Αυτή που λες. Η Χαρούλα που έγινε Χάρις. Ταύτισε το όνομά της με την χαρά και την λύπη. Τα τραγούδια της η συνοδεία του χωρισμού, του έρωτα, της ένωσης και της απώλειας. Ο βραχνός της ψίθυρος παρηγοριά στους τόνους των δακρύων και η λαϊκή της καταβολή χτυπούσε παλαμάκια σε κάθε γλέντι. 

Η Λίλλυ Μελεμέ θέλησε να κάνει ένα άλλο διάβασμα του κειμένου ξανασυστήνοντας το στο κοινό, θέλοντας να τονίσει τα νοήματα του έργου κυρίως με τις εικόνες και λιγότερο με τον λόγο. Το αποτέλεσμα ήταν μια σκηνοθεσία άνιση, άμετρη και άνευρη που σε πολλά σημεία έκανε τον θεατή να βαριέται. 

Έργο γαλλικό με το όνομα "Le Prenom" γραμμένο από τους Matthieu Delaporte και Alexandre de la Patelliere, στην Ελλάδα ευτύχησε να μεταφραστεί και διασκευαστεί από τον Θοδωρή Πετρόπουλο, αποτέλεσε το μήλον της έριδος για πολλά θέατρα, σκηνοθέτες και παραγωγούς. Εν τέλει τα Αθηναϊκά Θέατρα το ανεβάζουν στο θέατρο Αλίκη και σκηνοθετικά το επιμελείται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που και με την περισινή του σκηνοθεσία στην «Ντόλυ η προξενήτρα» στο ίδιο θέατρο, έχει αποδείξει ότι έχει γνώση του κοινού αλλά και αυτού που θα ονομάζαμε «σαλονάτη» κωμωδία.

«ΜπΑΤσος». Ο τίτλος κιόλας της παράστασης προειδοποιεί ότι δεν πρόκειται για την ιστορία ενός κοινού «μπάτσου», αλλά για μια πιο σκληρή πραγματικότητα. Ο άντρας των ΜΑΤαρχίζει να καταγράφει σε μια κάμερα τη μαρτυρία του, μια πολυδιάστατη αφήγηση, εγείροντας πλήθος ερωτημάτων που μόνο ασυγκίνητο δεν θα μπορούσε να αφήσει τον εκάστοτε θεατή και δει της σύγχρονης Ευρώπης.

Ο Σπύρος Κυριαζόπουλος, εμπνευσμένος από το έργο αυτό του Oscar Wilde αλλά και από το διήγημά του «Η μπαλάντα της φυλακής Ρέντινγκ», το οποίο αφιέρωσε σε συγκρατούμενό του που καταδικάστηκε για τον φόνο της γυναίκας του, δημιούργησε μία παράσταση – ψυχογράφημα του ήρωά του, που ακροβατεί ανάμεσα στην ψυχρή λογική και τον απόλυτο συναισθηματισμό.

Το έργο αυτό του Ζελλέρ, σκύβει στον πυρήνα των ανθρωπίνων σχέσεων αναλύοντας μια σειρά από θέματα ζωτικής σημασίας για το άτομο ως μονάδα και κοινωνικό ον.

Ο Γκαίτε, θα γράψει την Καινή Διαθήκη των αιρετικών και θα κάνει μία ολοζώντανη κριτική αναπαράσταση ολόκληρου του σύμπαντος, ξεκινώντας από το big bang και φτάνοντας έως την νεωτερικότητα του παρόντος και του μέλλοντος.

Ο μονόλογος αυτός όμως, με αφορμή ένα πολιτικής φύσεως «κατηγορώ», μοιάζει να αποτελεί έναν ύμνο της απώλειας. Περιγράφει ένα κοινωνικό στιγμιότυπο όπου όλο το παραπάνω επινοημένο από τον άνθρωπο αξιακό σύστημα είναι τόσο αλλοτριωμένο, τόσο διεφθαρμένο, που υπερβαίνει ακόμα και τον ίδιο τον επινοητή του.

