Είδαμε: «Τρεις ψηλές γυναίκες» στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Λυγμός με ζάχαρη.

Τρεις ψηλές γυναίκες στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας

Λυγμός με ζάχαρη

Μία ηγεμονική παρουσία παραδομένη στις σκέψεις της και ντυμένη στα ανοιχτόχρωμα σιέλ κάθεται ακουμπισμένη σε ένα λευκό κομοδίνο. Σε λίγο στον ίδιο χώρο μαζί της θα βρίσκεται μία εγκρατής, αλλά εντελώς ανεξέλεγκτη δυναμική και εύθραυστη γυναίκα και λίγο πιο μακριά μια νεαρή εντυπωσιακή κοπέλα. Είναι τρεις ψηλές γυναίκες και συγκεκριμένα είναι οι «Τρεις ψηλές γυναίκες» του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Ο Έντουαρντ Άλμπυ, σαν ποιητής των τραυματισμένων ψυχοσυνθέσεων, συνθέτει ένα ρεαλιστικό και ταυτόχρονα αλλόκοτο ψυχογράφημα για την γυναικεία φύση και πολύ περισσότερο για τον χρόνο, την αυτογνωσία μέσα σε αυτόν και τελικά για την ύπαρξη γενικότερα.

Ξεκινώντας με μία ρεαλιστική συνθήκη, καταλήγει στο δεύτερο μέρος να γίνεται σοβαρότατα παιχνιδιάρης και να διεισδύει με αμείλικτο χιούμορ και αυξανόμενους παλμούς σε ένα δύσκολο παιχνίδι με ένα τέλος, μάλλον... λυτρωτικό.

Τρία κορμιά με μία ψυχή, κάπως έτσι θα υπεραπλουστεύαμε τον Άλμπυ και θα λέγαμε ότι και αυτό του το έργο, όσο αυτοβιογραφικό και προσωπικό κι αν είναι, καταφέρνει να γίνεται απόλυτα γαργαλιστικό. Κι αυτό, γιατί μιλάει για την ζωή με μία αφοπλιστική και καθηλωτική αλήθεια. Καταλήγει δε, μέσα από μια ειλικρίνεια που τσακίζει κόκκαλα να γίνεται δαιμονισμένα αισιόδοξο.

Η Μπέτυ Αρβανίτη, η Μαρία Κεχαγιόγλου και η Νεφέλη Κουρή ερμηνεύουν υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Άρη Τρουμπάκη τους τρεις ρόλους του έργου. Είναι ζωντανές, αυθόρμητες, άμεσες και εναρμονισμένες με το πνεύμα του Άλμπυ. Η Μπέτυ Αρβανίτη και η Μαρία Κεχαγιόγλου είναι απολαυστικές. Πνευματώδεις και παιγνιώδεις, με αίσθηση του χιούμορ και σκηνική αντίληψη κοφτερή. Από την άλλη η Νεφέλη Κουρή, είναι μεν πειστική στο ρόλο της γυναίκας Γ’, κάνει παύσεις πολύ ενδιαφέρουσες και επουσιώδεις, αλλά μένει κάπως αβοήθητη στα ρεαλιστικά κομμάτια του έργου, όπου υποχρεώνεται να ερμηνεύσει έναν ρεαλισμό κάπως μελό που την αδικεί.

Γενικότερα πιστεύω πως οι ερμηνείες στάθηκαν ανώτερες της σκηνοθεσίας, που ναι μεν ανέδειξε το πνεύμα του Άλμπυ, αλλά χρειαζόταν κάτι ακόμα για να το απογειώσει. Σε κάθε περίπτωση υπήρχε σκηνοθετική άποψη διαυγής και καθαρή.

Τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου ήταν λιτά και ταιριαστά, ομοίως και το σκηνικό της, το οποίο έδινε πολλά περιθώρια για σκηνοθετική αξιοποίηση. Λειτουργικά και τα φώτα του Αλέκου Αναστασίου, αναδεικνύουν τις σωστές ατμόσφαιρες στις εκάστοτε στιγμές.

Μου άρεσε πολύ η παράσταση στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Της έλειπε ένα σκηνοθετικό πέταγμα για να απογειωθεί. Αλλά και πάλι ήταν χάρμα οφθαλμών!