Είδαμε: "Έγκλημα και Τιμωρία" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο Θέατρο Άνεσις "Ένα ταξίδι στην άβυσσο των συνειδήσεων"!

Θέατρο Άνεσις

Έγκλημα και Τιμωρία του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

 

Λέμε συχνά ότι το ελληνικό θέατρο πάσχει από χώρους με ταυτότητα και ρεπερτοριακή προσωπικότητα. Είναι της μόδας θέατρα με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, ενδιαφέροντα σκηνοθετικά πειράματα ή από την άλλη μεγάλες παραγωγές μουσικοθεατρικής αισθητικής με αποτέλεσμα τον εντυπωσιασμό. Το γνωστό παλιό ελληνικό σχέδιο ενός ηθοποιού που πληρώνει τις υγιείς θεατρικές του φιλοδοξίες τείνει να εκλείψει. Ο Τάσος Ιορδανίδης έρχεται να το επαναφέρει, δημιουργώντας στο θέατρο Άνεσις μια θερμή θεατρική αγκαλιά, με ρεπερτόριο που θα ονόμαζε κανείς κλασικό, με συγγραφείς δυνατής ταυτότητας και έργα με τεράστια νοηματική ισχύ. Κατ' αρχάς μπράβο του! Κατά δεύτερον επιλέγει να τα ανεβάσει με τρόπο προσελκύσιμο στο ευρύ θεατρικό κοινό της πόλης, χωρίς, ταυτόχρονα, να χάνει τη βαθύτερη ουσία τους. Στο δεύτερο, τόσο πέρυσι, όσο και φέτος, μερίδιο ευθύνης φέρει ο Λεβάν Τσουλάτζε, ο οποίος έχει πράγματι μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ματιά στο κλασικό ρεπερτόριο.

Μετά το «Λεωφορείον ο Πόθος» λοιπόν, έρχεται το «Έγκλημα και τιμωρία». Είναι δύσκολο πράγμα να ανεβάζεις στο θέατρο Ντοστογιέφσκι. Κυρίως γιατί η γραφή του, αν και βρίθει εικόνων και συναισθημάτων, δεν είναι θεατρική και κατά δεύτερον γιατί όλοι κάπως φανταζόμαστε τους ήρωες του, και δεν τους φανταζόμαστε πάντα όπως ο σκηνοθέτης. Ο Λεβάν Τσουλάτζε επέλεξε τον –κατά την γνώμη μου- δυσκολότερο τρόπο να ανεβάσει ένα τέτοιο έργο. Την θεατρική διασκευή, η οποία όμως θα διατηρεί στο ακέραιο το πνεύμα και την ατμόσφαιρα του έργου. Δεν πήρε δηλαδή τον Ρασκόλνικωφ, να τον κάνει έλληνα της κρίσης και να σκεφτούμε επί τούτου. Ευτυχώς! Διασκεύασε το αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι, με τρόπο τέτοιο ώστε να στέκει θεατρικά, να είναι παρακολουθήσιμο και λογικό χρονικά. Αυτό προϋποθέτει ψαλίδι και το ψαλίδι έχει πάντα παράπλευρες απώλειες, ιδίως όταν πρόκειται για Ντοστογιέφσκι, αλλά η διασκευή του ήταν ολοκληρωμένη, ουσιαστική και χωρίς κενά.

Σκηνοθετικά, μετέφερε στο ακέραιο το πνεύμα του μυθιστορήματος. Σκοτεινές ατμόσφαιρες, εξαιρετικοί φωτισμοί και ένας συνδυασμός φόρμας και νοήματος που δεν συναντάμε συχνά στο ελληνικό θέατρο. Εκτός από τα φώτα και η μουσική επένδυση, επιμέλεια του ίδιου του σκηνοθέτη προσέθεσε στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Αξιοσημείωτη η δουλειά του Σταύρου Λίτινα στα σκηνικά, όπου διατηρώντας ένα πνεύμα εσωτερικό και σκοτεινό, εξοικονομούσαν χώρο, έφτιαχναν όμορφες και καθαρές χωρικές ενότητες και ήταν στο έπακρο καλαίσθητα, λειτουργικά και καλοφωτισμένα. Το ίδιο και τα κοστούμια της Ηλένιας Δυλαρίδη. Αμυδρά ρεαλιστικά με θεματικές ενότητες σαφείς, αλλά όχι απλοϊκές, άλλοτε μυθιστορηματικής και άλλοτε παραμυθίστικης αισθητικής.

