Είδαμε: «Μαρμαρωμένες Τρωάδες» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Τρεις ηθοποιοί, μια οθόνη και ο Ευριπίδης!

Μαρμαρωμένες Τρωάδες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Τρεις ηθοποιοί, μια οθόνη και ο Ευριπίδης!

Βασισμένη στην ποιητική, λυρική και κατανοητή μετάφραση του Μιχάλη Κακογιάννη, παρουσιάστηκε την Κυριακή 22 και την Δευτέρα 23 Μαΐου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, η παράσταση «Μαρμαρωμένες Τρωάδες». Πρόκειται για μία οπτικοακουστική σκηνική αφήγηση με τρεις ηθοποιούς, ηχητικά εφέ, ηλεκτρονική μουσική και video, η οποία μέσα από τον λόγο του Ευριπίδη μας καλεί να ξαναδούμε κάπως αλλιώς τον ξεριζωμό των Τρωάδων από την πατρίδα τους.

Κείμενο διαχρονικό και –αν και δεν μου αρέσει η λέξη- επίκαιρο όσο ποτέ, μας βάζει απέναντι από τα δεινά του πολέμου, ενώ παράλληλα μπαίνει στην διαδικασία να φιλοσοφήσει επί της ουσίας πάνω στην ίδια την ζωή, τις αξίες της και την έννοια της ευδαιμονίας και της ευτυχίας.

Η Λουΐζα Κωστούλα υπήρξε ο υθίνους νους της παράστασης και εκείνη που συνέθεσε την μουσική, μα και σκηνοθέτησε τον εαυτό της, αλλά και την Αγλαΐα Παππά και τον Αντώνη Γαρμπή, που αφηγούνταν – ερμήνευαν την ιστορία των Τρωάδων.

Η Αγλαΐα Παππά, μέγεθος μεγάλο για το θέατρό μας, για ακόμα μία φορά υπήρξε καθηλωτική. Ο λόγος της πύρινος, άμεσος, χρωματισμένος και η παρουσία της επιβλητική και απόλυτη. Υπήρξε μία άψογη επιλογή για τον ρόλο της Εκάβης. Διέθετε κάτι το πραγματικά μαρμαρωμένο αλλά και απόλυτα ζωντανό ταυτόχρονα και για ακόμη μια φορά απέδειξε ότι αποτελεί μία περίπτωση στον χώρο του θεάτρου. Πολύ καλός και ο Παναγιώτης Γαρμπής στον ρόλο του Αγγελιαφόρου. Με φωνή καθαρή και άμεση και παρουσία με μέτρο και ουσία κατάφερνε να ακούγεται ο λόγος του καθαρός και απόλυτα κατανοητός.

H Λουΐζα Κωστούλα παρασυρμένη από την ευφυή και όχι δήθεν ιδέα της, θέλησε για τον εαυτό της τους ρόλους του χορού, της Κασσάνδρας και της Ανδρομάχης. Ως ιδέα αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον, με την διαφορά ότι η ίδια δεν διαφοροποιήθηκε επαρκώς στον κάθε έναν από τους ρόλους της. Μία επίπεδη ερμηνεία σε όλους τους ρόλους πιθανώς να έχει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά εάν κανείς δεν άκουγε το κείμενο δεν θα μπορούσε ακριβώς να διαχωρίσει ότι η Κασσάνδρα και η Ανδρομάχη δεν είναι ο ίδιος ρόλος. Ως χορός, επίσης η ιδέα της τα χορικά να διαφέρουν από τον υπόλοιπο λόγο και να είναι σχεδόν μελοποιημένα παρουσίαζε ενδιαφέρον, όπως και οι αδιαμφισβήτητες φωνητικές της ικανότητες, όμως και πάλι κάτι απουσίαζε από το να ρέουν και να συνδέονται άμεσα με την υπόλοιπη αφήγηση. Κατά την γνώμη μου χρειαζόταν ή η ίδια να δουλέψει περισσότερο την ερμηνεία της, πράγμα δύσκολο για σκηνοθέτη που παίζει σε σκηνοθεσία του, ή να είχε πάρει κάποια άλλη ηθοποιό παρόμοιου μεγέθους της Παππά, προκειμένου να κυλίσει με μεγαλύτερη ομοιογένεια η παράσταση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ιδέα της και η εκτέλεσή της δεν ήταν ενδιαφέρουσα και αξιοσημείωτη.

Από τις λίγες μάλιστα φορές που οπτική εγκατάσταση και λόγος συνυπήρχαν αρμονικά και δεν εμπόδισαν το ένα το άλλο. Τα videoτου Βασίλη Κουντούρη προσέθεσαν στην παράσταση και εμπνεύστηκαν από τον λόγο για να δημιουργήσουν ένα παράλληλο κείμενο που δεν ενοχλούσε το πρώτο κείμενο. Στο οπτικό σύνολο θετική άποψη που άφησαν τα κοστούμια της Λίλιαν Ξυδιά και ιδίως αυτό της Αγλαΐας Παππά.

Συνολικά οι «Μαρμαρωμένες Τρωάδες» υπήρξε μία προσεγμένη, δουλεμένη, καλαίσθητη και έντιμη δουλειά. Θεωρώ ότι θα απογειωνόταν εάν η σκηνοθέτις είχε βρει έναν τρόπο να ισορροπήσει ανάμεσα στην σκηνοθεσία και την ερμηνεία της.

Υ.Γ: Στα πολύ θετικά ότι το κείμενο ακουγόταν αυτούσιο, λυρικό, μαγικό με όλα του τα σύμφωνα και τα φωνήεντα!