Είδαμε: "Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων" στο θέατρο Vault: "Για να μας δούμε τώρα…"!

Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων στο θέατρο Vault

Για να μας δούμε τώρα...

 

Η δεκαετία του '80 μας έφερε, εκτός των άλλων, το ταλαντούχο κριτικό πρόσωπο του κατά κόσμον Αρκά: τίποτα περισσότερο από δύο (το πολύ τρεις) απλούστατα εικονογραφημένοι χαρακτήρες που εκσφενδονίζουν, μέσα σε λίγα καρέ, δόσεις καυστικού και επίκαιρου χιούμορ, συσπειρωμένο σε λίγες μόνο προτάσεις. Ίσως και σε μια μόνο ατάκα.

Από τότε, οι χαρακτήρες αυτοί μεταφέρθηκαν από τις σελίδες των εφημερίδων σε αυτές των βιβλίων, μετατράπηκαν στις μαριονέτες της ελληνικής τηλεόρασης, μεταγλωττίστηκαν σε ουκ ολίγες γλώσσες. Μέχρι που τελικά προσγειώθηκαν τιτιβίζοντας στη λιτή σκηνή του Vault. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Σταδιακά έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο (αν όχι μαλλί με μαλλί) με το γνωστό μοτίβο της -μικροαστής μεν, ευφυέστατα βιτριολικής δε- στερεοτυπικής νεοελληνικής νοικοκυράς. Βρίσκεσαι δίπλα στον άρτι αφιχθέντα κάτοικο της μεταθανάτιας κοινωνίας -μόνο ολίγον τελικά διαφέρουσας από την προθανάτια! Γίνεσαι ως εκ θαύματος μάρτυρας της παράδοξης απελευθέρωσης του ισοβίτη, ενώ παράλληλα καρτερείς τη στιγμή που επιτέλους η Λουκρητία θα επιτύχει την απόλυτη ικανοποίηση! Χαϊδεύεις το μικρό σπουργίτι που έρχεται δίπλα σου, κάθεται πάνω σου, ενώ κάνει τη ζωή του πατέρα του με αμείωτη προσπάθεια όσο πιο δύσκολη μπορεί.

Επτά ηθοποιοί με εξαίρετη υποκριτική ικανότητα, με διαρκώς ανατροφοδοτούμενη ενέργεια, ζωντάνια και θετική διάθεση, αποδίδουν μέσα σε δεκαπέντε περίπου χαρακτήρες, το δριμύ πνεύμα του σκιτσογράφου. Διατηρώντας καθώς φαίνεται ο καθένας την μοναδικότητα της προσωπικότητάς του, «μπαίνει» σχεδόν μέσα στις ζωγραφικές παραστάσεις και «τσαλακώνεται» επάξια, ξεσηκώνοντας τις κινήσεις, τις εκφράσεις του προσώπου, τον κοφτό τους λόγο και, εν τέλει, τον θεατή. Ποιος μπορεί άλλωστε να μην ξεσηκωθεί όταν βλέπει μπροστά του τον δυσκίνητο Καστράτο να χύνεται (σχεδόν κυριολεκτικά!) στον καναπέ, ή να προσπαθεί -μιμούμενος τη ζωηρή Λουκρητία- να σκαρφαλώσει πάνω στο πιάνο;! Ποιος να μην μειδιάσει έστω, όταν βλέπει τον μπαμπά-σπουργίτι να έχει κατακτήσει την ίδια (γνώριμη και αξεπέραστη!) γελοιογραφούμενη έκφραση της απελπισίας έναντι των βάναυσα σαρκαστικών λογοπαίγνιων του γιου του; Ή τέλος, όταν βλέπει την ίδια αιώνια έκφραση απελπισίας του «γυαλοφορεμένου» ισοβίτη στο άκουσμα της ανακοίνωσης «Για απειθαρχία τιμωρείται με πενήντα μέρες απομόνωση ο κρατούμενος υπ' αριθμόν 2583, ενώ όσοι έχουν τον λήγοντα τιμωρούνται με τρεις» ;!

Σαφέστατα, η ομάδα φαίνεται να έχει επάξια κερδίσει το θετικό πρόσημο των θεατών, το οποίο ενισχύεται από τα αντιστοίχως σουρεαλιστικά κοστούμια, τον ευφάνταστο φωτισμό και την ευχάριστη μουσική, γραμμένη για τις ανάγκες της παράστασης. Ιδιαίτερο ρόλο στην παράσταση παίζει το σκηνικό, παρά (ή μήπως λόγω;) της απλότητάς του: δυο ξύλινες κατασκευές σε μορφή κερκίδων μεταφέρονται διαρκώς ανάλογα με τις σκηνογραφικές απαιτήσεις του αποσπάσματος, διαμορφώνοντας τελικά σε ελάχιστο χρόνο πάνω από έξι διαφορετικά τοπία. Κι όλα αυτά, κάτω από ένα σαν παρμένο από κόμικ σύννεφο.

Κατεβαίνοντας τελικά τα σκαλιά που διαχωρίζουν τα σύννεφα από την πόλη και πριν αρχίσεις να αναρωτιέσαι πού τελικά συναντάς τον παραλογισμό -πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια της ευχάριστης αυτής θεατρικής εμπειρίας, το μικρό σπουργίτι σου έχει ήδη απαντήσει: Αν μη τι άλλο, όσο παράλογα, σουρεαλιστικά κι απελπιστικά σατιρικά κι αν μοιάζουν τα κόμικ έναντι της κατά τ' άλλα ρεαλιστικής ζωής, η δεύτερη δεν είναι πάντα δίκαιη. «Τα κόμικς είναι».