Εμπνευσμένος από την πολυτάραχη και σκανδαλώδη ζωή της δούκισσας Μάργκαρετ Κάμπελ του Αργκάιλ, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του 60 κατηγορήθηκε από τον τότε σύζυγό της Δούκα του Αργκάιλ για ογδόντα οχτώ εξωσυζυγικές σχέσεις κατά την διάρκεια του γάμου τους, ο βραβευμένος και πολυτάλαντος Βρετανός συνθέτης Τόμας Άντες συνέθεσε το Powder Her Face. Όπερα ακριβώς γραμμένη στο μέσο της δεκαετίας του 90’, σε λιμπρέτο του Φίλιπ Χένσερ, με μία μουσική σύνθεση ανάμεσα σε καμπαρέ, country jazz και musical έγραψε την δική της ιστορία, κυρίως λόγο της ιδιότυπης θεματικής της και της ιδιοφυούς μουσικής της σύνθεσης.
Δεν παύει βέβαια να είναι μία όπερα των 90s, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή η θεματική της στηλιτεύει τον μικροαστισμό, την κοινωνική υποκρισία, την δικαιοσύνη και την ψευδεπίγραφη ευτυχία του πλούτου. Θέματα δηλαδή ελαφρώς πεπερασμένα, όταν τα κοινωνικά προβλήματα γίνονται ακραία και απειλητικά.
Αυτή την αίσθηση μου άφησε και η πρώτη πανελλήνια εκδοχή της όπερας από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Αλέξανδρο Ευκλείδη. Μία απόλυτα καλοφτιαγμένη και αισθητικά άρτια παράσταση που απολαμβάνει κανείς την μουσική της, τον ήχο και την εικόνα της, αλλά δυσκολεύεται να βρει κάποια στιγμή να τον συνταράξει. Ειδικά στο πρώτο μέρος που παρακολουθούμε τα σεξουαλικά κατορθώματα της Δούκισσας το λιμπρέτο και η παράσταση πλατειάζει αρκετά. Το δεύτερο μέρος θα πάρει τη ρεβάνς σε επίπεδο ενδιαφέροντος και σκηνοθετικής ευρηματικότητας.
Η εξαιρετική μουσική δουλειά του Νίκου Βασιλείου και του μουσικού συνόλου Ergon Ensemble περνάει αυτούσια και δυναμική στα αυτιά των θεατών, ενώ οι ερμηνευτές, προεξάρχουσας της πρωταγωνίστριας Τζαστίν Βιάνι, ήταν επίσης εξαιρετικοί. Η υψίφωνος Χρύσα Μαλιαμάνη, ο τενόρος Χρήστος Κεχρής και ο υπέροχος και εκφραστικός Μπασοβαρύτονος, Γιάννης Γιαννίσης συμπλήρωναν την εξαιρετική σκηνική ερμηνευτική ομάδα.
Τόσο η σκηνική, όσο και η ενδυματολογική δουλειά του Γιάννη Κατρανίτσα, κρατούν την αισθητική παράστασης σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο, ενώ η φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, συμπληρώνουν αυτή τη θέση.
Πρόκειται για μία ολοκληρωμένη, υψηλού επιπέδου δουλειά που κερδίζει σε μουσική αρτιότητα και σκηνική όψη. Οι όποιες αμφιβολίες έχουν να κάνουν τόσο με το αρκετά ξεπερασμένο περιεχόμενο, όσο και με την μη προσπάθεια της σκηνοθεσίας να περιορίσει τις στιγμές που πλατείαζαν.
