Τα τελευταία χρόνια είναι πυκνά σε γεγονότα πρωτόγνωρα και δυστοπικά, γεγονότα που και η ίδια η τέχνη αδυνατεί να συμπεριλάβει. Η οικονομική κρίση, η κλιματική αλλαγή, οι γυναικοκτονίες, η πανδημία και εσχάτως ο πόλεμος είναι μια καθημερινότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και να σταθούμε αισιόδοξοι και δημιουργικοί απέναντι σε αυτήν. Άλλοι τα καταφέρνουν και άλλοι όχι.
Η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής εξαιρετικά ευαισθητοποιημένοι από την επικαιρότητα και τον τρόπο που αυτή παρουσιάζεται από τα mass media, δημιούργησαν ένα ημερολόγιο καταστρώματος της θλιβερής πραγματικότητας των τελευταίων δύο χρόνων και το περιχαράκωσαν μέσα σε ένα κουτί από διάφανα υλικά. Οι δυο τους, μαζί με την Μυρτώ Κοντονή βρίσκονται σε έναν θάλαμο νοσοκομείου και ακούν συνεχώς τηλεόραση. Οι ειδήσεις αναπαράγονται η μία μετά την άλλη και εκείνοι αντιδρούν με τα σώματά τους σε όσα ακούν. Σοκάρονται, γελούν, παθαίνουν κρίσεις πανικού, κόβεται η ανάσα τους και τελικά ανανήπτουν (;).
Η περφόρμανς «Έκλειψη» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σφενδόνη αν δεν ήταν μια σωματοποίηση των εικόνων της καθημερινότητας, θα μπορούσε να είναι μια δραματική μετα – επιθεώρηση. Ο τρόπος που παραθέτονται τα γεγονότα και σχολιάζονται από τους ερμηνευτές, έχει δομή επιθεωρησιακή. Συμβάντα τρομακτικά, όπως οι περιβαλλοντικές καταστροφές, οι γυναικοκτονίες, τα σεξουαλικά εγκλήματα και η δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ, διακόπτονται από τηλεπωλήσεις, από τηλεπαιχνίδια, από ζωδιακές προβλέψεις και γυμναστικές επιδείξεις. Αυτό που με εντυπωσίασε στην αφήγηση, είναι ότι η διάσπαση της ροής από αστείες τηλεοπτικές στιγμές, ενέτεινε τον δραματικό τόνο της παράστασης και αποτύπωνε την πραγματικότητα σε όλο της το δυστοπικό μεγαλείο.
Στον ενδιαφέροντα σκηνικό χώρο της Θάλειας Μέλισσα και τους φωτισμούς του Γιώργου Καρβέλα οι ερμηνευτές σωματοποιούν την παρατήρηση και μας δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να είσαι αποδέκτης μιας τραγωδίας, ακόμα κι αν δεν πρωταγωνιστείς σε αυτήν, σε περίπτωση που το είχαμε ξεχάσει.
Το συναισθηματικό πρόσημο της «Έκλειψης» δεν είναι η αισιοδοξία και σίγουρα θα ήταν πολύ δύσκολο να είναι. Όμως σε μια αναπαράσταση της αλήθειας με τόσο σαφή και συγκεκριμένη θέση, ίσως ήταν αναγκαία μια ρανίδα φωτός. Ό, τι μας κάνει να χαιρόμαστε δεν είναι πάντα χαζοχαρούμενο, ούτε μας αφαιρεί από ενσυναίσθηση και ευαισθησία.
Δεν είναι εύκολο θέαμα, ούτε στην παρακολούθησή του, ούτε στην αποδελτίωση των νοημάτων του. Είναι όμως μια πρωτότυπη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αποτύπωση της πραγματικότητας μέσα από την τέχνη. Χωρίς δήθεν και χωρίς παρωπίδες και αυτό κάνει την «Έκλειψη» μια σημαντική και ξεχωριστή καλλιτεχνική στιγμή στην μετα – πανδημική καλλιτεχνική δραστηριότητα.
Info:
Έκλειψη
Mια performance installation της Αγγελικής Παπούλια και του Χρήστου Πασσαλή
Στο Θέατρο Σφενδόνη
Περισσότερες πληροφορίες…
