Μια ομάδα αντιπροσωπευτικών δειγμάτων της ελληνικής κοινωνίας της τελευταίας δεκαετίας βρίσκεται στην αναμονή ενός αεροδρομίου αναμένοντας την πτήση της Blue Air για Λονδίνο. Οκτώ ήρωες, άλλοι παντελώς άγνωστοι και άλλοι γνωστοί μεταξύ τους από το παρόν ή το παρελθόν θα ενώσουν τις αγωνίες τους, τις ανασφάλειές τους και θα μοιραστούν τον πόθο τους για μια νέα ζωή.
Η «Απλή μετάβαση» ένα νέο ελληνικό musical σε κείμενο και στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, εμπνέεται από την σημερινή οικονομική, κοινωνική και συναισθηματική κατάσταση και παρουσιάζει ντυμένες με μουσικές τις διαφορετικές ιστορίες οκτώ ανθρώπων, που νιώθουν πνιγμένοι από τους φόβους και τις ανασφάλειές τους, αλλά παρ’ όλα αυτά επιθυμούν να βγουν στο φως.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος γράφει για του millenians και τις ανησυχίες τους. Άλλωστε πολλά από τα τραγούδια του έχουν γραφτεί με αφορμή παρεμφερείς θεματικές. Πρόκειται για ένα πλαίσιο που ενδιαφέρει, αγγίζει και συγκινεί τους περισσότερους και γι’ αυτό ήταν μια πολύ καλή ιδέα να γίνει θεατρικό έργο. Όμως για να αποκτήσει μεγαλύτερο σκηνικό ενδιαφέρον, θα χρειαζόταν πιο εις βάθος επιμέλεια στο στήσιμο των χαρακτήρων και την πλοκή. Ένα θεατρικό έργο δύο plus ωρών, δυσκολεύεται να βασίζεται κυρίως σε διαλόγους απελπισίας και εσωτερικής αναζήτησης, με κάποια μουσικά διαλείμματα κεφιού.
Δηλαδή, η «Απλή μετάβαση» από το γράψιμό της κιόλας, παρουσιάζει κενά που δεν μπορούν να καλυφθούν στην σκηνή. Κενά πλοκής, δράσης και συνέχειας της ιστορίας. Κυρίως ομώς παρουσιάζει θέματα κοινοτυπίας στην γραφή έτσι ώστε το κείμενο να αποδεικνύεται κατώτερο των υψηλών προσδοκιών μας από τον ιδιαίτερο και ταλαντούχο Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Όσο προχωρούσε η ιστορία περιμέναμε το κάτι παραπάνω, ίσως μία πρόταση ως τροφή για σκέψη, μια άποψη που δεν έχουμε ακούσει ήδη πολλές φορές στην καθημερινότητα μας, μια πιο σύγχρονη ματιά στο “γιατί” να αγαπήσει κάποιος την Ελλάδα εν έτη 2019. Ίσως πάλι απλά να είμαστε τόσο ταυτισμένοι με τους χαρακτήρες της “Απλής μετάβασης” που να μην μας εντυπωσιάζει η θέαση ενός ακόμα τέτοιου περιεχομένου διάλογου.
Τα προβλήματα αυτά της γραφής, εξαπλώθηκαν και στην σκηνοθεσία του Μίνου Θεοχάρη, η οποία δυσκολεύτηκε να αναδείξει το κείμενο και παρά το γεγονός του ότι προσπάθησε να βρει λύσεις, μέσω της σκηνογραφίας, αποσυγκέντρωνε το μάτι του θεατή και προκαλούσε αρκετές φορές μιας σχετική σκηνική σύγχυση. Το ίδιο μπουρούμε να πούμε και για τις χορογραφίες της Αμάλία Μπένετ οι οποίες στερούνταν έμπνευσης και πρωτοτυπίας.
Ο Θέμης Καραμουρατίδης συνέθεσε την μουσική της παράστασης. Στο σύνολό της η αίσθηση μας ήταν ότι η μουσική “αγκάλιαζε” όμορφα το κείμενο χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε καποιες αξιοσημείωτες στιγμές, εξαιρουμένων των δύο κομματιών που ερμήνευσε η Χαρά Κεφαλά και του πρώτου μουσικού κομματιού της Μαρίζας Ρίζου.
Από τον οκταμελή θίασο, ικανών και δοκιμασμένων ερμηνευτών, ξεχώρισε με το μπρίο και την ζωντάνια της η Μαρίζα Ρίζου, η οποία έδειχνε να απολαμβάνει τον ρόλο της και να τον αποδίδει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εξαιρετική και η Χαρά Κεφαλά, κωμική και ευαίσθητη, καταπληκτική στα τραγουδιστικά της μέρη. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, φάνηκε σαν να μην ήταν “απόλυτα σίγουρος για τον ρόλο του” με αποτέλεσμα να τον αποδώσει ικανοποιητικά αλλά “άνευρα”. Τον θίασο συμπλήρωσαν με αξιοπρεπείς ερμηνείες οι Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Νίκος Λεκάκης, Φοίβος Ριμένας και Νάνσυ Σιδέρη.
Η «Απλή μετάβαση», θα μπορούσε να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν ξέφευγε από τα τετριμμένα και απέδιδε τα προβλήματα των millenians με μια μεγαλύτερη έμπνευση και μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο. Αποτελεί παρ’ όλα αυτά μια γενναία προσπάθεια γραφής ενός ελληνικού musical από ικανούς δημιουργούς και εκτελεστές, και ίσως είναι μια καλή αρχή για να δοθούν στην συνέχεια πιο σημαντικά δείγματα γραφής.
info
Η παράσταση “Απλή μετάβαση” σε σκηνοθεσία Μίνου Θεοχάρη παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο από Τετάρτη έως Κυριακή
Περισσότερα… κλικ εδώ
