Είναι κάποιες φορές που αυτή η απλή μοναδικότητα του καλλιτέχνη, μπορεί να σε καθηλώσει. Ακόμη και μια ψυχρή, παγωμένη νύχτα Δευτέρας, με μια κιθάρα και την χαρακτηριστικά αυθεντική φωνή του Σωκράτη Μάλαμα, ενός αντι-σταρ, χωρίς τα φτιασιδωμένα στοιχεία ενός σταρ, χωρίς φανφάρες, μετατρέπεται, σε μια βραδιά μαγευτική. Για να μπαίνει, να ξεκινά κάθε εβδομάδα όπως της αρμόζει…
Με μπόλικο μουσικό χρώμα. Η κεντρική σκηνή στον Σταυρό του Νότου θύμιζε Αθήνα από τα παλιά. Θύμιζε διασκέδαση, σαν ένα τσιγάρο ατέλειωτο. Πλάι στον Σωκράτη, άπαντες θαύμασαν, απολαμβάνοντας την αψεγάδιαστη χροιά της Ιουλίας Καραπατάκη (που φορούσε τα… μεταξωτά της), τον ατέρμονο ήχο του Φώτη Σιώτα, που με το «αερικό» βιολί του… σήκωσε όλο το μαγαζί. Και φυσικά όλη την μπάντα.
Οι στίχοι του Σωκράτη και άλλοι πολλοί, όπως πάντα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μετέφεραν τον νου, ταξίδεψαν την ψυχή των θαμώνων σε άλλα μουσικά μήκη κύματος, σε διαφορετική συχνότητα. Εκεί όπου το έντεχνο συναντά το μελωδικό, ακόμη και την λυρική φαντασία. Εκεί όπου ακόμη και η υπερβολή ξεπροβάλλει ενώπιον της ποίησης, δημιουργώντας κάτι το ξεχωριστό. Όταν μπορεί ο καλλιτέχνης να σού μιλά με την ίδια ευκολία, τόσο πειστικά, για τον ποταμό Αχέρωντα, τον προφήτη Ιωνά, τον Οδυσσέα και την κοιλάδα των Τεμπών, τότε συνειδητοποιείς πως -διαπεραστικά- μεταφέρεσαι κάπου αλλού. Σε κάποια ιδιαίτερα μουσικά μονοπάτια, που αναφέρονται σε βροχές, σε παλίρροιες και στην… Σαλώμη.
Η νεράιδα, η πριγκιπέσσα, έχουν μια αποκλειστική θέση στο ρεπερτόριο της μουσικής φιλοσοφίας του Σωκράτη και όσο το πολύωρο πρόγραμμα τρέχει, τόσο αντιλαμβάνεται κανείς πως ο ερμηνευτής δεν τα είπε ακόμη όλα. Το ζητιανόξυλο, γραμμένο από τον Θανάση, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Σωκράτη, τα πάγια, τα όνειρα, οι πρώτες λέξεις, σχεδόν όλα τα κομμάτια σκεπάστηκαν από την φωνή του μαγεμένου πλήθους.
Ο «Σόκρατες», για να κάνουμε μια παραπομπή σε κάτι από το αθλητικό παρελθόν, ξέρει πώς να παίζει… μεγάλη μπάλα, παρέα με τους φανς του, φτιάχνοντας μια ατμοσφαιρική -αυθόρμητη και πηγαία- συναυλία. Οι αναφορές σε θάλασσα, φωτιά και κάποια μακρινά ξωτικά έντυσαν περίτεχνα το σκοτάδι και φώτισαν περαιτέρω τον Κήπο της Εδέμ. Όταν δε, δόθηκε το παρασύνθημα για να ακουστεί μέχρι πέρα μακριά μια εμπνευσμένη από την μυθολογία, Ανδρομέδα, φύσηξε δυνατά ο Πεχλιβάνης, ξεσηκώνοντας τους θαυμαστές του καλλιτέχνη, που διατηρούσαν ασφυκτικά γεμάτη κάθε γωνιά του χώρου, μέχρι πολύ αργά. Θαρρείς πως το κοινό ακόμη άλλες τόσες ώρες, ακόμη και με το πρωινό φως της μέρας να καίει σαν ηλιόπετρα, θα είχαν άλλη τόση αδημονία, να συνεχίσουν να ακούν τον Σωκράτη να τούς τραγουδά. Γι’ αυτούς και τις βαθύτερές τους σκέψεις. Ρε Σωκράτη, τι λες τώρα…
Τραγούδια ποτ-πουρ σε ένα σύντομο βίντεο:
Ο Σωκράτης Μάλαμας εμφανίζεται κάθε Δευτέρα στον Σταυρό του Νότου
Περισσότερα… κλικ εδώ
