Είδαμε: «Το γελοίο σκότος» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου: Μια παραδεισένια κόλαση!

Το γελοίο σκότος στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου

Μια παραδεισένια κόλαση

Μπας και όντως ζούμε το τέλος του κόσμου; Μήπως μας έχουν μετοικίσει σε κάποια ευαγγελική γη και δοκιμαζόμαστε για το αν θα δαγκώσουμε το μήλο; Και τελικά πόσο θα αντέξουμε με τον κίνδυνο του κάθε θανάτου να καραδοκεί; Με τέτοιου είδους σκέψεις ανηφόρισα τα σκαλιά της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου στο Ρεξ, όπου παίζεται και θα παίζεται μέχρι τις 9 Απριλίου το έργο του Γερμανού θεατρικού συγγραφέα Βόλφραμ Λοτς «Το γελοίο σκότος» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Γιαννοπούλου.

Σε ένα σκηνικό (Νίκη Ψυχογιού) που θυμίζει άλλοτε κάτι από αμερικανικό western και άλλοτε κάτι από «Ρετιρέ», αλλά πάντως με τρανταχτή αισθητική και υπέροχο οπτικά, θα εκτυλιχτεί μία παράλογη αλληγορία που θα μας τοποθετεί σε μέρη τόσο άγνωστα και άτοπα, όσο και αλλόκοτα οικεία.

Τέσσερις συμβολικές φιγούρες που εναλλάσσουν τους ρόλους τους ανάλογα με την δράση περιηγούνται σε μία ζούγκλα όπου κυριαρχεί ο πόλεμος και η ανθρωποφαγία. Κατά την διάρκεια αυτής της περιήγησης θα συναντήσουμε Σομαλούς πειρατές, πολεμικούς ανταποκριτές που μοιάζουν με παπαγάλους, αφηγήσεις, προσωπικά βιώματα, θρησκευτικές αναζητήσεις και απαγορευμένους καρπούς. Όλα με ένα ενδιαφέρον χιούμορ και μία κεφάτη ενέργεια που ταιριάζει γάντι στο έργο.

Η Κατερίνα Γαννοπούλου εμπνεύστηκε από το κείμενο του Λοτς και δημιούργησε μια παράσταση με ρυθμό, ενέργεια, ένταση και αληθινή πρωτοπορία. Δεν εξαντλήθηκε σε κουραστικά άνευ νοήματος τρικ, δεν μας ταλαιπώρησε με αναίτιες παύσεις ή επεξηγήσεις και δεν μας θύμιζε κάθε τόσο ότι κάνει πειραματισμό. Οι τέσσερις ηθοποιοί Γιώργος Κισσανδράκης, Μάριος Παναγιώτου, Γωγώ Παπαϊωάννου και Βασίλης Σαφός έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν για να εξυπηρετήσουν αυτό το τόσο φρέσκο, αλλά και δύσκολο παράλληλα πόνημα. Φαινόταν κάθε στιγμή ότι το πίστευαν και το διασκέδαζαν.

Στα υπόλοιπα. Σπάνια συναντάς πια στο ελληνικό θέατρο κείμενα με σωστή δραματουργική δομή, χωρίς χάος και νοηματικά κενά, άρα ο Γρηγόρης Λιακόπουλος στη δραματουργία και τη μετάφραση έκανε καλή δουλειά. Η κίνηση της Νάντης Γώγουλου ήταν ταιριαστή με το πνεύμα της παράστασης. Οι μουσικές συνθέσεις των Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου και Πάνου Τσεκούρα ήταν ταιριαστές, αλλά μου έλειψε λίγη περισσότερη μουσική γιατί σε πολλά σημεία ο λόγος ήταν καταιγιστικός. Οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα ατμοσφαιρικοί και πλούσιοι εναλλάσσονταν σωστά και δημιουργούσαν τις κατάλληλες εντάσεις.

Η απαραίτητη γερμανική αποστασιοποίηση, που θα μπορούσε να έχει ξεχειλώσει και να κρατήσει στο μισό έργο, αρκέστηκε σε κάποια ωφέλιμα λεπτά και η χρήση μικροφώνου και κάμερας συνέβαλε στο πνεύμα της παράστασης χωρίς να την καπελώνει.

Είναι ευχάριστο που μια τέτοια θεατρική στιγμή, βρήκε τον χώρο που της ταιριάζει. Είναι όντως μια επαγγελματική, σοβαρή, πειραματική παράσταση, που πειραματίζεται με την τέχνη του θεάτρου και όχι με τα νεύρα των θεατών.

Μόνο αρνητικό η μεγάλη διάρκεια. Από ένα σημείο και μετά η επανάληψη είναι συνεχής και πιστεύω ότι η παράσταση θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερη και να έχουν περισκοπεί κάποια σημεία του έργου. Ωστόσο, είναι ένα θέμα, που σκέφτεσαι δευτερευόντως.