Είδαμε: «Delete» στο Underground! Για να σε αφορά το πρόβλημα πρέπει αρχικά να το κοιτάξεις στα μάτια!

Πληροφορίες

  • Χώρος: Underground
  • Σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης
  • Παίζουν: Βασ. Αφεντοήλης, Αντ. Καραθανασόπουλος, Βαν. Πεφάνη κ.α

Delete@ Underground

Για να σε αφορά το πρόβλημα πρέπει αρχικά να το κοιτάξεις στα μάτια.

 

Βρισκόμαστε στο 2020. Σε μια κοινωνία όπου η ανασφάλεια κυριαρχεί, οι αυτοκτονίες -συγγνώμη, τα «συμβάντα»- αποτελούν μέρος της καθημερινότητας, ο φόβος βίωσης ξεκινά με έναν νυκτερινό χρονοδιακόπτη και το τρένο που περνά δεν συνδέεται πια με μια νοσταλγική επιθυμία μιας απελευθερωμένης φυγής. Το τρένο που περνά σημαίνει το σταμάτημα κάθε οικιακής ενέργειας και πράξης, εις βάρος της φρικιαστικής αναμονής ενός ακόμα δυνητικού «συμβάντος». Ενός «σοβαρού ατυχήματος».

Η χωρική αλλαγή συμβαίνει παράλληλα με την μεταφορά σε μια αφήγηση άλλη. Επικαλούμενη όχι τόσο τις κοινωνικές συνιστώσες, αλλά τις προσωπικές εμπειρίες μιας φιγούρας-ετερότητας που είχε εμφανιστεί μέχρι τώρα μόνο ως νύξη, αναδύει σταδιακά τις αλλοτριωμένες αρχές στις οποίες θεμελιώνεται η δομή αυτής της οικογένειας. Με μοιραία και προφανή κατάληξη την αποκρυστάλλωση συμπλεγματικών, μη λειτουργικών σχέσεων που αντικαθιστούν την λέξη «Άνθρωπος» με την λέξη «Θεριό».

Αυτά είναι τα δύο μονόπρακτα που συνθέτουν το «Delete». Στο πρώτο η διαγραφή συνδέεται με την ελπιδοφόρα κατάκτηση της συγχώρεσης, όχι με τη λήθη του συμβάντος. Στο δεύτερο με τον αποχωρισμό, κυριολεκτικό και μεταφορικό• με τη διαγραφή εαυτού. Στο πρώτο η δύναμη της επανεκκίνησης φαίνεται να κυριαρχεί επί της κοινωνικής απάθειας, του συμβιβασμού και της διαδοχικής επίρριψης ευθυνών χωρίς ουσία, γεγονός που εντείνεται και με την χρωματική αντίθεση (εμφανέστατα η σύγχρονη «πάνκικη» και emo ένταση κυριαρχεί επί της υπόλοιπης σκηνογραφικής και κάπως φουτουριστικής ενδυματολογικής αχρωμίας). Στο δεύτερο η αδυναμία αποδοχής του Άλλου, σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, η συναισθηματική αναπηρία και κτητικότητα («το παιδί μου, η αγάπη μου, κανείς άλλος δεν φιλάει το παιδί μου εκτός από εμένα»), θέτουν την επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων αδύνατη και την οριστική κατάρρευση μονόδρομο.

Θα μπορούσε κριτικά να παρατηρηθεί η οξυδέρκεια με την οποία αντιμετωπίζεται η επίκαιρη προβληματοθεσία ως συνέπεια ενός βαθύτερου σχίσματος. Το bullying δεν μοιάζει εδώ να αποτελεί τόσο τον στόχο, όσο την αφορμή, μέσω της οποίας εύστοχα παρατηρούνται και σχολιάζονται οι οικογενειακές και κοινωνικές συνθήκες που γεννούν, επιτρέπουν και εν τέλει διαιωνίζουν τον σωματικό και ψυχολογικό εκφοβισμό και τις συνέπειές του. Ωστόσο, πέραν της δυνατής ερμηνείας, η σε πολλά σημεία έντονα εμφατική υποκριτική και οι πομπώδεις σκηνοθετικές οδηγίες, θα μπορούσαν εξίσου κριτικά να διατυπώσουν τον κίνδυνο να ανταγωνιστούν με βαρύγδουπο τρόπο, όχι να περιγράψουν/ μεταφέρουν το συγγραφικό περιεχόμενο. Ο στόμφος με τον οποίο τελείται η απότομη στάση μετά την δυναμική κίνηση, η δυνατή κραυγή μετά την απαλή σιωπή, η βία μετά την τρυφερότητα, σε συνδυασμό με την αδυναμία ολιστικής οπτικής επαφής με τη σκηνή (όχι απαραίτητα εμπρόθετη), ίσως να μην φέρει το αναμενόμενο αποτέλεσμα της έντονης επαγρύπνησης του θεατή σε σχέση με τους εσωτερικούς διχασμούς, εγκλεισμούς ή τέλματα των ηρώων. Ίσως ακόμα, για την προσωπική αναζήτηση, παρατήρηση και βίωση του δράματος, των προβληματισμών, αλλά και του χιούμορ μέσα στην καλλιτεχνική και καθημερινή πρακτική της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, να δύναται να αποτελέσει κίνητρο επαναδιαπραγμάτευσης της όποιας έννοιας του «καλτ», όσο φυσικά το χιούμορ και η θετική διάθεση καλλιτέχνη και θεατή το επιτρέπει.

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.