Τα πυροτεχνήματα που στόλισαν τον ουρανό του Βύρωνα, εκτοξεύονταν για να γιορτάσουν κάποια μοναδικά γενέθλια. Στις 21 Ιουνίου του 2019 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο legend της ελληνικής μουσικής σκηνής γινόταν εξήντα εννέα ετών. Εξήντα εννέα χρόνια έφηβος. Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη που λάμπει πάντα στο φως του φεγγαριού, η ανεξίτηλη, μοναδικής υφής και ποιότητας φωνή του, επιμένει να ηχεί σαν σάλπισμα μαχητικότητας και γιορτής.
Έτσι αντιλαμβάνεται τη μάχη ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, τους αγώνες και τις μεγάλες επιθυμίες, σαν γιορτή των τραγουδιών και των καπνών.
Έτσι βγήκε κι εκείνο το βράδυ στον Βύρωνα. Χαμένος σε κόκκινους καπνούς, χαιρετώντας το εκστασιασμένο, φανατικό, ετερογενές και πάντα ανανεωμένο κοινό του.
«Μπλέξαμε», είναι ο τίτλος της νέας του δισκογραφικής δουλειάς που έχει χαρίσει το όνομά της σε όλη την περιοδεία του. «Μπλέξαμε» ήταν και το πρώτο τραγούδι που θα πει στο Θέατρο Βράχων και λίγο αργότερα το «Θα σωπαίνω και θα ξέρεις», σε μουσική δική του και σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου, που αν και μόλις κυκλοφόρησε έχει ήδη πάρει κατεύθυνση κατευθείαν στις καρδιές μας.
Θα συνεχίσει ανανεωμένα και αναπάντεχα. «Οδός ελλήνων», «Το παιδί», «Σεμπάστιαν», «Γιουσουρούμ», «Φοβάμαι» και πολλά ακόμα θρυλικά πια τραγούδια του, μπλεγμένα με νέες συνθέσεις σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου και Λίνας Δημοπούλου αποτέλεσαν τη μαγιά αυτού του μεγάλου πάρτυ.
Θα σβήσει την τούρτα του, θα φωνάξει «Χρόνια πολλά σε μένα, Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα» και θα χαθεί σε ένα αχαλίνωτό μουσικό ξεφάντωμα.
Σε ταξίδια στο Πόρτο Ρίκο, στη Βικτώρια, σε βράδια Σαββάτου και νυχτερινές αναζητήσεις.
Ποιος είναι τελικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου; Γιατί δεν σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει και να μας εντυπωσιάζει; Να εκτινάσσει τις αδρεναλίνες και να γίνεται φορέας ένωσης και ανατροπής της καθημερινότητας; Τι είναι εκείνο που τον κάνει τόσο μοναδικό φαινόμενο στην ελληνική μουσική σκηνή;
Είναι ίσως η πίστη που προσφέρει πως αν το πιστέψεις σε περιμένει μια αιωνιότητα εκρηκτικής νεότητας και χαράς. Χαράς, όχι απαραίτητα ψυχαναγκαστικής και χαρούμενης, αλλά μιας χαράς για ζωή. Χαράς για επιτυχία, αποτυχία, έρωτα, πόθο, πάθος και απογοήτευση. Αυτό εννοεί όταν μας υπόσχεται πως «μας αγαπάει μα δεν κουρεύεται» ή όταν φωνάζει δυνατά «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθαύτη». Κάνει τα κόκκινα και κοκκινισμένα πλήθη του να πιστεύουν, να νιώθουν και να ελπίζουν πως θα μείνουν πάντα «οπαδοί φανατικοί» της ίδιας της ζωής. Των δυσκολιών, αλλά και των εκρηκτικών χαρών της.
Ήταν ένα βράδυ Παρασκευής με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στους Βράχους. Βράδυ γενέθλιο, βράδυ μοναδικό, βράδυ καπνογόνο, βράδυ εκρηκτικό και ανεπανάληπτο. Έτσι συμβαίνει πάντα με τις συναυλίες του Βασίλη. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα και κάθε φορά το ίδιο έντονο. Είτε ζεις για να τον ακούς, όπως μας διαβεβαιώνει το κοινό του, είτε αναπνέεις μέσα από τα τραγούδια του, ένα είναι βέβαιο. Ότι το ανεπανάληπτο σκηνικό ταλέντο του, λάμπει ακτινοβόλα κάθε φορά στην σκιά των βράχων και φωτίζει ελπιδοφόρα τις σκιές της καθημερινότητας. Μας ευχήθηκε καλή αντάμωση. Του ευχόμαστε χρόνια πολλά, χρόνια δημιουργικά και ανταμωμένα.
