Οι ηθοποιοί μπαίνουν στη σκηνή φορώντας μαύρα. Κοντοστέκονται και χειροκροτούνται. Φορούν τη μάσκα τους και μεταμορφώνονται σε γέροντες της Θήβας. Η παράσταση αρχίζει. Ο Οιδίπους Τύραννος, μία από τις πιο διάσημες τραγωδίες του Σοφοκλή, που περιγράφει την σκληρή και ανόσια ζωή του Βασιλιά της Θήβας, ήταν μία από τις παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και περιόδευσε, κάνοντας κάποιες τελευταίες στάσεις στην Αττική.
Ο Σίμος Κακκάλας, σκηνοθέτης που μας έχει συνηθίσει στην αισθητική και τη λογική του «μπουλουκιού», με παραστάσεις λιτές που οι ηθοποιοί λειτουργούν ως σύνολο, ερμηνεύοντας περισσότερους από έναν ρόλους, έμεινε πιστός στην σκηνοθετική του γραμμή. Οι ηθοποιοί από τη μία ήταν ο χορός της παράστασης φορώντας τις μάσκες της Μάρθας Φωκά και από την άλλη ερμήνευαν και από έναν ρόλο.
Στη σκηνή και ο Φώτης Σιώτας με το βιολί του «σχολίαζε» μουσικά τα χορικά και τα σημεία που απαιτούσαν μουσική.
Η ροή της παράστασης ήταν απλή, κατανοητή και χωρίς υπερβολές και εξάρσεις. Ο Σίμος Κακάλας επικεντρώθηκε στο να καταλάβουν οι θεατές το κείμενο και να αισθανθούν το λόγο του Σοφοκλή.
Η παράσταση όμως, πιστή στο κείμενο και τη λιτή γραμμή της, είχε κάποια «κενά» που δεν μπορούσαν να μην επηρεάσουν τους θεατές.
Πρώτα απ’ όλα ήταν δύσκολα πιστευτό ότι η Μαριλίτα Λαμπροπούλου (Ιοκάστη) ήταν η μητέρα του Γιάννη Στάνκογλου (Οιδίποδας). Βεβαίως όταν πρόκειται για μεγέθη τραγωδίας λίγη σημασία έχει η αληθοφάνεια, αλλά η σκηνοθεσία δεν έκανε τίποτα για να δικαιολογήσει την επιλογή της. Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου δεν εμφανίστηκε ποτέ ως «σύμβολο-Ιοκάστη», αλλά ως μια απλή καθημερινή γυναίκα της Θήβας. Η ίδια φαινόταν αδύναμη φωνητικά για ένα τέτοιο κείμενο και η έντασή της δεν ανταποκρινόταν στην ένταση των άλλων ηθοποιών με αποτέλεσμα να δημιουργείται άνισο αποτέλεσμα.
Έπειτα το αισθητικό κομμάτι. Η παράσταση κινήθηκε σε απόλυτα μίνιμαλ αισθητική (Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας), με το σκηνικό να αποτελείται από κάποιες ξύλινες παλέτες και τα κοστούμια από μαύρα fast fashion παντελόνια-σακάκια. Μόνο σκηνικό εφέ οι γκροτέσκες μάσκες.
Η απλότητα του σκηνικού θα είχε κάποια σημασία αν βοηθούσε τη σκηνοθεσία ή αν λειτουργούσε ως καμβάς για τα φώτα της παράστασης. Όμως οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου δεν έκαναν τίποτα να «σπάσουν» το άσπρο άτονο σκηνικό περιβάλλον. Αποκορύφωμα της ενδυματολογικής ένδειας ήταν η σκηνή της «μεταμόρφωσης» της Μαριλίτας Λαμπροπούλου από μέλος του χορού σε Ιοκάστη, όπου κατά τη διάρκεια μιας εύστοχης τελετουργικής μεταμφίεσης, αποκαλύπτεται με ένα θαμπό μπλε τσαλακωμένο φουστάνι, το ύψος του οποίου μας επέτρεπε να βλέπουμε το παντελόνι που φορούσε από μέσα.
Αυτές οι λεπτομέρειες αφαιρούσαν συνεχώς από τη μεγαλοπρέπεια του κειμένου και της θεματικής του.
Οι ηθοποιοί ερμήνευαν επαρκώς το λόγο του Σοφοκλή, με τον Κρέοντα του Γιάννη Νταλιάνη και τον Εξάγγελο του Σίμου Κακάλα να ξεχωρίζουν.
Στα θετικά της παράστασης η μουσική του Φώτη Σιώτα που αν είχε υποστηριχθεί σωστά σκηνικά θα ήταν ένα μεγάλο βοήθημα για την παράσταση.
Έτσι ο «Οιδίποδας Τύραννος», παρέμεινε μία έντιμη και καλών προθέσεων αναπαράσταση του τραγικού Σοφόκλειου δράματος που όμως έβαλε τρικλοποδιές στον εαυτό της, κυρίως λόγω της κακής διαχείρισης της όψης της παράστασης και κάποιων παραφωνιών στη διανομή. Όμως, λόγω της πιστότητάς της στο κείμενο, είναι μια καλή ευκαιρία για να ακούσει κανείς την ιστορία του Οιδίποδα και να θυμηθεί τη μεγαλειότητα του λόγου του Σοφοκλή.
Info:
Ο Οιδίπους Τύραννος
του Σοφοκλή
Σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα
Θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου
Περισσότερες πληροφορίες εδώ…
Πληροφορίες για την περιοδεία θα βρείτε εδώ…