Με μία απλή ιστορία στα όρια του αστυνομικού ο Καμύ θέλησε να σκιαγραφήσει την πιο μαύρη πλευρά του ανθρώπου και της κοινωνίας και να φέρει θεατή και ηθοποιό αντιμέτωπο με το βαθύ σκοτάδι των ενστίκτων του, την ίδια στιγμή που μας ξεδιαλύνει(;) όποια απορία συνέβαινε να έχουμε σχετικά με την απολυταρχία των λαών ή των ατόμων.

Ένα γραφείο. Δύο καρέκλες. Η κυρία δίχως όνομα εμφανίζεται με την επιβλητική της παρουσία. Και η πρώτη κιόλας συνάντηση ξεκινά, προκαλώντας το ενδιαφέρον και την περιέργεια του θεατή.

Στο θεατρικό του ανέβασμα στην Ελλάδα λοιπόν, το οποίο και μας ενδιαφέρει, ο Αντώνης Γαλέος μετέφρασε την θεατρική διασκευή του Κρίστιαν Λόλλικ και η Έφη Γούση ανέλαβε να το σκηνοθετήσει και να το επεξεργαστεί δραματουργικά. Το έκανε με περίσσευμα κεφιού και αφοσίωσης και σε πολλές περιπτώσεις με επιτυχία.

Ωραίο χιούμορ, ξεκούραστη ροή, ελάχιστη δόση της απαραίτητης συγκίνησης και επιτυχημένες ερμηνείες. Το «Κενό αυτοπροσώπως» ακολουθεί πιστά και με τα κατάλληλα υλικά την συνταγή της θεατρικής επιτυχίας και αποτελεί μία σωστή επιλογή για μία ευχάριστη θεατρική έξοδο. Στο θέατρο Πόλη.

Τι είναι λοιπόν οι «Ανύπαρκτοι φίλοι» στο θέατρο Αλκμήνη; Ένα κωμικροτραγικό σχόλιο πάνω στην ψευδεπίγραφη ευτυχία. Ένα κλείσιμο του ματιού σε μια κυριαρχική κοινωνική πραγματικότητα και βέβαια μας λέει ευθαρσώς και θαρρετά ότι ο θάνατος με όλη την τραγικότητα που τον συνοδεύει δεν είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί.

Θα έλεγα πως η μεταφορά του Nine στην σκηνή της χώρας μας, είναι ένα ακόμη ορόσημο στην ιστορία παρουσίασης των musical στις αθηναϊκές αίθουσες. Αυτό, γιατί διαθέτει εκείνο για το οποίο πολλά από τα παλιότερα ελληνικά musical αδιαφορούσαν. Σκηνοθετική άποψη.

Ο Βάνιας είναι δυναμικός και γοητευτικός. Κατακρίνει τον εαυτό του και ματαιοπονεί. Σφαδάζει πάνω από τα συντρίμμια των ονείρων του. Ο απελπισμένος έρωτάς του για την Ελένα τον κατατρώει.

Ζωντανοί διάλογοι σε ένα καλογραμμένο σενάριο με εναλλαγές, χιούμορ αλλά και μηνύματα. Από τα πιο δυνατά στοιχεία αυτής της παράστασης είναι η αμεσότητα και η επαφή με το κοινό.Ένα έργο που τονίζει τις κοινωνικές αδικίες των ισχυρών προς τους αδύναμους παραμένοντας επίκαιρο όσο ποτέ.

Η «Οικογένια Τσέντσι» μας καλεί να διαπραγματευτούμε τα αγριότερα των ενστίκτων μας και μας καταρρίπτει όλες τις αντιστάσεις ψευδοηθικής και υποκριτικών σοκ που θα μπορούσαμε να πάθουμε.

Χαρισματική, ευφυέστατη και παραστατική η Ελένη Ουζουνίδου στο καταπιεσμένο σώμα της Σταματίας, μας χαρίζει για δεύτερη χρονιά έναν απολαυστικότατο μονόλογο της ζωής της που θα τον ζήλευε ακόμα κι ένας μεγάλος θίασος.

