Είδαμε: «Δον Ζουάν» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. «Δυνατοί πρωταγωνιστές σε μια αδύναμη παράσταση» !

Πληροφορίες

  • Χώρος: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
  • Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
  • Παίζουν: Γιάννος Περλέγκας, Χάρης Φραγκούλης, Έλενα Μαυρίδου, Γιάννης Βογιατζής κ.α.

Δον Ζουάν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Δυνατοί πρωταγωνιστές σε μια αδύναμη παράσταση

 

Τα φώτα της πλατείας δεν θα χαμηλώσουν ποτέ, όσο κι αν ο καπνός που βγαίνει αργά αλλά σταθερά μας προκαταβάλλει πως μάλλον η παράσταση έχει ξεκινήσει. Ο Στέλιος Κατσαρίδης παίζει τις συνθέσεις του Δημήτρη Καμαρωτού και ο Γιάννος Περλέγκας ως Σγαναρέλ αρχίζει να εκφέρει καπνίζοντας τις πρώτες προτάσεις από τη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη για τον Δον Ζουάν του Μολιέρου. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός καταπιάστηκε με τον σπουδαίο Γάλλο κωμωδιογράφο και θέλησε να μας μυήσει στη δική του άποψη για τη σκηνική αποτύπωση ενός τέτοιου κειμένου.

Η άποψη του αυτή βέβαια δεν είχε τίποτα καινούριο να προσθέσει στις ήδη αρκετές σκηνικές του απόπειρες που ακολουθούν την ίδια τακτική. Φασαρία επί σκηνής, πλήρης απομυθοποίηση των θεατρικών συμβάσεων και απόλυτος κατακερματισμός του κειμένου. Και φυσικά αυτό μπορεί για κάποιους να έχει ενδιαφέρον, αλλά πόσες φορές να παρακολουθήσεις τα μεγάλα έργα αποτυπωμένα με τον ίδιο αργό ρυθμό, με την ίδια συναισθηματική αποστείρωση και την ίδια φλυαρία στην πληροφορία;

Σε αυτή του την παράσταση ο Μιχάηλ Μαρμαρινός θέλησε να ξεκινήσει από τη βάση του κειμένου του Μολιέρου και να επεκταθεί στα πολλά λογοτεχνικά κείμενα που έχουν γραφτεί παίρνοντας ως αφορμή τον διασημότερο καρδιοκατακτητή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το αποτέλεσμα ήταν κουραστικό, αργό και αρκετά απογοητευτικό, μιας και οι διανοουμενίστικης φόρμας στιγμές της παράστασης έμοιαζαν περισσότερο με μασημένη τροφή, παρά ουσιαστικό υλικό σκέψης. Ακόμα και το κάποιο χιούμορ χανόταν μέσα σε καπνούς, άσκοπα τζόκιν και άριες!

Βέβαια ο Χάρης Φραγκούλης και ο Γιάννος Περλέγκας ήταν εξαιρετικοί σε αυτό που κλήθηκαν να κάνουν. Με σώμα και φωνή σε απόλυτη ταύτιση και ενέργεια έδειχναν να πιστεύουν τα όσα λένε και κάνουν και εξ' αιτίας τους διακοπτόταν κάποιες φορές το αργό τέμπο της παράστασης.

Ίσως έχει νόημα να μιλήσει κανείς για τον όμορφο χώρο του Kenny McLellan ή τα λειτουργικά, για το πνεύμα της παράστασης και τα ενδιαφέροντα εικαστικά και κοστούμια της Εύας Νάθενα. Η Ελευθερία Ντεκώ μάλλον πραγματοποίησε όμορφους φωτισμούς, αλλά με όλα τα φώτα της πλατείας αναμμένα, δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τη διαφορά.

Τον Δον Ζουάν αξίζει να τον δει κανείς για το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο Φραγκούλη – Περλέγκα. Για την ωραία ποιητική μετάφραση του Δημητριάδη – όση ακούσαμε – και για τις κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές. Κατά τα άλλα είναι μια παράσταση αργή, κουραστική και πολύ φοβάμαι κενή περιεχομένου!

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.