Μεσοβδόμαδα και η κίνηση ήταν αυξημένη. Αν είχες αργήσει είχες αποκλειστεί για στάθμευση σε ακτίνα περίπου χιλιομέτρου. Οι θέσεις του Θεάτρου Πέτρας είχαν από πολύ νωρίς καταληφθεί ακόμα και για κάποιους που θα αργούσαν, ενώ η πλατεία ήταν ακόμα χαλαρή. Όταν όμως ο ήλιος έδυσε, τότε ένα ανθρώπινο ποτάμι κινούνταν ανάποδα με κατεύθυνση προς το παλιό λατομείο και ο χώρος μπροστά στην σκηνή ήταν ασφυκτικά γεμάτος.
Η έναρξη έγινε ακριβώς όπως είχε οριστεί. Καμία καθυστέρηση, καμία αναμονή. Απόλυτα ακριβείς και οι δυο τους, όπως ακριβώς τα λόγια και η μουσική τους για δεκαετίες τώρα. Και όλα άρχισαν να ανάβουν. Τα φώτα της σκηνής, τα κινητά, τα βεγγαλικά, οι καρδιές των θεατών.
Κι αν ακόμα δεν καταλάβατε μιλώ για τους Παπακωνσταντίνου και Μαχαιρίτσα. Εκείνους που κάποτε με μαγκιά έλεγαν οι έφηβοι πως πάνε να δουν σε συναυλία και τώρα με αναπόληση κρατούν τα παιδιά τους και επαναλαμβάνουν με ακρίβεια τους ίδιους στίχους στην ιδία ένταση.
«Να δεις τι σου χω για μετά», τραγουδούν και υπόσχονται, ενώνουν φωνές και ερμηνείες και μεταμορφώνουν το Θέατρο Πέτρας σε σύμπαν με χιλιάδες αστέρια και χωρίς τη διάσταση χρόνου. Ο Βασίλης μιλά για περασμένες πενταετίες, για τα γενέθλια που έχει περάσει πάλι στο ίδιο συναυλιακό χώρο και που φέτος για μια ακόμα φορά τα γιορτάζει μαζί με τους θαυμαστές τους. Εννοείται πως το «Χρόνια πολλά» ήταν αφιερωμένο σε εκείνον και μόνο και τραγουδήθηκε από τον Λαυρέντη και το κοινό με ένταση.
Μαζί τους στη σκηνή η Μιρέλα Πάχου, δίνοντας « Λίγο χρώμα» ακόμα με το κατακόκκινο φουστάνι και την υπέροχη φωνή της και ο κιθαρίστας Steve Tesser που και αυτός τραγούδησε δίνοντας έναν ιταλικό τόνο στη βραδιά.
Ο Λαυρέντης πάντα συναισθηματικός με μια κρυμμένη ένταση στα τραγούδια που μοιάζει επίτηδες να μην εκτονώνεται για να μπορεί να εκραγεί στις σκέψεις των ακροατών μα δεν θα μπορούσε να μην δώσει στίγμα της διαχρονικότητας τους και της κρυμμένης συνειδητοποίησης των καιρών, μέσα από το χιούμορ των στίχων, τώρα που ο καιρός απαιτεί «Μπανάκι μανάκι»
Ο Βασίλης πανέξυπνα μαρτυρούσε τα τραγούδια όταν ανάμεσα τους μια φράση του έδενε, το προηγούμενο με το επόμενο, δίνοντας ένα διαφορετικό, αλλά πάντα δικό του ύφος την ουσία παλαιών και νέων δεδομένων στη μουσική, την ιστορία και τους στίχους. «Κράτα ρε φίλε γερά (Έφηβα γεράκια) και μαζί μου, πες Όχι σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρά. Δεν πάει άλλο, επιτέλους ήρθε ο καιρός να γίνουμε εμείς “Αυτό που περιμένουμε”. Είμαστε όλοι ένοχοι και εμείς, γιατί κάπου- κάπου δεν κάνουμε αυτά που θέλουμε. Ένοχος χωρίς αιτία, γιατί αυτά που έχω αρνηθεί (Μπολέρο) ξεπουληθήκαν(τε) στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ.
Όλα και όλοι ήταν εκεί, σε μια σκηνή που σμίγουν ο Βασίλης, ο Λαυρέντης, ο Άσιμος, ο Σιδηρόπουλος, ο Μπουλάς και γυρίζεις την κλεψύδρα για να μετρήσεις το χρόνο μέχρι την επόμενη συνάντηση που θα τελειώσει τραγουδώντας «Γυρίζω της πλάτες μου στο μέλλον» επισφραγίζοντας την αίσθηση του άχρονου χρόνου, όταν βρίσκεσαι στο σύμπαν των δύο αυτών ερμηνευτών.
ads in article ρεπορτάζ}
