Οι Πυξ Λαξ μάς χάρισαν μια ιδανικά ατμοσφαιρική βραδιά, μουσικής και τραγουδιών.
Οταν το πιστό κοινό τους, ολάκερος στρατός θαρρείς, τους ακολουθεί στα απανταχού πάρτι που στήνουν, το δίχως άλλο πρόκειται για γεγονός άξιο αναφοράς. Και πώς να μην αποτελεί, άλλωστε, γεγονός σημαντικό, το ότι δηλαδή οι Πυξ Λαξ, καταφέρνουν και μαζεύουν ένα ολόκληρο πλήθος στην αρένα του -ποδοσφαιρικού- ΟΑΚΑ, γιορτάζοντας 30 χρόνια πορείας, ουσιαστικής προσφοράς και καταξίωσης.
Το μεγαλύτερο κέρδος του συγκροτήματος από τη συγκεκριμένη συναυλία δεν είναι οι περίπου 25.000 κόσμου που μαζεύτηκαν. Το κέρδος τους είναι ότι οι φαν τους δεν έχουν ηλικία. Εβλεπες τριγύρω, σε κερκίδα και πλατεία, χιλιάδες νεαρά άτομα, που είναι βέβαιο την εποχή που οι Πυξ Λαξ άρχισαν δειλά να βγαίνουν στο μουσικό στερέωμα, δεν είχαν καν γεννηθεί. Κι όμως, αργότερα και μέχρι σήμερα, έμαθαν όλα τα τραγούδια τους απ’ έξω κι ανακατωτά. Και τα τραγούδησαν μαζί με τον Μπάμπη Στόκα και τον Φίλιππο Πλιάτσικα, όσο πιο δυνατά μπορούσαν. Ανάμεσά τους ξεχώρισαν κι εκείνοι που πέταξαν τα ρούχα τους ψηλά, όπως επιτάσσει φυσικά και το ομώνυμο τραγούδι, αυτό που μιλά για συνουσία μυστική. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές μάλιστα, που ο ουρανός στο Μαρούσι φωτίστηκε με τα καπνογόνα που άναψαν οι πιο ένθερμοι. Και ούτε σταγόνα στη βροχή, μήτε σταγόνα από κρασί, αρκούσαν για να σβήσουν την φωτιά που έχουν μέσα τους και μεγαλώνει όλα αυτά τα χρόνια οι Πυξ Λαξ. Στα λόγια των τραγουδιών τους, όλα επιτρέπονται κι όλα μπορούν να αποτελούν μια μικρή πραγματικότητα, μπλεγμένη με όνειρα, παιδικότητα και φαντασία.
Για τις παλιές αγάπες…
Τι να μετρήσεις από τις μικρές εικόνες μιας ζωής; Τις γεύσεις από τους παλιούς έρωτες; Τις γεύσεις από τα καλοκαίρια όπου οι νύχτες κρατούσαν μιαν ανάσα; Μέτρησα και μέθυσα, λοιπόν, στις μικρές μας στιγμές… μάς υπενθύμισαν με το διαχρονικό άσμα τους, ένα τραγούδι για το οποίο άλλοι έκλαψαν, άλλοι αγάπησαν, άλλοι χάθηκαν μέσα τους για να διαπιστώσουν με πόνο πως, ό,τι αξίζει είναι δύσκολο και πως ακόμη ακόμη για τον Παράδεισο, για παλιές αγάπες μη μιλάς…
Οι Πυξ Λαξ επανέφεραν με πλήρη φυσικότητα και δυναμισμό το τέμπο, τραγουδώντας επιτυχίες που αναφέρονται σε πρίγκιπες της δυτικής όχθης, σε έρωτες, σε περιπάτους, που παραπέμπουν αλληγορικά σε τρελούς και διερωτώμενοι τελικώς αν… υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ. Τίποτα, ουδέποτε ξέφευγε από τις ιδέες τους, που μετουσιώνονταν παραμυθένια σε ερμηνείες. Διότι, ναι μεν ο ήλιος του χειμώνα μπορεί να μελαγχολεί τους ήρωές μας, ωστόσο η αυθόρμητη αποθέωση από τους οπαδούς τους, τούς δίνει τα εφόδια να μας κάνουν κάθε φορά να τους ακούμε, όπως τότε, σαν άλλοτε. Με την ίδια ανυπομονησία. Με την μουσική τους να αποδεικνύεται πιο εύγλωττη και από τον λόγο. Μοναξιά μου όλα τραγούδησε μαζί με τον κόσμο ο Φίλιππος Πλιάτσικας, μη λησμονώντας να περιγράψει το στόρι της ιδέας του στίχου και συν τοις άλλοις, μη ξεχνώντας να αναφερθεί, στον μεγάλο απόντα της σκηνής, αλλά παρόντα στις καρδιές όλων, τον αείμνηστο Μάνο Ξυδούς. Εμπνευστή και άνθρωπο που πρωτοπίστεψε στο εγχείρημά τους.
