Κάτι σαν μπουλβάρ, κάτι σαν ρομαντικό βίπερ νόρα, αλλά πάντα με αμείωτο στυλ, ο Χάρολντ Πίντερ έγραψε τον «Εραστή». Έργο πιο κοντά απ’ όλα του στην κωμωδία, αλλά όχι και τόσο ενδιαφέρον όσο άλλα του, ο «Εραστής» θέλει να μας μιλήσει για την ανία της καθημερινότητάς και πιο συγκεκριμένα του γάμου, την υποκρισία μεταξύ ενός ζευγαριού της αστικής τάξης και όλα εκείνα που μπορούν να κάνουν μια βαρετή πραγματικότητα να ταραχτεί.
Στην ουσία το πρόβλημα του, για ακόμη μία φορά, είναι η υποκρισία και η αλήθεια που κάθε φορά που αποκαλύπτεται φέρνει μαζί της και μια λύτρωση.
Με αυτό το έργο θέλησε η Μίνα Αδαμάκη να επιστρέψει μετά από 45 χρόνια στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, αυτή τη φορά ως σκηνοθέτης. Έχοντας παίξει φέτος και στο πιντερικό «Πάρτι γενεθλίων» υποθέτουμε πως η ίδια γοητεύτηκε από το λόγο και τον τρόπο του Νομπελίστα Άγγλου θεατρικού συγγραφέα και θέλησε να αναλάβει τον ρόλο του σκηνοθέτη σε ένα από τα έργα του.
Η σκηνοθετική της ματιά στο συγκεκριμένο έργο υπήρξε μάλλον αδιάφορη και συμβατική. Ο «Εραστής» του θεάτρου Τέχνης ήταν μια παράσταση που ναι μεν είχε χιούμορ και δύο αξιόλογες ερμηνείες, αλλά στερούνταν ρυθμού και εσωτερικής έντασης. Είχε βέβαια κάποιες έξυπνες σκηνοθετικές παρεμβάσεις, όπως η σκηνή με το τύμπανο ή το σεξ μεταξύ του ζευγαριού, αλλά σε γενικές γραμμές κινήθηκε στους βασικούς κανόνες του μπουλβάρ: καπνίζω, πίνω και μιλάω αδιάφορα για σημαντικά θέματα.
Η Μίνα Αδαμάκη θέλησε να ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με την παράσταση και να κάνει εκτός από τη σκηνοθεσία και όλα τα υπόλοιπα. Δηλαδή τη μετάφραση – η οποία ήταν κατανοητή, ακουγόταν ωραία και είχε χιούμορ – τα φώτα, τις μουσικές επιλογές, το σκηνικό και τα κοστούμια.
Τα φώτα και οι μουσικές πράγματι έδιναν το «κάτι» παραπάνω στην παράσταση, όπως και το σκηνικό με τα κοστούμια απέπνεαν κάτι από αστική Αγγλία, αλλά κάποιες ακατανόητες παύσεις και μία αργή ροή του ρυθμού δεν βοηθούσαν την παράσταση να απογειωθεί.
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος και η Ευτυχία Γιακουμή, ταιριαστοί στους ρόλους τους, ερμήνευσαν με ωραίο τρόπο τους δύο χαρακτήρες του έργου και κινήθηκαν στα συμβατικά πλαίσια της σκηνοθετικής γραμμής.
Σε γενικές γραμμές ο «Εραστής» ήταν μια ευχάριστη παράσταση, περνούσε τα όποια θέματα του κειμένου, είχε χιούμορ, ωραίες στιγμές, αλλά έπασχε από έλλειψη εσωτερικής έντασης και σκηνοθετικού νεύρου.
