Ο Μποστ, γοητευμένος από την Μήδεια του Ευριπίδη και γενικότερα από την Ευριπίδεια σύλληψη, συνέθεσε το 1993 ένα θρυλικό πλέον έργο σε άψογο μποστικό δεκαπεντασύλλαβο, που από τότε μέχρι σήμερα θα παιχτεί ξανά και ξανά, σε πολλές εκδοχές, με πολλές διανομές και σε πολλών αισθητικών θέσεων παραστάσεις. Εκείνο που δεν είχε συμβεί μέχρι σήμερα, είναι να γίνει οπερέτα. Παρ’ ότι στα έργα του Μπόστ και ιδίως στην Μήδεια, η μουσική παίζει πρωτεύοντα ρόλο και οι συνθέσεις του Βασίλη Δημητρίου για το πρώτο ανέβασμα της παράστασης έχουν μείνει ανεξίτηλες, η πρόζα έμοιαζε να γοητεύει πάντα τους σκηνοθέτες – και δικαίως.
Ο Νίκος Κηπουργός, αντιλαμβανόμενος την μουσικότητα αυτού του σπαρταριστού κειμένου, συνέθεσε μουσική, υπό την μορφή οπερέτας, βασισμένος σε μία νέα διασκευή του κειμένου, από τη Λένα Κιτσοπούλου. Αυτό το γοητευτικό και άκρως ελκυστικό πάντρεμα ανέλαβε να καθοδηγήσει επί σκηνής ο Γιάννης Σκουρλέτης και η bijoux de kant, ανεβάζοντας στην σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ένα γκροτέσκ μίνιμαλ υπερθέαμα, που θα είναι σημείο αναφοράς.
Ξεκινώντας από το ανανεωμένο λιμπρέτο τη Κιτσοπούλου, να αναφέρουμε ότι ο Μποστ λόγω της τόσο ιδιαίτερης γραφής, μοιάζει αδύνατον να «πειραχτεί» κειμενικά. Η ίδια όμως, γοητευμένη και από το κείμενο, το ακούμπησε με σεβασμό και θαυμασμό και οι προσθήκες της, εξαιρετικά σημερινές και επιτυχημένες, ταίριαζαν άψογα με το υπόλοιπο πνεύμα του έργου. Ακόμα το διασκευασμένο φινάλε, μια υπέροχη συναισθηματική γρατζουνιά στο σήμερα, αποτελεί μια μετατόπιση και μετατροπή της μποστικής παράβασης, που στην παράσταση της Λυρικής είχε αφαιρεθεί. Μια έξυπνη και λειτουργική διασκευαστική κίνηση.
Οι μουσικές του Κηπουργού έδεσαν εξαιρετικά με το κείμενο, αλλά εκείνο που έδωσε στην παράσταση μια νέα υφή και την καθιστά τόσο ξεχωριστή είναι η εικαστική της ματιά. Ο Γιάννης Σκουρλέτης, εικαστικός και σκηνοθέτης έφερε το παλάτι της Μήδειας στην σημερινή Βουλή και έκανε τα παιδιά της Μήδειας άγνωστους στρατιώτες. Πέραν του παραλληλισμού ότι η Μήδεια έσφαξε τα σπλάχνα της, όπως η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, το λευκό σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη και της bijoux de kant, σε συνδυασμό με τα πολύχρωμα κοστούμια και εικαστικά props, έκαναν το αποτέλεσμα ένα έργο τέχνης.
Το συγκινητικό φινάλε με την Αργώ και τα παιδιά να τραγουδούν ήταν η καθαρή και τόσο σωστή θέση της παράστασης, ενώ οι διασκευές στα κομμάτια του Ευριπίδη και του Καλόγερου υπήρξαν απολαυστικές.
Οι τραγουδιστές της όπερας ερμήνευσαν εξαιρετικά όλους τους ρόλους, τόσο σε μουσική, όσο και σε πρόζα. Ξεχώρισε η Μήδεια της Τζούλιας Σουγλάκου, ο Τροφός του Πέτρου Σαλάτα και η Καλόγρια της Μαρισίας Παπαλεξίου. Η κινησιολογία του Άγγελου Αποστολίδη ταίριαζε ιδανικά με τις ανάγκες του έργου και του σκηνικού χώρου και οι φωτισμοί των Γιώργου Τέλλου και Ευγένιου Τζαφέστα, συνέβαλαν στο άριστο οπτικό αποτέλεσμα.
Το να καταπιάνεται κανείς με ένα ήδη μεταμοντέρνο έργο και το αντιμετωπίζει με μεταμοντέρνα ματιά ενέχει τον κίνδυνο της ακραίας εξτραβαγκάνζας. Η συγκεκριμένη όμως παράσταση, κατάφερε αυτό να το κάνει δικό της και βασική θέση της.
Ως αρνητικό, θα σημείωνα μόνο ότι πολλές φορές στο μουσικό κομμάτι κάποια από τα λόγια χάνονταν και ήταν κρίμα.
Σημείο αναφοράς λοιπόν η Μήδεια των Κιτσοπούλου, Κηπουργού, Σκουρλέτη, για τον λόγο ότι όσες φορές κι αν ξανά ανέβει αυτό το αριστούργημα του Μέντη Μποστατζόγλου, δεν θα είναι ποτέ σαν αυτή. Ένα εικαστικό κόσμημα, μια παράσταση διασκεδαστική, λαϊκή και βαθιά διανοούμενη.