Τραγούδια που γίναν… απλά η αφορμή
Το ελληνικό πεντάγραμμο, όταν ο Μάνος τούς έφερνε στο προσκήνιο, έδειχνε πως χρειάζεται απαραιτήτως κάτι καινούριο, πρωτοποριακό, στον χώρο. Ακούσματα που ήρθαν για να μείνουν. Τραγούδια που γίναν με δάκρυα στα μάτια, που γίναν απλά η αφορμή. Οι Πυξ Λαξ τα καταφέρανε, έγιναν πολλά περισσότερα από ένα γκρουπ, όταν μπόρεσαν με την ίδια ευκολία να παίζουν την μπαλάντα του αστροναύτη, το παιδί που περπατά με τα χέρια και τον ονειροπαρμένο. Με μελωδίες που συμπληρώνουν μουσικές, ακόμη και διαφορετικές μεταξύ τους, ακουμπώντας σε γενιές νεότερες και μεγαλύτερες, καλύπτοντας ευρύ φάσμα ρεπερτορίου κι εναλλαγές συναισθημάτων. Από την σκέψη, στην μελαγχολία, αλλά πάντα με τη δική τους ξεχωριστή ροκ πινελιά. Δεν παύουν όμως ποτέ να μας θυμίζουν την λέξη αγάπη. Είναι αυτή η αγάπη άλλωστε, που τούς κρατά μαζί, τους ενώνει, ακόμη και σε εποχές που πέρασαν δύσκολες καταστάσεις, χωριστούς δρόμους και ενέργειες με σόλο καριέρες. Σίγουρο όμως, ένα είναι, πως όσα χρόνια και να πέρασαν σε άλλους τόπους, σε άλλους ήχους, σε άλλες αγκαλιές, στο τέλος γύρισαν ξανά εκεί από όπου άρχισαν όλα…
Γιατί αυτό ακριβώς έκαναν από τότε και κάνουν μέχρι σήμερα, που ειρήσθω εν παρόδω στα αρχαία το όνομά τους παραπέμπει σε… κλωτσιές και σε μπουνιές. Πάντα οι Πυξ Λαξ εξέφραζαν το αλλιώτικο, το εναλλακτικό, το αντιδραστικό στοιχείο χωρίς ακρότητες, που όλοι λίγο ή πολύ κρύβουμε μέσα μας. Το πείσμα και τη βεβαιότητα ότι με τη θέληση και τη δυνατή σκέψη, θα πετύχεις, κάπου θα φτάσεις.
Ετσι εύκολα, οι Πυξ Λαξ δεν θα παραδίνονταν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είχαν κι έχουν να δώσουν ακόμη περισσότερα, ένα get in love πάντα θα είναι αυτό που θα τους ενώνει, χωρίς ντροπή, σαν τα χελιδόνια θα σμίγουν, τιμώντας τον εκλιπόντα φίλο τους, εξιστορώντας για εκείνον το «σενιόρ», χωρίς λόγια ψεύτικα, αφήνοντας πίσω ανόητες αγάπες και νύχτες χωρίς σκοπό. Και εκείνη η θάλασσα που μας έμαθαν θα είναι ωραία, θα κινείται πάντα, κυματίζοντας με τη σειρά της στον ρυθμό της ψυχής του καθενός μας. Ατέλειωτα μουσικά ταξίδια με το πιο λευκό χρώμα απ’τις σκεψεις μας να ταυτίζεται με την εικόνα της βραδιάς, σαν ένα πέπλο που μένει να μας θυμίζει τα 30 χρονια συνύπαρξής μας με το σπουδαίο ελληνικό συγκρότημα.
Η μπάντα
Να σημειώσουμε λοιπόν, φυσικά και όλους τους συντελεστές αυτής της παρέας. Εκτός από τους διαρκώς ανήσυχους και μουσικά διορατικούς, Φίλιππο Πλιάτσικα και Μπάμπη Στόκα, η μπάντα απαρτίζεται από: τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο (ηλεκτρική κιθάρα), τον Γιώργο Γιαννόπουλο (τύμπανα και κρουστά) και τον Νίκο Γιαννάτο (μπάσο). Επιπροσθέτως, τους νέους συνεργάτες του γκρουπ: Ελευθερία Ναθαναήλ (ακορντεόν και πιάνο), Νίκο Σάλτα (πλήκτρα), Γιώργο Λιβαδά (τύμπανα) και Χάρη Μιχαηλίδη (ηλεκτρική κιθάρα).
