Είδαμε: «Βάκχες» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο πιο ροκ μύθος φοράει λευκά.

Πληροφορίες

  • Χώρος: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
  • Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
  • Παίζουν: Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Χάρης Χαραλάμπους

Ο Θεός Διόνυσος υβρίζεται και ταπεινώνεται από τον βασιλιά της Θήβας Πενθέα και αποφασίζει να τιμωρήσει αυτόν και το Παλάτι του, κάνοντάς τον βορά στη μανία των Βακχών, καταλήγοντας νεκρός και διαμελισμένος στα χέρια της μητέρας του Αγαύης. Πράγματι, αυτή η τιμωρία είναι ό, τι πιο ροκ θα μπορούσε να έχει γραφτεί από έναν, ούτως ή άλλως, αιρετικό τραγικό όπως ήταν ο Ευριπίδης.

Ο Άρης Μπινιάρης, εμπνέεται από την τιμωρία του θεού Διόνυσου προς τον Πενθέα και δημιουργεί μία ροκ όπερα, όπου οι Βάκχες του Ευριπίδη είναι η αφορμή για μια τελετή με παραλήπτη το ίδιο το θέατρο. Η ελεύθερη – ποιητική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά είναι ό, τι καλύτερο για μία ηλεκτρονική μελοποίηση που οδηγεί άλλες φορές στην ανατριχίλα και άλλες στην παρατήρηση μιας όντως πολύ ενδιαφέρουσας τελετουργίας.

Οι Βάκχες του Μπινιάρη λοιπόν, δεν βρίσκονται ακριβώς στη Θήβα, αλλά σε μία άτοπη, άχρονη και χωρίς ονόματα συνθήκη που τιμωρεί την αυθαιρεσία, τον συντηρητισμό και τις έμμονες, απέναντι στο αιώνια νέο και ζωογόνο.

Η βασικότερη αρετή της παράστασης των Βακχών είναι η ροή της. Όλα κυλούν φυσικά και ηλεκτροφόρα και όλα συμβαίνουν προκαλώντας ενδιαφέρον στον θεατή. Η μουσική των Βίκτωρα Κουλουμπή και Πάνου Σαρδέλη στην πλειοψηφία της ταιριάζει με τα λόγια και η κινησιολογία της Αμαλίας Μπένετ δημιουργεί ένα οπτικοακουστικό θέαμα που δεν σε αφήνει εύκολα να αποσπαστείς. Η λιτότητα του σκηνικού και των κοστουμιών του Πάρι Μέξη έχουν γίνει ένας λευκός καμβάς πάνω στον οποίο διαδραματίζεται η δράση, ενώ τα σκηνικά αντικείμενα που έχουν σχεδιαστεί για τις μεταμορφώσεις και ο τρόπος που χρησιμοποιούνται φτιάχνουν ωραίες εικόνες και ατμόσφαιρες.

Σε δραματουργικό επίπεδο, επιλέχθηκε από τον σκηνοθέτη και τη δραματουργό της παράστασης Θεοδώρα Καπράλου, μια ελεύθερη απόδοση, της ήδη ελεύθερης μετάφρασης του Γιώργου Χειμωνά, η οποία δημιουργούσε νοηματικά κενά. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι κάποιες φορές τα λόγια από τους ηθοποιούς χάνονταν, είτε λόγο της έντασης, είτε λόγο της μελοποίησης, δημιουργούσε σύγχυση, η οποία καλυπτόταν από την εικόνα και τον ήχο.

Σε γενικές γραμμές σε αυτήν την παράσταση του Άρη Μπινιάρη, η εικόνα και η μουσική, υπερέβαιναν τη δραματουργία και τη σαφήνεια των όσων συμβαίνουν.

Στο θέμα των ερμηνειών, ο Γιώργος Γάλλος απέδωσε ένα χαμένο, φοβισμένο ανδρείκελο Βασιλιά με δεξιοτεχνικό τρόπο, ενώ ο Χρήστος Λούλης ερμήνευσε το Θεό Διόνυσο με μεγάλη κινησιολογική ευκολία και ένταση στην ομιλία. Μου έλλειψε προσωπικά μία ερμηνευτική υπέρβαση στο βλέμμα. Ο διάλογος Άρη Μπινιάρη και Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στην τελική στιγμή της αποκάλυψης ήταν μαζί με την μεταμόρφωση του Πενθέα – Γιώργου Γάλλου οι πιο δυνατές στιγμές της παράστασης.

Οι Βάκχες είναι πράγματι μια ροκ τελετουργία, με μια πιο βρετανική αισθητική στην εικόνα. Είναι μια παράσταση που έχει ροή και δημιουργεί ενδιαφέρον. Δραματουργικά είναι ένα σκαλοπάτι κάτω από τους εξαιρετικούς «Πέρσες» που παρακολουθήσαμε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι κάτι φρέσκο και απέχει από όλες τις δήθεν προσπάθειες αναπαράστασης αρχαίου δράματος που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.

Οι "Βάκχες" του Ευριπίδη
Σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη
Παρουσιάζονται έως την Κυριακή 1η Απριλίου
Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Περισσότερες πληροφορίες... κλικ εδώ