Ο ήρωας του «Αφανισμού» χάνει τους γονείς και τον αδελφό του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το γεγονός αυτό, του δίνει την ευκαιρία να αναλογιστεί τα όσα έζησε μαζί τους. Να «σκάψει» στις μνήμες του και να φέρει στην επιφάνεια όλη την αλήθεια που κουβαλάει από εκείνους. Οι αναφορές στην εξ’ αίματος συγγένεια, είναι η αρχή για να ξετυλιχτεί ένα ανθρώπινο βίωμα, που ταράζει με τον ρεαλισμό που διατυπώνεται. Κανένας εξωραϊσμός στην απώλεια των ανθρώπων. Σε αυτό το κείμενο, το τελευταίο του Τόμας Μπέρνχαρντ, το προσωπικό γίνεται συλλογικό και το συλλογικό προσωπικό, ακριβώς όπως η φιλοσοφία γίνεται ρεαλιστικό βίωμα και το ρεαλιστικό βίωμα γίνεται φιλοσοφία.
Ο «Αφανισμός» μας συγκινεί, γιατί στο λόγο του η ιστορία, η φιλοσοφία και η ανθρώπινη εμπειρία, μπλέκονται με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο, που το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό για τον αναγνώστη ή τον θεατή.
Η Άννα Κοκκίνου βρήκε στον ήρωα του «Αφανισμού», μία περσόνα πάνω στην οποία θα ξεδίπλωνε τα εκφραστικά της μέσα. Θα εξαντλούσε την φαντασία της και την θεατρική της ιδιοφυία και θα προσκαλούσε το κοινό στο Θέατρο Σφενδόνη χαρίζοντας μία από τις πιο γοητευτικές θεατρικές εμπειρίες της σεζόν.
Η παράσταση ξεκινά ήδη από την είσοδο στον χώρο, εκεί που ο ήρωας κάθεται στο γραφείο του, έτοιμος να εξιστορήσει την εμπειρία ζωής του και να σκεφτεί πάνω σε αυτή. Η Άννα Κοκκίνου είναι ένας άφυλος καμβάς. Μία drag περσόνα, έτοιμη να επιδοθεί σε ένα one woman show υπό την μορφή performance, που θα απευθύνεται άλλοτε στο κοινό και άλλοτε στον μόνιμο συνομιλητή της, Τασο Κωλέτση.
Έπειτα από τρία χρόνια δουλειάς, η Άννα Κοκκίνου έδειχνε τόσο έτοιμη να συνεπάρει μαζί της το κοινό στο λόγο του «Αφανισμού». Η φωνή της είναι σαγηνευτική και χωρίς την παραμικρή εξωτερική παρέμβαση στην εμφάνισή της, η Κοκκίνου γίνεται ένας άνδρας που θέλει να πει την αλήθεια της ζωής του και της χώρας του χωρίς παρεμβολές πολιτικής ορθότητας.
Η μεγαλύτερη επιτυχίας της Άννας Κοκκίνου, που εκτός από την συγκλονιστική ερμηνεία της, υπήρξε και η σκηνοθέτις της παράστασης, είναι ότι αφηγούνταν μια ιστορία που αφορά την Αυστρία και γράφτηκε το 1986 σα να ήταν μια ιστορία για την Ελλάδα του 2023. Χωρίς να αλλάξει τίποτα από τον λόγο του Μπέρνχαρντ, μετέφερε σκηνικά ένα κείμενο που «μιλάει» στις μνήμες και τις σκέψεις των Ελλήνων θεατών.
Στις δύο ώρες του «Αφανισμού» δεν θα εντοπίσει κανείς την παραμικρή παραφωνία. Αυτό το θεατρικό κομψοτέχνημα, ξεκινά με την εμπνευσμένη δραματουργία των Μαρία Στεφανοπούλου, Νίκου Φλέσσα και Άννας Κοκκίνου και μεταφέρεται στη σκηνή μέσα στον σαγηνευτικό σκηνικό χώρο της Χλόης Ομπολένσκυ, φωτισμένο από τον Τάσο Παλαιορούτα. Οι video προβολές των Αιμιλία Μπαλάσκα, Χρήστου Τόλη και Σπύρου Κωτσιόπουλου και η επιβλητική μουσική του Νίκου Βελιώτη, ολοκληρώνουν μία θεατρική εμπειρία, που μας υπενθύμισε ότι για να είναι κάτι σημερινό, σύγχρονο και μοντέρνο δε χρειάζεται καμία κραυγή, καμία επιδειξιομανία ή υπερπροσπάθεια. Αρκεί το ταλέντο, η δουλειά και το ένστικτο των δημιουργών και των εκτελεστών του καλλιτεχνικού αποτελέσματος.
Ο «Αφανισμός», είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε την θεατρική εμπειρία, να αντιληφθούμε τα μεγέθη των κειμένων, των ρόλων, των νοημάτων και να συγκινηθούμε με ένα θέμα που μοιάζει τόσο μακριά από εμάς, την ίδια στιγμή που νιώθουμε την ανάσα του. Η Άννα Κοκκίνου, που από την κορυφή μέχρι τα νύχια υπήρξε ένας άφυλος πονεμένος φιλόσοφος, έγινε μέσα από την υποκριτική της μαεστρία ένας από τους πιο οικείους και συμπαθείς στο κοινό ήρωες της φετινής σεζόν.
Info:
Αφανισμός, του Τόμας Μπέρνχαρντ
Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου
Ερμηνεία: Άννα Κοκκίνου, Τάσος Κωλέτσης
Στο θέατρο Σφενδόνη
