Είδαμε: «Ο Άη Βασίλης είναι σκέτη λέρα». Μια τραγωδία σαν φάρσα.

Ο Άη Βασίλης είναι σκέτη λέρα στο Θέατρο Βέμπο

Μια τραγωδία σαν φάρσα

Ήδη από το πρώτο Σάββατο της έναρξης των παραστάσεων ο κόσμος είναι αρκετός έξω από το θέατρο Βέμπο. Την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου έκαναν πρεμιέρα με την παράσταση «Ο Άη Βασίλης είναι σκέτη λέρα». Μια διασκευή ενός γαλλικού έργου το οποίο αυτοσχεδιαστικά συνέγραψαν έξι ηθοποιοί επί σκηνής στο Παρίσι του 1979 με επικεφαλής την Ζοζιάν Μπαλασκό και στην Ελλάδα παρουσιάστηκε στις αρχές τις δεκαετίας του '90 με σκηνοθέτη τον Κώστα Αρζόγλου, σημειώνοντας μνημειώδη επιτυχία.

Αυτήν την επιτυχία προσπαθεί να επαναλάβει και φέτος το επιτυχημένο και ενδιαφέρον συγγραφικό δίδυμο σχεδιάζοντας ξανά το εγχείρημα με ένα νέο καστ και κάποιες μικροαλλαγές στο κείμενο.

Ο Πιέρ και η Τερέζα διατηρούν τηλεφωνική γραμμή συμπαράστασης σε άτομα που σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν. Με αφορμή αυτή τους την ενασχόληση, αλλά και τον ευρύτερο κύκλο τους, έξι αλλόκοτοι και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, βρίσκονται στο ίδιο σπίτι και διαπραγματεύονται, άλλοτε σε συνθήκες φάρσας και άλλοτε σε συνθήκες ακραίου δράματος τα εξωστρεφή και εσωστρεφή τους προβλήματα.

Η αδυναμία της παράστασης που έφτιαξαν οι Παπαθανασίου και Ρέππας έχει να κάνει με την σκηνοθεσία. Συνηθισμένοι τα τελευταία χρόνια στην εντιμότατη νεοελληνική φάρσα και μάλιστα σε δικά τους εξ' ολοκλήρου κείμενα, δεν σκέφτηκαν ή δεν βρήκαν τον χρόνο να σκύψουν πάνω στα σημεία του κειμένου που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά. Για παράδειγμα όταν ο Κώστας Ευριπιώτης μας αφηγείται τα παιδικά του χρόνια και πώς κατέληξε να γίνει μια... λέρα, δεν μπορεί να το κάνει με συνθήκες κωμωδίας, διότι ούτε το νόημα θα περάσει, ούτε γέλιο θα βγάλει, όσο καλός κωμικός κι αν είναι. Ή όταν ο Φώτης Σεργουλόπουλος υστεριάζει απεγνωσμένος για την μοναξιά που τον περιμένει, δεν μπορεί να υστεριάζει κωμικά, για τους ίδιους λόγους. Έτσι η παράσταση μπερδεύει αρκετές φορές τον θεατή, καθώς δεν τον βοηθά να διαχωρίσει τις ποιότητες του κειμένου. Θεωρώ πως αν ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου εμπιστεύονταν το κείμενό τους σε κάποιον άλλον σκηνοθέτη τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και πιο σαφή.

Εμπιστεύτηκαν εξ' ολοκλήρου την εμπειρία και το ταλέντο των έξι πρωταγωνιστών τους, οι οποίοι όμως πολλές φορές ένιωθαν αβοήθητοι. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως λείπουν οι στιγμές χιούμορ και επιτυχίας στην παράσταση ή ότι όντως οι ηθοποιοί δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες. Ο απολαυστικός Χρήστος Σιμαρδάνης, η πολύ καλή (και ίσως η μόνη που διασώθηκε από υπερβολές φάρσας) Τζόυς Ευείδη, ο κωμικός Κώστας Ευριπιώτης, ο γλυκύτατος Φώτης Σεργουλόπουλος, η πολύ καλή (σε κωμικά και μη) Σοφία Βογιατζάκη και η σωστή Άννα Κουρή υπήρξαν πολύ καλές επιλογές.

Ένα όμορφο και λειτουργικό σκηνικό από τον Ιούλιο Τζιάτα, και ωραία κοστούμια από την Παναγιώτα Κοκκορού στην γνωστή καρτουνίστικη αισθητική του διδύμου, που προσωπικά την βρίσκω γοητευτική και ενδιαφέρουσα. Χρήσιμοι και λιτοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, θα μπορούσαν να είναι πιο εμπλουτισμένοι και να διανθίζουν τις ατμόσφαιρες.

Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου χτυπούν στην θεατρική Αθήνα με τρία κείμενα και δύο σκηνοθεσίες. «Ο Άη Βασίλης είναι σκέτη λέρα», μάλλον δεν είναι και η καλύτερη προσπάθεια αναβίωσης εκείνης της επιτυχίας τους. Άλλωστε αν θυμηθούμε και το προ ετών «Βάλ' τον υπουργό στην πρίζα» τα ριμέικ δεν είναι το δυνατό τους σημείο. Περιμένουμε την «Δεύτερη φωνή» τους σε σκηνοθεσία Μαρκουλάκη στο θέατρο Αποθήκη και την φάρσα τους «Βάφ' τα μαύρα» στο θέατρο Λαμπέτη και αναρωτιόμαστε πόσα καρπούζια μπορούν να χωρέσουν κάτω από δύο ζευγάρια μασχάλες.