Ο Αγαμέμνονας επιστρέφει νικητής από τον Τρωικό πόλεμο στο παλάτι των Ατρειδών. Μαζί του θα φέρει και την Κασσάνδρα, μία προφήτισσα δούλα πια από την Τροία. Στο Άργος τον περιμένουν επευφημίες από τους προεστούς, αλλά μια βαριά εκδίκηση από την γυναίκα του Κλυταιμνήστρα, η οποία τον εκδικείται για την θυσία της κόρης τους Ιφιγένειας. Ο Αγαμέμνων δολοφονείται, η Κλυταιμνήστρα παντρεύεται τον αδερφό του και διάδοχο του θρόνου Αίγισθο και έτσι περνάμε στο δεύτερο μέρος της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια», τους Χοηφόρους.
Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, επέλεξε τον Αγαμέμνονα ως την δική του συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, συνεχίζοντας την συνεργασία του με τον Γιάννη Στάνκογλου, όπως ξεκίνησε πέρυσι με την παράσταση των «Επτά επί Θήβας».
Η παράσταση του Αγαμέμνονα, την οποία παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Βράχων, κυλούσε χωρίς εκπλήξεις, αλλά με αρκετές στιγμές πλήξης και παράταιρων γεγονότων. Το πρώτο από αυτά ήταν ο χορός. Οι ηλικιωμένοι προεστοί του Άργους εμφανίστηκαν σε ένα ανομοιογενές σύνολο, όπου άλλοι νέοι και άλλοι μεγαλύτερης ηλικίας παρίσταναν τους ηλικιωμένους έχοντας ως βοηθητικό εργαλείο σε αυτό από μία πατερίτσα ο καθένας. Την αρχική απορία που προκαλούσε η είσοδός τους συνεχίστηκε και κατά την εκφορά του λόγου τους. Ενώ μιλούσαν με εξαιρετικό συγχρονισμό και άρθρωση οι συνεχείς παρατονισμοί του κειμένου δεν βοηθούσαν καθόλου στο να γίνεται η ποιητική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα αντιληπτή.
Οι παρατονισμοί θα συνεχιστούν και στην παρουσία του Αργύρη Πανταζάρα ως Κήρυκα, ο οποίος, χωρίς απαραίτητα να ευθύνεται, δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού στα όσα συναρπαστικά μας αφηγείται. Ο Γιάννης Στάνκογλου δίνει μια στιβαρή ερμηνεία στον Αγαμέμνονα, ενώ η ερμηνεία του στον Αίγισθο δεν διαφέρει ιδιαίτερα. Δεν είναι λίγες όμως οι στιγμές που η υπερβολή στους τονισμούς και την εκφορά του ξενίζουν. Η Ιώβη Φραγκάτου στον ρόλο της Κασσάνδρας, ούτε οδηγήθηκε σωστά, αλλά ούτε και κατάφερε να μεταδώσει το μεγαλείο της ηρωίδας της, επιδιδόμενη σε σπασμωδικές κινήσεις και ασύνδετο λόγο. Η στομφώδης και παλιακής αισθητικής έναρξη από τον Θοδωρή Κατσαφάδο, δεν προσέθετε στην παράσταση. Φωτεινή εξαίρεση η Κλυταιμνήστρα της Μαρίας Πρωτόπαππα. Ακούγοντάς την ξεκουραζόταν το μυαλό μας από την προσπάθεια που κατέβαλε να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει στους ήρωες αυτού του έργου.
Στην γενικότερη σύγχυση δεν βοήθησαν ούτε το φτωχό σκηνικό και τα παράταιρα κοστούμια του Κέννυ ΜακΛέλλαν. Ενώ η αισθητική του στα κοστούμια του χορού είναι σωστή και καθαρή, οι ήρωες είναι ντυμένοι σαν από άλλη παράσταση ο καθένας, από άλλη πόλη και από άλλη εποχή. Το κάθε κοστούμι από μόνο του πιθανώς να ήταν επιτυχημένο σε ένα άλλο περιβάλλον, όμως όλα μαζί δεν δημιουργούσαν κανένα σύνολο. Στο ίδιο κλίμα και οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου. Διεκπεραιωτικοί και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Ακόμα και η χρήση του κόκκινου φωτός έγινε με μια σκηνική μιζέρια. Στο χαμηλό τέμπο της παράστασης κινήθηκε και η θρίλερ – μουσική που συνέθεσε ο Χάρης Πεγιάζης.
Το βασικό πρόβλημα της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Τσέζαρις Γκραουζίνις ήταν η έλλειψη έμπνευσης και ουσιαστικής σκηνοθετικής ανάγκης. Δεν καταλάβαμε ποτέ τι ήταν εκείνο που οδήγησε τον σκηνοθέτη να αφηγηθεί με αυτό τον τόσο βατό, αλλά από την κακή εκτέλεσή του δύσληπτο τρόπο, αυτή την τραγωδία. Γιατί ο Αγαμέμνων και ο Αίγισθος ερμηνεύονται από τον ίδιο ηθοποιό, ενώ οι άλλοι ρόλοι από διαφορετικούς; Γιατί ο χορός κινείται σε αυτή την ηλικιακή ανομοιογένεια; Γιατί η Κλυταιμνήστρα απευθύνεται στον χορό λέγοντάς του «Το βλέπω στα μάτια σου» και κοιτάζει τις πλάτες δώδεκα ανθρώπων, αντί τα πρόσωπά τους και γιατί ζητάει από τον Αγαμέμνονα να κατέβει από το άρμα του και να έρθει κοντά της, ενώ εκείνος βρίσκεται δίπλα της; Όλα αυτά δημιουργούν μια σύγχυση στον θεατή, η οποία τόσο δραματουργικά, όσο και παραστασιακά δεν λύνεται ποτέ.
