Τα Χριστούγεννα ξεκινούν φέτος λίγο πιο νωρίς. Το Christmas Theater έχει ήδη ανοίξει τις πόρτες του, στον χώρο του Κλειστού Ολυμπιακού Σταδίου Γαλατσίου και μας δίνει την δυνατότητα να συναντήσουμε τις παραστατικές τέχνες «α-συνοριακά».
Το σαββατοκύριακο βιώσαμε την νομαδική κουλτούρα, που τυχαίνει να ήρθε κάπου από την Ισπανία. Και ίσως η πιο αντιπροσωπευτική, ευρέως διαδεδομένη σωματοποίηση όλης αυτής της κουλτούρας ακούει στο όνομα Joaquin Cortes.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει νόημα να προσπαθήσω να περιγράψω αυτόν τον άνθρωπο – άλλωστε υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο η φήμη του φθάνει πάντα πριν από αυτόν. Ούτε λόγος προφανώς να αναλωθεί κάποιος στην περιγραφή της έντασης και της αισθαντικότητας κίνησης και στάσης, του συγχρονισμού και της εκφραστικότητάς του, όπως και όλων των συντελεστών επί σκηνής. Η προσπάθεια λόγου σε κάποιες τέτοιες εμπειρίες δεν είναι αρκετή. Γι’ αυτό και θα περιοριστεί επί του πρακτέου.
Η ιδιαίτερη «υπερηφάνεια του περιπλανώμενου ρομά» που απ’ ότι φαίνεται συσσωρεύεται στον δυναμικό χορό του φλαμέγκο (Αυτού του φλαμέγκο), υποβόσκει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ακόμα και σε στιγμές όπου ο σύγχρονος χορός υπερισχύει. Ουσιαστικά όμως το πρώτο μέρος, με τη βοήθεια βίντεο προβολής στο φόντο, μοιάζει περισσότερο να μιλάει μέσα από εικόνες που θέλει ο κάθε θεατής να δει, όπως αισθαντικές γοργόνες που πάλλονται και μάχονται ή μακρινές αποστάσεις που διασχίζονται με την παρέα της μουσικής και της φωνής.
Το δεύτερο μέρος όμως διαφέρει, είναι κάτι άλλο. Δεν διατηρεί την επίδειξη χορευτικών γνώσεων, που ανά στιγμές διακρίνει το πρώτο μέρος. Αντιθέτως, μεταφέρει, στο μεγαλύτερο μέρος του, τον θεατή σε μια κατάσταση νομαδική, κάπου όπου έχει ίσως στηθεί μια αυτοσχέδια γιορτή με την ανάταση της «μπάντας» και φυσικά το πρωταγωνιστικό φλαμέγκο του Cortes. Και πλέον, δεν είναι τόσο ο «στάρ» που έχουμε συνηθίσει αλλά μια θυμωμένη και ελεύθερη ταυτόχρονα υπερηφάνεια, που μιλά μέσα από ένα αυτοσχεδιαστικό χορό.
Αυτό ήταν και το πιο δυναμικό μέρος της παράστασης. Ο Joaquin Cortes ξεσήκωσε πλατεία και κερκίδες στον ρυθμό του με μια ενέργεια συναυλίας – τέτοια που μας έκανε να θέλουμε να σηκωθούμε να χορέψουμε μαζί του, αλλά τελικά λόγω της θεατρικής διάταξης του χώρου παραμείναμε καθίμενοι. Μέχρι τουλάχιστον το καθηλωτικό χειροκρότημα.
Βγαίνοντας από τον χωρο, αυτό που νιώθεις, χρειάζεται ίσως όρους φυσικής, για να περιγραφεί. Αυτή η δύναμη της συσσωρευμένης ενέργειας που εξωτερικεύεται με ένταση και ορμή μέσα από το φλαμέγκο του Joaquin Cortes.
Αυτό που συνεχώς επιστρέφει στο μυαλό, με μια κάποια υπερβολή, είναι το «πρωταρχικό άτομο» που εκρήγνυται και εκτοξεύει ό,τι είναι συγκεντρωμένο σε αυτό το σημείο από πριν την αρχή του χρόνου. Και κάπως έτσι παράγεται ο κόσμος. Vamos vamos Joaquin!