Ο Τάσος Ιορδανίδης υπήρξε πραγματικά μια έκπληξη. Μετρημένος, εκφραστικός, εσωτερικός και εξωτερικός. Ομολογώ πως δεν περίμενα μια τέτοια ερμηνευτική ωρίμανση. Τρυφερός, τραυματισμένος, υπερήφανος και τελικά νικητής. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης προσέθετε στην παράσταση μια σταθερότητα και μια ερμηνευτική σιγουριά. Το σκηνικό του εκτόπισμα σε προδιαθέτει ότι «τώρα θα δούμε κάτι καλό». Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και ζωντανές οι ερμηνείες του Δημήτρη Διακοσάββα, ιδίως στην γριά τοκογλύφο, στην οποία προσέδωσε έναν εξαιρετικό χαρακτήρα. Η Θάλεια Ματίκα, προσπάθησε πολύ και τα κατάφερε σε πολλά σημεία. Τα διαλογικά κομμάτια με τον Ιορδανίδη, οι συναισθηματικές της στιγμές με τον πατέρα της, ήταν ερμηνευτικές της επιτυχίες, άλλοτε όμως έδειχνε αμήχανη και σκηνικά σκληρή, μια αμηχανία που σε ορισμένες στιγμές την οδηγούσε στο τράβηγμα κάποιων φωνηέντων, κακή συνήθεια, που στις καλές της στιγμές απέβαλλε. Ένα ωραίο ερμηνευτικά δίδυμο ήταν αυτό της Σοφίας Πανάγου και του Δημήτρη Καπετανάκου. Αν και το χιούμορ που επιδιώχθηκε δεν ήταν νοηματικά επιτυχημένο, αλλά θεατρικά δικαιολογείται. Τέλος ο Θόδωρος Κατσαφάδος, ηθοποιός με εκτόπισμα τεράστιο είχε βγει μέσα από σελίδα του Ντοστογιέφσκι και είχε έρθει να μας τα πει όπως τα ένιωσε. Υπέροχος.

Αξίζει να δείτε το «Έγκλημα και τιμωρία». Είναι θέαμα αισθητικά ολοκληρωμένο και καλόγουστο, με ερμηνείες καλές και καλύτερες, με σαφή θεατρικό προσανατολισμό, με χαρακτήρες που μυρίζουν κίτρινη σελίδα και ένα θέμα που σε ταράζει από μέσα προς τα μέσα. Θα φύγετε δικαιωμένοι... εκτός κι αν εγκληματείτε συχνά.

Συντελεστές

Διασκευή - Σκηνοθεσία/Φωτισμοί/Μουσική επιμέλεια: Λεβάν Τσουλάτζε
Μετάφραση (από τα γεωργιανά) : Xάτια Γκόσουα
Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Παίζουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης (ανακριτής Πορφύρης), Τάσος Ιορδανίδης (Ρασκόλνικοφ), Θάλεια Ματίκα (Σόνια), Σοφία Πανάγου (Ντούνια), Δημήτρης Καπετανάκος (Ραζουμίχιν), Δημήτρης Διακοσάββας (γριά τοκογλύφος-Λούζιν)
και ο Θοδωρής Κατσαφάδος (Μαρμελάντωφ).

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Τετάρτη και Κυριακή στις 19.30
Πέμπτη στις 20.00
Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00

Τιμές εισιτηρίων:
Τετάρτη & Πέμπτη 16 ευρώ,
Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 19 ευρώ
φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές & άνω των 65 χρόνων 14 ευρώ άνεργοι 10 ευρώ

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.