Συρανό του Εντμόν Ροστάν , σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη στο Θέατρο Αλκυονίς
Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί το διάσημο έργο του Γαλλικού θεάτρου, με τον Μιχάλη Σαράντη στον ομώνυμο ρόλο και την Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της Ρωξάνης
Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί το διάσημο έργο του Γαλλικού θεάτρου, με τον Μιχάλη Σαράντη στον ομώνυμο ρόλο και την Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της Ρωξάνης
Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Άρθουρ Μίλερ «Ο Θάνατος του Εμποράκου», με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη στον εμβληματικό ρόλο του Γουίλι Λόμαν.
Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944.
Η Μαργαρίτα Μυτιληναίου ανέθεσε στον Γιώργο Νανούρη την παρουσίαση καλοκαιρινών ιστοριών. Εκείνος με τη σειρά του επέλεξε τα κείμενα και κάλεσε είκοσι εξαιρετικούς και πολύ αγαπημένους ηθοποιούς να τα διαβάσουν.
«Η κουζίνα» λοιπόν, τόπος μαρτυρίου μα και αναπόφευκτης καθημερινότητας για τους εργαζομένους και τον εργοδότη τους κινείται σε φρενήρεις ρυθμούς και δύσκολα μπορεί να ξεκλέψει κανείς λίγες στιγμές ηρεμίας ή προσωπικής γαλήνης.
Ο Γιώργος Νανούρης μετά την επιτυχία της «Κατερίνας», αναζητά και πάλι θεατρικές διαστάσεις στους δρόμους της λογοτεχνίας και καταπιάνεται με την παραβολή του Τολστόι, χρησιμοποιώντας τις τεχνικές του αφηγηματικού θεάτρου, την ίδια στιγμή που η αφήγηση εναλλάσσεται συνήθως επιτυχημένα με τη δράση.
Αυτή που λες. Η Χαρούλα που έγινε Χάρις. Ταύτισε το όνομά της με την χαρά και την λύπη. Τα τραγούδια της η συνοδεία του χωρισμού, του έρωτα, της ένωσης και της απώλειας. Ο βραχνός της ψίθυρος παρηγοριά στους τόνους των δακρύων και η λαϊκή της καταβολή χτυπούσε παλαμάκια σε κάθε γλέντι.
Ο τρόπος που ο Βίκος Ναχμίας αντιμετώπισε καθ' όλη την σπουδή του, το θέμα του στροβιλισμού, ήταν πολύ κοντά στην ψυχαναλυτική έκφραση και θεατρική απόδοση του ζητήματος και μακριά από το βαρύ τελετουργικό που οι παραδοσιακοί δερβίσηδες ακολουθούσαν.
Δυο μεγάλα ονόματα της Ελληνικής μουσικής, η Μαρινέλλα και ο Σταύρος Ξαρχάκος που δεν χρειάζονται συστάσεις, συναντιούνται για επί σκηνής υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Νανούρη.
Η παράσταση της Κατερίνας και όχι πια το βιβλίο της, έχει φωνή, έχει ήχους και χρώματα. Και μια γεύση γλυκόπικρη, τη γεύση ενός αυτόχειρα. Να πάτε να συστηθείτε στην Κατερίνα. Να την κοιτάξετε στα μάτια και στα χέρια. Να μιλήσετε στο πρώτο πρόσωπο όπως κ η ίδια. Επ' ουδενί να μην την αγνοήσετε και όταν θα φύγει από τη σκηνή να την χειροκροτήσετε.
«Πάρτι» σημαίνει γιορτή σε ένα μεγάλο, ζεστό σαλόνι...Σημαίνει αγαπημένοι φίλοι, οι οποίοι ξανασμίγουν και καινούρια πρόσωπα, που μπαίνουν στην παρέα...Σημαίνει χορός και κέφι και αυτοσχέδιες χορογραφίες...
Ο Γιώργος Νανούρης είναι αυτό που πολλοί θα αποκαλούσαν πολυσχιδής: Ερμηνεύει με επιτυχία το ρόλο του συγγραφέα Κλιφ Μπράντσο στο ιλουστρασιόν «Cabaret» του Ρήγου, μεταμορφώνεται σε φτωχό παπουτσή αναζητώντας στο κείμενο του Τολστόι «Από τι ζουν οι άνθρωποι», σκηνοθετεί Άλμπι και αναρωτιέται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Πόλη «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;».
Όταν επιλέγεις να αναμετρηθείς μ’ ένα έργο, όπως αυτό του Έντουαρντ Άλμπι, πρέπει να είσαι, αν όχι έτοιμος, τουλάχιστον προϊδεασμένος γι’ αυτό που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις. Ο σκηνοθέτης, για το πώς θα μεταχειριστεί σοφά σκηνικά το ιδιάζον ψυχικό φορτίο των ηρώων, ούτως ώστε να μη φανούν νευρωτικοί ή σχιζοφρενείς. Οι ηθοποιοί, για το συνεχές και ψυχοφθόρο ερέθισμα του νευρικού τους συστήματος.
Η Όλια Λαζαρίδου, ο Γιώργος Νανούρης και ο Ηλίας Κουνέλας δραματοποίησαν, σκηνοθέτησαν και ερμηνεύουν στο «Θέατρον-Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος» το παραμύθι του Λ. Τολστόι, με συνεκτικό κρίκο μερικά ευφάνταστα και ευαίσθητα κείμενα για το σήμερα του Έλληνα, γραμμένα απ’ την Όλια Λαζαρίδου.
Το μιούσικαλ “Cabaret” με μουσική του John Kander και στίχους του Fred Ebb ανέβηκε πρώτη φορά στο Broadway το 1966 και στη μεγάλη οθόνη το 1972 κατακτώντας κόσμο και 8 Όσκαρ. Το έργο του John van Druten και τις ιστορίες του Christopher Isherwood, βασισμένα στο βιβλίο του Joe Masteroff.