Είδαμε: «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» στην Πειραιώς 260. Άνευρη στιγμή για έναν ποιητικό Ουίλιαμς.

Ποιητικό, αόριστα ρεαλιστικό, με χιούμορ στην κόψη του ξυραφιού και δαιμόνια γραμμένο, το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του καταραμένου ποιητή της αμερικανικής δραματουργίας Τενεσί Ουίλιαμς. Σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, η Βάιολετ, αναζητά τρόπο για να δημιουργήσει μια συμφέρουσα αλήθεια για τον σπαρακτικό θάνατο του ποιητή γιού της Σεμπάστιαν, την ίδια στιγμή που η εξ αγχιστείας ανιψιά της Κάθριν, επιμένει στην ουσιαστική αγάπη της για εκείνον. Το φινάλε βρίσκει τους ήρωες του έργου καταρρακωμένους και πλακωμένους από το βάρος μιας αδυσώπητης αλήθειας.

Ηγεμονικές γυναίκες, παθιασμένοι ομοφυλόφιλοι, καλλιτέχνες, αδηφάγα υποκριτική κοινωνία και τραυματισμένες ψυχές πρωταγωνιστούν σε ένα ακόμα αριστούργημα του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα, που αγαπιέται και ανεβάζεται με μεγάλη θέρμη στην χώρα μας.

Η Γεωργία Μαυραγάνη θέλησε να σκηνοθετήσει το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» στο Φεστιβάλ Αθηνών, επιθυμώντας να αναδείξει την ποιητική διάσταση του έργου και της γραφής του Ουίλιαμς. Το πρόβλημα της παράστασής της ήταν βασικά η διανομή. Επέλεξε δοκιμασμένους και αναγνωρισμένης αξίας ηθοποιούς σε ρόλους που καθόλου δεν τους ταίριαζαν. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η Μαρία Κεχαγιόγλου φάνταζε μια ιδανική Βάιολετ, χανόταν μέσα στις αστοχίες του υπόλοιπου καστ.

Από κει και πέρα, μάλλον η Γεωργία Μαυραγάνη έχασε το στόχο της ως προς την παράσταση και επέλεξε έναν ρεαλιστικό συμβατικό δρόμο, διανθισμένο με σκηνοθετικές εμπνεύσεις (αλλαγές φωνών, επαναλαμβανόμενα μοτίβα κινήσεων κλπ) που δεν έβρισκαν λόγο ύπαρξης στην παράσταση. Αβοήθητη από το σκηνικό της Άρτεμης Φλέσσα, προσπάθησε να βρει ανεπιτυχώς την ταυτότητα της παράστασής της μέσα από συμβατικές άνευρες ερμηνείες που δεν οδηγούσαν σε καμία κορύφωση και δεν προκύπταν από τη ροή του κειμένου.

Η Ελίνα Ρίζου στο ρόλο της Κάθριν ήταν μάλλον μια κακή επιλογή. Προσπαθώντας ανεπιτυχώς να σωματοποιήσει την ακραία συναισθηματική και ψυχική κατάσταση της ηρωίδας κατέφευγε σε λάθος εκφορά του λόγου, αναίτια σωματικότητα και σε πολλά σημεία σχεδόν δεν γίνονταν κατανοητά τα λόγια της. Ο Βαγγέλης Αμπατζής άνευρος, χωρίς φλέγμα και αρκετά διεκπεραιωτικός. Ο Γρηγόρης Μπαλλάς στο ρόλο του Τζορτζ και η Άννα Μάσχα ως κυρία Χόλλυ δεν κατάφεραν να χτίσουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Τέλος η Μαρία Κεχαγιόγλου δεν επικοινωνούσε με τους συμπρωταγωνιστές και προσπαθούσε να χτίσει το ρόλο της στη σωστή κατεύθυνση, αλλά αβοήθητη και σε μη επικοινωνία με το σύνολο.

Όλα αυτά δημιούργησαν στην παράσταση έλλειψη ρυθμού και νεύρου, ενώ δεν αναδείχθηκε η ωραία μετάφραση της σκηνοθέτιδας. Το σκηνικό, που προσπάθησε να είναι λιτό, δεν λειτουργούσε και επηρέασε αρνητικά και τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα.

Η Γεωργία Μαυραγάνη έχει κατά το παρελθόν επιδείξει και αποδείξει την αξία της και φαντάζομαι θα το κάνει και στο μέλλον. Το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» ήταν μάλλον μια λάθος επιλογή.