Είδαμε: Άμλετ, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. «Ο Άμλετ της διπλανής πόρτας»!

Πληροφορίες

  • Σκηνοθεσία: Λεβάν Τσουλάτζε
  • Παίζουν: Τάσος Ιορδανίδης, Άρης Λεμπεσόπουλος, Πέμη Ζούνη, Ιωάννα Παππά, Νίκος Πουρσανίδης, Θόδωρος Κατσαφάδος κ.α

Αν υπάρχει μια μαγεία σε αυτά τα μεγάλα έργα του κόσμου, όπως ο Άμλετ, αυτή είναι η ανεξάντλητη πηγή των ερμηνειών τους. Υπάρχουν τόσο πολλοί τρόποι να ερμηνεύσει κανείς τη δραματουργία ή τα λόγια αυτού του τοτέμ του παγκόσμιου ρεπερτορίου, που πάντα θα μείνει κάτι απ’ έξω. Ακόμα, το ελισαβετιανό θέατρο, όπως και το αρχαίο δράμα, μοιάζουν πολύ μεγάλα για να κλειστούν σε μια θεατρική αίθουσα. Αν κρίνω από την συγκεκριμένη παράσταση του Άμλετ, ο σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε είναι γνώστης των δύο αυτών γεγονότων. Έτσι, σε συνεργασία με τον μεταφραστή Δημοσθένη Παπαδόπουλο, δημιούργησε μια παράσταση δωματίου, επικεντρωμένη σε μια, από τις δεκάδες θεματικές του σαιξπηρικού αριστουργήματος, χτίζοντας ένα σύμπαν βαθιά ανθρώπινο και καθόλου απόκοσμο, επικεντρωμένο στον άνθρωπο και την υποκρισία.

Δηλαδή ο Άμλετ του Τσουλάτσε περιηγείται σε ένα σύμπαν εντελώς θεατρικό, αλλά ταυτόχρονα πολύ οικείο. Οι ήρωες δεν παρουσιάζουν τίποτα το επικό και αυτό δημιουργεί μια περίεργη ψυχική και πνευματική καθήλωση του θεατή σε όλη την διάρκεια της παράστασης. Ο Κλαύδιος και η Γερτρούδη την ίδια στιγμή που είναι οι βασιλείς της Δανίας, θα νόμιζε κανείς πως είναι δύο διεφθαρμένοι πολιτικοί άρχοντες στα Βόρεια Προάστια, χωρίς αυτό να δηλώνεται από κάποια κειμενική ή σκηνοθετική υπέρβαση.

Ο λόγος προκύπτει φυσικός από τα στόματα αυτών των τραγικών ηρώων και η φράση «Κάτι σαπίζει στο βασίλειο της Δανίας» ακούγεται ξανά και ξανά φαντάζοντας ανατριχιαστικά δίπλα μας. Συν τοις άλλη, η παράσταση του θεάτρου Άνεσις έχει πολύ συγκεκριμένη αισθητική ταυτότητα. Η αίσθηση θρίλερ κυριαρχεί, ενώ οι φωτισμοί (Λεβάν Τσουλάτζε) και το σκηνικό (Σταύρος Λίτινας) παρουσιάζουν μια εικόνα ολοκληρωμένη και δραματουργικά σαφή, παρά την σκηνοθετική υπέρβαση όλες οι δράσεις να συντελούνται στον ίδιο χώρο. Στο κλίμα των αντιηρώων και των ανθρώπινων πλευρών τους κινήθηκαν τα ιδιαιτέρως επιτυχημένα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη.

Στο θέμα των ερμηνειών. Ο Τάσος Ιορδανίδης έχει χτίσει έναν Άμλετ οικείο και καθημερινό, την ίδια στιγμή που το βάθος, το πάθος και η τρομακτική διάσταση των σκέψεών του υπάρχουν ζωντανές. Η Ιωάννα Παππά ερμηνεύει μια Οφηλία εύθραυστη και σκηνικά αγαπητή. Η Πέμυ Ζούνη ως Γερτρούδη και ο Άρης Λεμπεσόπουλος ως Κλαύδιος διαθέτουν το σκηνικό κύρος και είναι ταιριαστοί στους ρόλους τους, με τον δεύτερο να μην μπορεί να κρατήσει την υπερβολή του σε αρκετά σημεία. Ο Θόδωρος Κατσαφάδος έδωσε μια δική του οπτική στο ρόλο του Πολώνιου. Οι Νίκος Πουρσανίδης ως Λαέρτης κινήθηκε σε ανθρώπινους χρωματισμούς, ενώ ο Ιάσωνας Παπαματθαίου, παρουσίασε έναν χίπστερ Οράτιο, ο οποίος κινήθηκε σε πολλούς ερμηνευτικούς δρόμους, όχι πάντα με επιτυχία, αλλά προκαλώντας ενδιαφέρον. Τον θίασο συμπληρώνουν το φάντασμα και ηθοποιός του Θοδωρή Κανδηλιώτη και οι δύο υπηρέτες των Δημήτρη Καπετανάκου και Δημήτρη Διακοσσάβα.

Η παράσταση του Λεβάν Τσουλάτζε, έχει σκηνοθετικά αρκετά άλματα. Παρέκαμψε αρκετές στιγμές φιλοσοφικού υπαινιγμού και ξεπέρασε το θέμα του θεάτρου μέσα σε θέατρο. Δεν με ενόχλησε τίποτα, για έναν βασικό και πολύ σημαντικό λόγο. Ο σκηνοθέτης δημιούργησε μια παράσταση που μυρίζει θέατρο και αυτό είναι τόσο λυτρωτικό και αναγκαίο. Οι μουσικές του επιλογές, η ιδιαίτερη αίσθηση του ρυθμού και η εύληπτη σταράτη μετάφραση του Δημοσθένη Παπαδόπουλου είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να ξαναδούμε Σαίξπηρ σε κλειστό θέατρο στην Αθήνα. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Info:

Σημ: Το review της παράστασης δημοσιεύτηκε την προηγούμενη σεζόν όταν έπαιζε στο Θέατρο Άνεσις.

Άμλετ
του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε
Για δεύτερη χρονιά
Στο Θέατρο Altera Pars
Από 15 Σεπτεμβρίου 2018. κλικ εδώ