέσα από την ουσιαστική αγάπη και τον σεβασμό, μέχρι την απόλυτη προδοσία.
Ο Σταύρος Τσακίρης σκηνοθέτησε τον Οιδίποδα Επί Κολωνώ του Σοφοκλή σε μια ιδιαίτερη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη. Βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη μουσική του Μίνου Μάτσα και στην παρουσία του Δημήτρη Λιγνάδη.
Η μεν μουσική, με έντονα βυζαντινά στοιχεία επιχείρησε μια δική της διαδρομή πάνω στο μύθο, στηριζόμενη αποκλειστικά και μόνο σε ανθρώπινες φωνές και καθόλου σε μουσικά όργανα, ο δε Δημήτρης Λιγνάδης, ερμήνευσε τον Ξένο, ο οποίος συνομιλεί με τον Οιδίποδα, ενώ παράλληλα αφηγείται στους θεατές την υπόθεση, κάνοντας φιλοσοφικές προεκτάσεις. Ως ιδέες όλα αυτά είχαν πολύ ενδιαφέρον και σε μεγάλο βαθμό λειτούργησαν. Το ίδιο και η επιλογή του Κώστα Καζάκου ως Οιδίποδα, ο οποίος πείθει άμα τη εμφανίσει του και διαθέτει υποκριτικό και σκηνικό κύρος από τη φύση, τα χρόνια και την πορεία του.
Η παράσταση του Σταύρου Τσακίρη όμως, αναζητώντας την ταυτότητά της μέσα από τα παραπάνω, δεν μπόρεσε να αφομοιώσει εντελώς όλα τα ετερογενή μίγματα που χρησιμοποίησε, καταλήγοντας σε μια ασαφή απόπειρα παρουσίασης του αρχαίου δράματος. Τα σκηνικά του Κέννυ Μακ Λέλλαν δεν λειτουργούσαν στη ροή της παράστασης, ούτε και τα καλαίσθητα, αλλά αταίριαστα κοστούμια της Θάλειας Ιστικοπούλου. Οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου, δεν ξέρω πώς φάνηκαν στην Επίδαυρο, πάντως στο Θέατρο βράχων, δεν δημιουργούσαν ιδιαίτερες ατμόσφαιρες.
Σε ότι αφορά τις ερμηνείες. Ο Δημήτρης Λιγνάδης ήταν συνεπής σε αυτό που έκανε, εξαιρετικός στην αφήγηση και παρών στη δράση. Ο Κώστας Καζάκος ταιριαστός με τον ρόλο και με ροή στην εκφορά του λόγου του. Ο Άρης Τρουπάκης ως Θησέας – εκτός του ότι δεν τον βοηθούσε το κοστούμι του – δεν έπειθε για τον μεγαλόκαρδο βασιλιά που δίνει χάρη στον γέροντα Οιδίποδα. Ο Δημήτρης Ήμελλος ως Κρέοντας, δεν προσέγγισε καθόλου, ούτε στο ύφος, ούτε στο ήθος τα λόγια και τις πράξεις του Κρέοντα. Η Ισμήνη της Τζένης Κόλλια, ήταν αδύναμη και αταίριαστη φωνητικά. Η Κόρα Καρβούνη ως Αντιγόνη, είχε καλές στιγμές, αν και κάπως αμήχανη κινησιολογικά. Στα πλαίσια της παράστασης στάθηκε ο Πολεινίκης του Δημήτρη Λάλου.
Το βασικό πρόβλημα της πλούσιας και σε πολλά σημεία φλύαρης παράστασης του Σταύρου Τσακίρη, είναι ότι δεν βρήκε ποτέ την πραγματική της ταυτότητα. Χρησιμοποίησε ετερογενή, ενδιαφέροντα υλικά και δεν κατάφερε να τα αφομοιώσει. Στα θετικά, ότι η ιστορία ακούγεται ολόκληρη, είναι κατανοητή και τα νοήματα του έργου, όπως ακούγονται από τους Λιγνάδη και Καζάκο περνούν στην κερκίδα. Δεν είναι χαμένος χρόνος να την παρακολουθήσει κανείς, αλλά αν ο Σταύρος Τσακίρης είχε ψάξει καλύτερη την ουσία αυτού που ήθελε να κάνει, θα ήταν ακόμα καλύτερα.