 Δεν είναι μια βιογραφία, είναι μια σκιαγράφηση δεκαετιών της Ελλάδας και του κόσμου, όταν δεν ήταν ενωμένος, αλλά ευτυχισμένος. 

Είναι θέαμα αισθητικά ολοκληρωμένο και καλόγουστο, με ερμηνείες καλές και καλύτερες, με σαφή θεατρικό προσανατολισμό, με χαρακτήρες που μυρίζουν κίτρινη σελίδα και ένα θέμα που σε ταράζει από μέσα προς τα μέσα.

Το πέρας της παράστασης συνοδεύεται από μια περίεργη αισιοδοξία. Οι χιουμοριστικές ατάκες και οι μορφασμοί του οικοδεσπότη, ενώ παλεύει να βρει τον εαυτό του και να διασχίσει, νοητά και έμπρακτα, την υπό κατάρρευση γέφυρα που υποδηλώνει τις δυσκολίες της ζωής, έχουν κάνει τελικά τη δουλειά τους. Έχουν αφήσει το σκεπτικό μειδίαμα στην επιστροφή του γυρισμού. Μήπως τελικά αυτές οι σουρεαλιστικές εικόνες και περιγραφές κάθε άλλο παρά ονειρικές είναι;

«Ο Θεός της σφαγής» είχε τα πάντα. Μαύρο υποχθόνιο χιούμορ, βία λεκτική και ανεπαίσθητα σωματική, στιγμές ακραίας φάρσας και πολύ σκέψη. Η Ρεζά, δεν ενδιαφέρεται τόσο στο να δημιουργήσει συναίσθημα στον θεατή. Την απασχολεί η σκέψη. Ο θεατής μπορεί να παρακολουθήσει το έργο μόνο εφ' όσον σκέφτεται καθώς το παρακολουθεί.

Ο Βαγγέλης Λάσκαρης σκηνοθετεί την μαύρη κωμωδία του γερμανού Νταβίντ Γκίζελμαν «Mr Kolpert». Μια κωμωδία που μέσα σε 80 λεπτά ξεδιπλώνει τους ακραίους ψυχισμούς τεσσάρων οριακών προσωπικοτήτων και ενός μπαλαντέρ pizza boy, οι οποίοι δεν γεννήθηκαν οριακοί, αλλά κατασκευάστηκαν κοινωνικά ως τέτοιοι.

Ένα μικρό αγόρι που μέσα στην παράλογη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα του Λονδίνου, επιλέγει να κυνηγήσει το όνειρό του και να γίνει χορευτής, ακολουθώντας την καρδιά, τα όνειρα και το ταλέντο του. Νομίζω πως θεματικά είναι ένα από τα καλύτερα musical που έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα.

Το έργο του γερμανού Μπέλφερντ θέλησε να εισχωρήσει στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Να πει στον θεατή ότι όλοι είμαστε λίγο δικτάτορες, όλοι είμαστε λίγο ψυχαναλυτές. 

Τα «Αυγά Μαύρα» δεν είναι ιστορικό έργο. Είναι έργο μιας αόριστης μνήμης, μιας έκρηξης συναισθηματικών επιχειρημάτων, ένα debate καρδιάς και λογικής. Δεν το κάνει διδακτικά, δεν το κάνει για να το κάνει. Το κάνει για να μας πει στο αυτί, ότι δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από την αγάπη. 

Είναι μια παράσταση σημερινή. Συνδέει με τέτοιον αμυδρό τρόπο παρόν και παρελθόν που καταλήγει να συνταράσσει. Είναι μια παράσταση που την παρακολουθείς με έναν κόμπο που ξεκινάει απ' το στομάχι και καταλήγει στον λαιμό και με ένα δάκρυ που δεν θέλει να κυλίσει. Δείτε την. Θα σας κάνει καλό.

"Οι Πρακτόρισσες" στο Θέατρο Vault είναι μια παρωδία που διατηρεί το ποιοτικό της χιούμορ, έχει ολοζώντανο ρυθμό, κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή και τον ζωντανεύει.