Στο λύκειο αρρένων “Γουέλτον” του Βερμόντ των Ηνωμένων Πολιτειών καταφθάνει ένας νέος φιλόλογος, ο Τζων Κίτινγκ. Απο το πρώτο μάθημα, όταν μπαίνει στην αίθουσα σιγοσφυρίζοντας την “ωδή στην χαρά” και αμφισβητεί τα “μέτρα και σταθμά” που θέτει το σχολικό εγχειρίδιο για την ποίηση, ο θεατής καταλαβαίνει πως, κάτι περίεργο και ιδιαίτερο πρόκειται να συμβεί…
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών ξεκινάει από ένα σημείο, μια μικρή κουκκίδα διαφορετικότητας, μέσα στην προσωπικότητα του νέου καθηγητή και ξεχωρίζει και φωτίζει στο σκούρο φόντο της συνήθειας και της τυποποιημένης ηθικής του Γουέλτον.
Γιατί χρειαζόμαστε την ποίηση; Τι είναι ο κομφορμισμός; Πως πρέπει να ζουμε την ζωή μας;
Ο Κίτινγκ σταδιακά φέρνει τους μαθητές όλο και πιο κοντά σε αυτό που ο ίδιος πρεσβεύει, τους μυεί στον μυστικό “κύκλο” των ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ακούν την εσωτερική τους φωνή, να επιλέγουν όχι με βάση το τι περιμένουν οι άλλοι από αυτούς, αλλά το τι περιμένουν οι ίδιοι από τον εαυτό τους.
Ως εδώ όλα καλά – όμως ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος Τομ Σούλμαν δεν έχει στόχο να παρουσιάσει μια ωραιοποιημένη εικόνα των πραγματων, αλλα παραμένει, μέσα στον ιδεαλισμό του, ρεαλιστής. Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει ως κυριο μελημα να διαμορφώσει μελλοντικούς “επαγγελματίες” και όχι ολοκληρωμένους ανθρώπους, σε ένα περιβάλλον με γονείς που προβάλλουν τις δικές τους στερήσεις πάνω στα παιδιά τους, αδιαφορώντας για τα δικά τους όνειρα, το να ακούς την εσωτερική σου φωνή πολλές φορές είναι επίπονο και δύσκολο. Άρα μήπως εν τέλει η λυση ειναι απλά να πηγαίνεις “ενάντια στο σύστημα” με κάθε τρόπο; Και πάλι ο σεναριογράφος σπεύδει να απαντήσει μέσα από τους χαρακτήρες του πως, οχι. Το να είσαι “αντισυστημικός” δεν σε κάνει, από μόνο του, επαναστάτη.
Η ερμηνεία του Άκη Σακελλαρίου στον ρόλο του δασκάλου, προκαλεί στους μαθητές αλλά και στους θεατές του όλα τα σωστά συναισθήματα: αμηχανία, προβληματισμό, γέλιο, αλλά και βαθιά έμπνευση και θαυμασμό. Η επιλογή των νέων ηθοποιών στους ρόλους των μαθητών είναι καθ’ όλα εξαιρετική: με μεράκι και χαρά συντονίζονται αλλά και διαφοροποιούνται, για να γεμίσουν το θέατρο με όλες τις αποχρώσεις τις εφηβείας, των προβληματισμών, του έρωτα, της φιλίας και των ονείρων. Μας γεμίζουν την ίδια στιγμή γέλιο και δάκρυα, χαρά, ελπίδα και συγκίνηση, παίρνοντάς μας μαζί τους στο ταξίδι της εξερεύνησης, ο καθένας, του εαυτού του.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης αναλαμβάνει σημαντικό βάρος, επιλέγοντας να φέρει στην σκηνή μια ταινία που αγαπήθηκε απαράμιλλα από το κοινό στην μεγάλη οθόνη• και η αλήθεια είναι πως, το αποτέλεσμα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την χολιγουντιανή παραγωγή!
Η σκηνή γίνεται τάξη, γήπεδο μπάσκετ, σπηλιά, όλα αυτά με καταπληκτική ταχύτητα και ακρίβεια. Το φως παίζει κι αυτό τον δικό του ρόλο, με στιγμές της ζωής των πρωταγωνιστών να περνάνε μπροστά μας άλλοτε με διάρκεια, άλλοτε γρήγορα σε μορφή ανάμνησης, άλλοτε με φωτεινά κι άλλοτε με σκούρα χρώματα. Εξάλλου η μουσικη επένδυση φροντίζει να συνοδεύει το συναίσθημα, κάθε φορά που η καρδιά του θεατή χτυπάει λίγο πιο γρήγορα στην θέση του.
Στο τέλος της παράστασης ο κυκλος έχει ανοίξει, έχει μεγαλώσει και έχει αγκαλιάσει όλο το θέατρο. Θεατές και ηθοποιοί, όλοι πλεον μοιράζονται το κοινό όραμα μιας ζωής που βιώνεται σε βάθος, και στην οποία κάθε μέρα είναι μοναδική και ιδιαίτερη (“carpe diem”, όπως θα έλεγε και ο καθηγητής!).
Αν μη τι άλλο η παράσταση αυτή καταφέρνει αυτό που το θέατρο ξέρει να κάνει καλύτερα απ όλα: μας φέρνει σε επαφή με τον βαθύτερο εαυτό μας.
Info:
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
του Τομ Σούλμαν
Σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη
στο Θέατρο Βρετάνια
