Είδαμε: «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην» στο θέατρο Σφενδόνη. Ακροβασία στο κενό.

Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην

Ακροβασία στο κενό

Δύο σημαντικές προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου, δύο ηθοποιοί στα όρια του υπερθετικού, με διαφορετικές αφετηρίες, πορείες και συνέχειες θα συναντηθούν για πρώτη φορά επί σκηνής. Χωρίς αμφιβολία αυτό είναι το κλου. Η Ρούλα Πατεράκη και η Ρένη Πιττακή θα υποδυθούν τους ρόλους των Μπέτι Ντέιβις και Τζόαν Κρόφορντ αντίστοιχα στη θεατρική μεταφορά της ταινίας «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην». Αυτό μάλιστα γίνεται πιο δελεαστικό, όταν η μεταφορά της ταινίας στο σανίδι επιτράπηκε μόλις τον Σεπτέμβρη και άρα η ελληνική παράσταση κρατάει τα σκήπτρα της παγκόσμιας πρώτης.

Η Μπέημπι Τζέην υπήρξε το άλλοτε παιδί θαύμα του Χόλυγουντ. Στο ταλέντο της οφειλόταν η επιβίωση της οικογένειάς της. Με αδυναμία στον πατέρα της που την εκμεταλλευόταν και μην έχοντας ζήσει παιδικά και εφηβικά χρόνια, θα καταλήξει να ζει στη σκιά της αδερφής της. Η Μπλανς Χάτσον θα γίνει πλέον η μεγάλη σταρ. Οι δύο αδερφές ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι. Η Μπλανς καθηλωμένη σε ένα καροτσάκι, ανήμπορη για το οτιδήποτε, μα ακόμα φιλάρεσκη και γοητευτική και η Μπέημπι Τζέην κατεστραμμένη από το αλκοόλ αφόρητη ακόμα και ως προς τον ίδιο της τον εαυτό. Το κουβάρι της ζωής τους θα εξελιχθεί αργά, μέχρι τη μεγάλη ανατροπή.

Το μεγαλύτερο μέρος της ταυτότητας της παράστασης ανήκει στον Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Επεξεργάστηκε δραματουργικά μαζί με τη Δανάη Παπουτσή τη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, σκηνοθέτησε την παράσταση, εμπνεύστηκε τα κοστούμια και δημιούργησε τα σκηνικά μαζί με τη Μαίρη Τσαγκάρη. Απ' όλα αυτά η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν το σκηνικό και η αισθητική της παράστασης. Άκρως δελεαστική, αποδίδει απόλυτα μια χλιδάτη παρακμή. Μια μυστηριακή κατάντια στα όρια του γοητευτικού. Σε αυτό βοήθησαν σίγουρα και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και οι ήχοι του Θεμιστοκλή Παντελόπουλου.

Η απόδοση ούτως ή άλλως ενός θρίλερ και δη ψυχολογικού στη σκηνή έχει τις δυσκολίες του. Νιώθω ότι ο Απόλλων Παπαθεοχάρης επαναπαύτηκε στα υποκριτικά μεγέθη των πρωταγωνιστριών του και δεν έσκυψε πάνω στις ερμηνείες τους. Αυτές με τη σειρά τους, έπαιξαν αυτό που ξέρουν καλύτερα να κάνουν. Έπαιξαν καλό θέατρο, προσπαθώντας να σωματοποιήσουν τις ηρωίδες τους και να τις αποτυπώσουν όσο καλύτερα σκηνικά. Εκείνο που μου έλλειψε ήταν οι διακυμάνσεις. Η Μπέμπη Τζέην και η Μπλάνς Χάτσον δεν είναι δύο επίπεδες ηρωίδες. Φτάναμε σε σημεία να λυπόμαστε τη Μπλανς για όσα τραβούσε από τη Μπέημπι Τζέην. Αυτό το μυστηριακό, black στοιχείο που προκύπτει από την εικόνα της παράστασης, το οποίο προδιαθέτει ανατροπές, χιούμορ, μίσος, βαθιά αγάπη και μεγάλη συγκίνηση, δεν αποτυπώθηκε ερμηνευτικά και σκηνοθετικά.

Αυτό μπορώ να αναφέρω ως μειονέκτημα, μιας κατά τα άλλα πολύ ωραίας παράστασης. Ο θεατής θα την παρακολουθήσει με ενδιαφέρον και θα απολαύσει δύο σημαντικές ηθοποιούς σε μια σημαντική τους στιγμή. Στο θέατρο Σφενδόνη.