Υγρό, υδρόβιο, φιλοσοφικό, θρησκευτικό, ζωντανό και αφρώδες το λευκό κήτος με το όνομα «Moby Dick» τινάζει την ουρά του στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς σε μία υπερπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με πρωτότυπη μορφή musical που εμπνεύστηκε και υλοποίησε μουσικά ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ο ίδιος έγραψε το λιμπρέτο και την μουσική για να μεταφερθεί επί σκηνής το επικό μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ, το οποίο γραμμένο το 1851, μπόρεσε να αποτυπώσει με την απλή ιστορία ενός πλοίου που κυνηγά να σκοτώσει μια λευκή φάλαινα, τα μεγαλύτερα αδιέξοδα της ζωής.
Το «Moby Dick» κείμενο φιλοσοφικό, αποδίδει την αιώνια σύγκρουση του ανθρώπου με το πεπρωμένο και την πάλη ανάμεσα στο θνητό και το θείο. Θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει την ιστορία του στην ρητορική ερώτηση: «Μπορεί ο άνθρωπος να καθορίσει τη μοίρα του;» και σε μια τέτοια ερώτηση, μάλλον κανένας λογοτέχνης δεν θα απαντούσε θετικά.
Εμπνευσμένος από όλα αυτά και τις πολλαπλές διαστάσεις του κειμένου, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου δημιούργησε μία μουσική, άλλοτε οπερετική, άλλοτε jazz, άλλοτε με στοιχεία αμερικανικής gospel, αλλά ποτέ ξεφεύγοντας από το επικό – θρησκευτικό στοιχείο. Αυτή η μουσική με το αντίστοιχο λιμπρέτο σκηνοθετήθηκε με ομοιογένεια και μεγαλοπρέπεια από το Γιάννη Κακλέα, σε ένα από τα εντυπωσιακότερα σκηνικά περιβάλλοντα που έχουμε συναντήσει ποτέ σε ελληνική παραγωγή, δια χειρός Μανόλη Παντελιδάκη, φωτισμένο από τη Στέλλα Κάλτσου.
Στην εκτέλεση του «Moby Dick» δόθηκε – και καλώς – μεγάλη σημασία στην ερμηνεία των παρτιτούρων. Οι ερμηνευτές, προεξαρχόντων των Αιμιλιανού Σταματάκη, Θοδωρή Βουτσικάκη, Μπάμπη Βελισσάριου, Ορφέα Ζαφειρόπουλου και Ivan Svitailo ερμήνευαν άψογα τις μουσικές και τα τραγούδια και ήταν απόλυτα συντονισμένοι με την ορχήστρα στην διεύθυνση του Πάνου Βλάχου.
Ο Γιάννης Κακλέας χρησιμοποίησε όλες τις δυνατότητες του σκηνικού, διανθισμένο με τα εξαιρετικά 3D Animation και έστησε μία υπερπαραγωγή πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, άρτια και ολοκληρωμένη και όλα τα επίπεδα.
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου επέλεξε να μην κάνει καμία περικοπή στη δομή και την πορεία του αρχικού λογοτεχνικού κειμένου του Μέλβιλ. Αυτό κάνει το έργο του απόλυτα ολοκληρωμένο, αλλά και επικών χρονικών διαστάσεων για θεατρική παράσταση. Πιθανώς να ήταν πιο δημιουργικό στην σκηνή να ανέβει ένα συμπυκνωμένο μέρος της ολικής παρτιτούρας του Παπαδημητρίου, γεγονός που θα έκανε την παράσταση πιο συμπυκνωμένη χρονικά και πιο ενδιαφέρουσα στην πλοκή της. Από την άλλη, το ίδιο το μυθιστόρημα βρίθει συμβολισμών και φιλοσοφικών αναφορών, με αποτέλεσμα η γραμμικότητά του να οφείλεται εν πολλοίς στη φύση του και όπως όλα τα μυθιστορήματα τέτοιου βεληνεκούς, να αργούν να φτάσουν στην τελική του κορύφωση, όπως συνέβη και με την παράσταση.
Εκείνο που παρατηρεί κανείς είναι πως ο «Moby Dick» αποτελεί ένα έργο ζωής για τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και δικαίως. Δικαίως και η πολυαναμενόμενη αυτή παράσταση να είναι μία παραγωγή επιπέδου αντίστοιχων του εξωτερικού. Στην σκηνή του Παλλάς όλα κυλούν τέλεια. Η μουσική φτάνει στα αυτιά μας, όπως γράφτηκε, ζωηρή και με τις μουσικές της υγρασίες και το θέαμα είναι άξιο συγχαρητηρίων. Όμως, κάτι συμβαίνει με τους χρόνους που πλατειάζουν και την κειμενική γραμμικότητα που δυσκολεύει την παράσταση να απογειωθεί. Έτσι παραμένει περισσότερο μία μουσική σπουδή στο έργο του Μέλβιλ και λιγότερο μία θεατρική πράξη απόλαυσης του θεατή. Σε κάθε περίπτωση, η αρτιότητα της παραγωγής, τα σκηνικά, τα animation, οι ερμηνείες και το μεγαλείο που παρουσιάζεται επί σκηνής, θα σας συναρπάσουν.
Πληροφορίες:
Moby Dick
του Χέρμαν Μέλβιλ
Σε λιμπρέτο και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου
Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα
στο Θέατρο Παλλάς
Τετάρτη έως Κυριακή έως 29 Μαρτίου 2020
