Ο Λάλο, γιος ελληνίδας πορνοστάρ της δεκαετίας του 80’ βρίσκεται με τον Μπίτριχ, γερμανό σκηνοθέτη πορνό, στην αγροικία του δεύτερου στη Σαρωνίδα. Ενώ η συζήτηση είναι γενική, καταλήγει στον πραγματικό λόγο της επίσκεψης του Λάλο, που είναι η αναζήτηση του παλαίμαχου πορνοστάρ Τζακ Ρίο, προκειμένου να πάρει συγκεκριμένες απαντήσεις για το παρελθόν του. Αυτή η αναζήτηση θα διαρκέσει καιρό και θα τον οδηγήσει στην κλινική όπου νοσηλεύεται η επίσης πορνοστάρ Τζοάνα Σιλβέστρι για να φτάσει τελικά στον προορισμό του και να παίξει εκεί την τελευταία πράξη της περιπλάνησής του.
Η Έλενα Πέγκα μετέγραψε δύο ιστορίες του Χιλιανού συγγραφέα και μυθιστοριογράφου Ρομπέρτο Μπολιάνο, συνθέτοντας ένα νεοελληνικό κείμενο που αναδεικνύει μέσα από χαρακτήρες και καταστάσεις το ψέμα και την πλαστικούρα του κόσμου του πορνό. Ξεκινώντας από εκεί, θέλει να κάνει μια γενικότερη αναγωγή στον ασταθή ψυχισμό των ανθρώπων και να εισχωρήσει στα σκοτεινότερα και πιο μύχια ένστικτά τους.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να καταπιαστεί με ένα τέτοιο θέμα. Ακριβώς γιατί η σχέση του με το σώμα και τις επεκτάσεις του είναι γνωστή και καταγεγραμμένη και αφετέρου γιατί αυτός ο υπαρξιακός χαρακτήρας του κειμένου της Πέγκα νομίζω πως του πηγαίνει πολύ. Έτσι σκηνοθέτησε το «Πορνοστάρ» στην Πειραιώς 260 σε μια παράσταση η οποία σίγουρα δίνει τη δυνατότητα συζήτησης και σκέψης.
Σε ότι αφορά το κείμενο, χωρίς ιδιαίτερους λογοτεχνισμούς, ποιητικότητα ή διδακτισμό η Πέγκα κάνει μια σαφή, λιτή κι απέριττη περιγραφή στις συνθήκες εργασίας των πορνοστάρ και όσων τους περιβάλλουν, ενώ παρουσιάζει στεγνά όλο τον ξεπεσμό και την ψυχική παρακμή αυτής της βιομηχανίας και των θυμάτων της. Οι χαρακτήρες είναι κατά τη γνώμη μου ολοκληρωμένοι. Μπορεί κανείς να μπει στους ψυχισμούς αυτών των ανθρώπων, έστω κι αν δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σταδιοδρομία τους. Περνάει εύστοχα και όχι επί τούτου πολιτικοκοινωνικά σχόλια, ενώ αναδεικνύει το καθεστώς πλουτισμού των βιομηχανιών σε βάρος των εργαζομένων, οι οποίοι για διάφορους λόγους ο καθένας επέλεξε ή όχι την εργασία του πορνοστάρ.
Η σκηνοθεσία με έντονη και σαφή την αισθητική ταυτότητα του Κωνσταντίνου Ρήγου υπήρξε εντελώς κινηματογραφική. Μία μεγάλη οθόνη στέκεται πάνω από τους ήρωες και μας φέρνει πιο κοντά με τα βλέμματα και τις κινήσεις τους.
Οι ηθοποιοί άλλοτε παίζουν θέατρο και άλλοτε κινηματογράφο, αλλά και τα δύο με μία ιδιαίτερη απόσταση και μία πλαστική συναισθηματική έκφραση, που πηγάζει τόσο από τα σώματά τους, όσο και από την εκφορά του λόγου τους. Οι διάλογοι, οι οποίοι έχουν την επικινδυνότητα του γραφικού, μιας και σε πολλά σημεία θα μπορούσαν να θυμίζουν σαπουνόπερα, εκφέρονται με μια απόσταση και μια παγερή διάθεση που βοηθά να αποφύγουν τέτοιου είδους παγίδες.
Όλος ο κόσμος που στήθηκε στην σκηνή της Πειραιώς, με τα εξαιρετικά σκηνικά του Valentino Marengo, τους cameramen να πηγαινοέρχονται επί σκηνής, να βλέπουμε ταυτόχρονα το τι συμβαίνει στη Σαρωνίδα και στο Λος Άντζελες και τα πλαστικά κορμιά να κάνουν κάθε τόσο την παρουσία τους την ίδια στιγμή που οι ήρωες βρίσκονταν σε μια βαθιά περιπλάνηση, ήταν καταρχήν φοβερά καλαίσθητος (τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα), αλλά και εύστοχος σκηνοθετικά.
Η διανομή υπήρξε σωστή. Οι ηθοποιοί ταίριαζαν στου ρόλους τους και ερμήνευσαν σωστά τους χαρακτήρες τους. Ανάμεσα στους καλούς Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη στο ρόλο του γερμανού σκηνοθέτη Μπίτριχ, Λαέρτη Μαλκότση στο ρόλο του πορνοστάρ Τζακ Ρίο και του ουσιαστικού περιπλανητή Γιάννη Νιάρρου στο ρόλο του Λάλο ξεχώρισε η Θεοδώρα Τζήμου. Η ερμηνεία της είχε το κάτι παραπάνω σε ότι αφορά το συναίσθημα που άφησε να εξωτερικευτεί, ενώ είχε μια γοητεία που ξεπηδούσε από την σκηνή και την οθόνη.
Την ολοκληρωμένης αισθητικής σκηνοθετική ματιά ολοκλήρωναν τα κοστούμια της Νατάσσας Δημητρίου και οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτου. Ενώ η μουσική του Θοδωρή Ρέγκλη ακουγόταν υποβλητική και υπαινικτική στα σωστά σημεία της παράστασης.
Δεν ξέρω κατά πόσο το κείμενο ή η ίδια η παράσταση ξέφυγε από το πλαστικό του πορνό και πήγε ένα βήμα παραπέρα στο κομμάτι της κοινωνίας. Δεν ξέρω κατά πόσο το επιθυμούσε τελικά. Για το λόγο αυτόν μπορώ να καταλάβω και όσους δεν ενθουσιάστηκαν με την παράσταση «Πορνοστάρ», όσους την βρήκαν επιφανειακή ή εφετζίδικη. Προσωπικά την παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον και νομίζω ότι ταίριαξαν όλα στο να συντελεστεί ένα επιτυχημένο καλλιτεχνικό προϊόν.
