Είδαμε: «Αμερικάνικος Βούβαλος» στο Θέατρο Μουσούρη. Αμερικάνικοι στην Ελλάδα!

Αμερικάνικος Βούβαλος στο Θέατρο Μουσούρη

Αμερικάνικοι στην Ελλάδα

Κινούμενος στα όρια του παραλόγου, αλλά τόσο σαφής και συγκεκριμένος ο Ντέιβιτ Μάμετ γράφει τον «Αμερικάνικο Βούβαλο». Έργο ιδιαίτερο και εκκεντρικό, γραμμένο το 1975, μιλάει μέσω τριών περιθωριακών τύπων για τις ουσιαστικές παθογένειες της καπιταλιστικής οικονομίας και την κατάληξη του αμερικανικού ονείρου. Στην πραγματικότητα ο Μάμετ κάνει λόγο για την βαθιά κρίση των ανθρωπίνων σχέσεων, τη φιλία, αλλά και την ίδια αυτοϋπονόμευση ατόμων που η κοινωνία τους ονόμασε περιθωριακούς.

Ο Πέτρος Φιλιππίδης επέλεξε το έργο αυτό του Μάμετ ως την δεύτερη παραγωγή του θεάτρου Μουσούρη μετά το «Και τώρα οι δυο μας» που παρουσιάστηκε το πρώτο μισό της σεζόν με τον ίδιο και τη Λυδία Κονιόρδου στους δύο κεντρικούς και μοναδικούς ρόλους του έργου. Οι επιλογές του Πέτρου Φιλιππίδη δείχνουν ότι επιθυμεί να αποστασιοποιηθεί κάπως από τις μεγάλες κωμικές επιτυχίες του παρελθόντος και να συστηθεί ξανά στο κοινό μέσα από ένα άλλο είδος θεάτρου, πιο ιδιαίτερο και κοντά σε αυτό που χοντρικά θα ονομάζαμε «κοινωνικό».

Ο ίδιος συμπράττει σκηνικά για ακόμα μία φορά με το Γιάννη Μπέζο, ενώ το ρόλο του μικρότερου της παρέας ενσαρκώνει ο Ορφέας Αυγουστίδης. Και οι τρεις θα κινηθούν στα ίδια υποκριτικά σχήματα και θα ενσαρκώσουν με πειστικότητα και ακρίβεια τους τρεις περιθωριακούς Αμερικάνους, που το εύκολο χρήμα και ο παράτυπος τρόπος απόκτησής του, τους έχει γίνει έμμονη ιδέα.

Ο Ορφέας Αυγουστίδης θα είναι ένας ιδανικός Μπόμπ. Καταφέρνει από την πρώτη στιγμή να γίνει αγαπητός και πειστικός ως ένα ανυπεράσπιστο εθισμένο σε ουσίες παιδί που προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Ο Γιάννης Μπέζος λιτός, με ανάστημα, επιβλητικός ήταν ένας πολύ καλός Ντον, τόσο στις σκληρές, όσο και στις πιο τρυφερές στιγμές του. Όσο για τον Πέτρο Φιλιππίδη, προσέγγισε το ρόλο του «δασκάλου» σαν μια καρικατούρα απατεώνα, προσέγγιση που είχε ενδιαφέρον και υποστηρίζεται από τον ίδιο σκηνικά με μεγάλη προσπάθεια και υποκριτική δεξιοτεχνία. Ωστόσο σε κάποια σημεία δεν χρειαζόταν η τόση του υπερβολή και ο υπερβάλλων υποκριτικός του ζήλος.

Η σκηνοθεσία του προσεγμένη, βασισμένη στα ταλέντα των ηθοποιών (και του εαυτού του), συνυφασμένη με το κείμενο, τα νοήματά του και το ύφος του. Μου έλειψε μια περισσότερο μυστηριακή ατμόσφαιρα σε κάποια σημεία.
Εξαιρετικό το σκηνικό της Λουκίας Χουλιάρα, κλειστοφοβικό και «μερακλήδικο», ωραίοι οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου και εύστοχη η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου.

Σε ό, τι αφορά στη μετάφραση των Πέτρου και Δημήτρη Φιλιππίδη, χρειαζόταν να είναι πιο προσεγμένη η μεταφορά της αμερικανικής αργκό. Πολλές από τις καθημερινές εκφράσεις, που στην Αμερική πράγματι χρησιμοποιούνται στην καθομιλουμένη, στην ελληνική θεατρική σκηνή έμοιαζαν απλώς σαν βρισιές.

Δεν ξέρω εάν ο «Αμερικάνικος Βούβαλος» είναι μια παράσταση που θα συγκινούσε ένα ευρύτερο κοινό, όχι για κάποιον άλλο λόγο, παρά μόνο γιατί είναι ένα είδος θεάτρου που βασίζεται πολύ στο λόγο και στην σκέψη την ώρα και κατόπιν της παρακολούθησης. Δεν εξάπτει τόσο το συναίσθημα, όσο τη νοητική δραστηριότητα του θεατή. Προσωπικά το απόλαυσα, παρά τις κάποιες μικρές ενστάσεις.