Το αγαπημένο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανοίγει τις πόρτες της Κεντρικής Σκηνής για να φιλοξενήσει τον Γιώργο Χρυσοστόμου. Μας υποδέχεται, μας καθίζει αναπαυτικά και μας λέει μια ιστορία. Μας λέει – τρόπος του λέγειν. Μια ιστορία – επίσης τρόπος του λέγειν.
Πρωταγωνιστές της ιστορίας θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι όλοι οι εαυτοί που εκείνος γέννησε (ή τον γέννησαν;) και αναγράφονται στο δελτίο τύπου – ένας μαέστρος, ένας ηλικιωμένος, ένας φοβητσιάρης, ένας γυμναστής, ένας σεξομανής, ένας γκαντέμης και λοιποί. Και σίγουρα είναι. Εδώ όμως την τιμητική τους έχουν διαφορετικοί πρωταγωνιστές επί σκηνής που, όπως περίπου και ο κάθε ερμηνευτής, συντελούν στη σωματοποίηση των ρόλων δίνοντάς τους τη δύναμη να ακουστούν. Και εν τέλει, με μια ιδιαίτερη και κάπως πρωτότυπη πλαστικότητα, συν-κινούν τον Χρυσοστόμου πρωτίστως και έπειτα τους θεατές:
1. Ο ίδιος ο Χρυσοστόμου (προφανώς!): Με μια περφόρμανς όχι πολύ μακρινή από αυτή που έχει τύχει (και την τύχη – όση και όσοι) να γνωρίσουμε από μουσικά live stages, εμφανίζεται στη σκηνή με το τρανζιστοράκι του, κοιτάει το κοινό, πιάνει από το χέρι τους φόβους κι αρχίζει να εκτυλίσσει σταδιακά τους εαυτούς που επιθυμεί να μοιραστεί. Με τη δραματουργική συνεργασία του Juan Ayala δομεί τις προσωπικότητες, επιφανείς και μύχιες που συνομιλούν, διαφωνούν, μαλώνουν, φοβούνται το τηλεφώνημα που δεν θα απαντηθεί ποτέ, μα τελικά ίσως και να τα βρίσκουν μέσα σε μια μορφή κουρασμένη απ’ ότι φαίνεται από την προσπάθεια να τους διαχειριστεί. Με αυτή του την εξαίρετη, ιδιότυπη εκφραστικότητα προσώπου και σώματος, συγχρονισμό και αεικινησία, δίνει σε όλους μαζί αλλά και σε έναν έναν ξεχωριστά όσο χρόνο και χώρο χρειάζεται για να δηλώσει ό,τι έχει ανάγκη. Παρ’ όλο όμως που υπενθυμίζει ότι δεν χρειάζεται καν να μιλήσει κανείς για να πει δυναμικά αυτό που θέλει, δεν επαναπαύεται εκεί. Εν τέλει και πάνω που κατανοήσαμε τη σιωπή του, ολοκληρώνει την αεικίνητή του ψυχανάλυση με ένα δύσκολο αλλά απελευθερωτικό, ρευστό κι αυθεντικότατο παραλήρημα συνειρμικού λόγου. Δυναμίτης.
2. Η Σκαλωσιά: Αξιόλογος συμπρωταγωνιστής μάλλον περισσότερο, παρά απλό σκηνικό αυτών των «τσαρλιν-τσαπλινικών» αποσπασματικών αφηγήσεων, η σκαλωσιά της Μαγδαληνής Αυγερινού αποτελεί ένα καλαίσθητο αρχιτεκτόνημα που εσωκλείει όλες αντιθέσεις των χρηστών της (κάπως έτσι δεν δομούνται και δομούν όλοι οι χώροι άλλωστε;). Είναι μια κατασκευή ελαφριά αλλά στιβαρή, ασφαλής αλλά εύθραυστη, στατική αλλά εν κινήσει αφού δηλώνει την ακτίνα ασφαλείας του καθενός ως σημείο αναφοράς και ταυτόχρονα το σημείο μετάβασης από και προς τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Έτσι όλοι οι ήρωες (ο εξής ένας!), αναγκασμένοι να επαναδιαπραγματεύονται διαρκώς τη συμπεριφορά τους σύμφωνα με τα εμπόδια και τα περάσματα που βρίσκουν μπροστά τους, καταλήγουν ίσως σε μια εύστοχη προσομοίωση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ζωή.
3. Η Playlist: Κάτι παραπάνω από ηχητική επένδυση, λειτουργεί όντως ως επίσης δυναμικός συμπρωταγωνιστής. Αν και φαίνονται εξαιρετικά δουλεμένες και εύστοχες οι επιλογές της Φωτεινής Γαλάνη, έχουν ένα βασικό «μειονέκτημα»: δεν συνδέονται εμπρόθετα με κάποια ευρέως γνώριμη δομή κι αυτό δυσκολεύει τον μέσης μουσικής εκπαίδευσης θεατή, όσο κι αν προσπαθεί (προσωπικά ομιλώντας), να ανακαλέσει ορισμένα αξιοζήλευτα κομμάτια και να τα καλωσορίσει και στην δική του «σκαλωσιά»!
4. Επηρεασμένη από τη χιουμοριστική διάθεση της εμπειρίας, σίγουρα θα έλεγα κλέβουν την παράσταση η «μύγα του Σρέντιγκερ», καθότι ο ντράμερ δύναται να της δώσει δυναμική υπόσταση ακόμα κι αν δεν την βλέπουμε, καθώς και η εκφραστική (μέσα στην μοναδική της έκφραση!) «Μόνικα» ή όπως αλλιώς φαντασιώνεται ο καθένας να ονοματίσει την φουσκωτή του κούκλα – σημείο κατατεθέν για ένα ολόκληρο μοντέλο ζωής.
Αυτοί οι 3+1 συντελεστές επί σκηνής, μαζί με άλλους τόσους πίσω από αυτήν, θα ήταν ίσως μια σκέψη ακόμα αν δεν υπήρχε η σκηνοθετική συν-δρομή της Σοφίας Πάσχου. Είναι αυτή που ακούει τη σιωπή, την αγκαλιάζει, την πιστεύει και εν τέλει την υλοποιεί. Και καλά κάνει απ’ ότι φαίνεται, αφού έχει την οξυδέρκεια να αντιληφθεί ότι αυτή η «πεσσοϊκή» προσωπικότητα που αφηγείται δεν αφορά μόνο στο συγκεκριμένο σώμα, τη δεδομένη στιγμή. Αντιθέτως μάλιστα, μοιάζει να πιάνει μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων που παλεύουν να αντισταθμίσουν την εσωτερική τους τίγρη με το προβατάκι καθώς και το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Απλά εδώ υπάρχει και η παράμετρος χιούμορ που συνήθως λείπει από τέτοιες καταστάσεις. Μάλλον ανακουφιστική παράμετρος.
Πληροφορίες:
Mute
του Γιώργου Χρυσοστόμου
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Πρεμιέρα: Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2021
