Είδαμε: «Καθώς ψυχορραγώ» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Μια πράξη απελευθέρωσης!

Πληροφορίες

  • Χώρος: Θέατρο της οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής
  • Σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου
  • Παίζουν: Σοφία Φιλιππίδου, Κώστας Βασαρδάνης, Μιχάλης Καλιότσος, Έλενα Μεγγρέλη, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης και Μορφέας Παπουτσάκης

Καθώς Ψυχορραγώ του Ουίλιαμ Φώκνερ στο θέατρο της οδού Κυκλάδων

Μια πράξη απαλευθέρωσης

 

Συγκεντρώνοντας σε ένα πυκνό, αλλά τόσο ζωηρό και γεμάτο εικόνες και συναίσθημα κείμενο, όλη την στερεοτυπική πραγματικότητα του Αμερικανικού Νότου, ο Ουίλιαμ Φώκνερ γράφει το «Καθώς Ψυχορραγώ». Στην πρώτη σκηνή, ένας πατέρας και τα πέντε παιδιά του ετοιμάζουν το κιβούρι της ετοιμοθάνατης μητέρας τους, προκειμένου να το μεταφέρουν σε μια επαρχία του Αμερικανικού Νότου. Μέσα από αντίξοες συνθήκες και τραγικές κακοτοπιές, το σώμα της γυναίκας θα θαφτεί στα χώματα που γεννήθηκε και οι έξι εναπομείναντες κοντινοί της άνθρωποι θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αμερικανική πραγματικότητα.

Προφανώς επηρεασμένος από τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στον αμερικανικό Νότο, ο Φώκνερ, συνθέτει ένα μεταφυσικό ηθογράφημα και συνδέει την σκληρή πραγματικότητα με την απόκοσμη μαγεία της φύσης, του θεού και της αόρατης προστασίας της μάνας.
Ο Μένης Κουμανταρέας – στον οποίο αφιερώνεται η παράσταση, καθώς και στον Λευτέρη Βογιατζή– μετέφρασε το κλασικό πια αριστούργημα του νομπελίστα αμερικανού συγγραφέα, χρησιμοποιώντας γλώσσα γλαφυρή, που ακούγοντάς την, ξεχνάς ότι αναφέρεται στην φανταστική επαρχία Γιοκναπατάουφα, αλλά σε τοποθετεί γλωσσικά και τόσο αόριστα σε μια ελληνική επαρχία του ελληνικού Νότου ή Βορρά. Σε αυτή την μετάφραση βασίστηκε η διασκευή της Χλόης Κολύρη, η οποία προσπάθησε μέσα από αφηγήσεις και αφηγηματικές συνδέσεις να δώσει ροή στο θεατρικό της πια κείμενο. Αυτή η πολυπόθητη ροή πολύ δύσκολα μπορεί να δοθεί σε ένα λογοτεχνικό κείμενο, εάν δεν προκύψει η τόσο απαραίτητη δραματουργική επεξεργασία.

Με αυτήν ωστόσο τη διασκευή προχώρησε τη σκηνοθεσία της η Σοφία Φιλιππίδου, που εξ’ αρχής να πούμε ότι υπήρξε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση υπέροχη στο ρόλο της μητέρας. Άλλοτε ως πνεύμα, άλλοτε ως παρατηρητής και άλλοτε ως δρόν και πάσχον πρόσωπο η Φιλιππίδου ήταν ένα αερικό μέσα σε μια γήινη συνθήκη. Ως σκηνοθέτης δημιούργησε μια παράσταση χειροποίητη – όπως μας έχει διαμηνύσει ότι αγαπά – βασιζόμενη σε αυτοσχεδιασμούς και πραγματικό μεράκι. Τα κοστούμια της, τα τραγούδια και η κίνηση των ηθοποιών, που άλλοτε θύμιζαν αρχαία τραγωδία και άλλοτε αμερικανική western ήταν στα συν της παράστασης. Σε συνδυασμό με το σκηνικό της Κυριακής Μαυρογεώργη.

Δεν νομίζω ότι έχει τόσο νόημα να αναφερθώ ονομαστικά και ξεχωριστά στους έξι, πλην της Φιλιππίδου, ηθοποιούς (Κώστας Βασαρδάνης, Μιχάλης Καλιότσος, Έλενα Μεγγρέλη, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης και Μορφέας Παπουτσάκης). Κάποιοι υπήρξαν σκηνικά στέρεοι και ενδιαφέροντες και άλλοι πιο παιδικοί και αδύναμοι – ιδίως στις αφηγήσεις – όλοι όμως προσπάθησαν το ίδιο.

Το «Καθώς ψυχορραγώ» στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων έχει σίγουρα αδυναμίες. Σαν ένα πλεκτό κασκόλ που πλέκει ένας αρχάριος και του ξεφεύγουν ορισμένες κλωστές. Είναι όμως ένα θέατρο φτιαγμένο με αγάπη και σωματική και ψυχική εργασία, κοπιώδη και ουσιαστική. Χάρηκα γιατί την Τρίτη στο θέατρο τη Οδού Κυκλάδων είδα μια πράξη απελευθέρωσης.

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.