Μετά από πολύ καιρό είδα το φως της παλαιάς γενιάς των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού να στηρίζει με καθαρό βλέμμα και ειλικρίνεια την νέα ανερχόμενη γενιά τραγουδιστών. Ο λόγος για το Θοδωρή Βουτσικάκη που έδωσε μια εξαιρετική συναυλία στις 22/9 στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής υπό το φωτεινό πρίσμα της Λίνας Νικολακοπούλου.
Στο live ακούσαμε τραγούδια της Λίνας απ’ όλες τις εποχές αλλά και από την προσωπική του δισκογραφία, η οποία περιλαμβάνει αξιόλογα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου. Επιτυχίες ερμηνευμένες από πολλούς μεγάλους τραγουδιστές του καλλιτεχνικού στερεώματος, από την Ελευθερία Αρβανιτάκη και την Χαρούλα Αλεξίου μέχρι τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Όλα τα τραγούδια είχαν μια πολύ ενδιαφέρουσα ενορχηστρωτική ματιά που σε συνδυασμό με τη φωνή του Θοδωρή και με την επιμέλεια της Λίνας έκανε τον κήπο του μεγάρου ένα μικρό παράδεισο.
Η καλεσμένη του, Μαρία Φαραντούρη ήρθε να μας φέρει αναμνήσεις από άλλους καιρούς που έχουμε ξεχάσει και τόσο νοσταλγούμε. Όταν βρέθηκαν και οι τρεις επί σκηνής, το φοβερά εντυπωσιακό ήταν ότι ο Θ. Βουτσικάκης αν και από άλλη γενιά έδενε φοβερά αρμονικά μαζί τους. Και εδώ έγκειται και η ιδιότυπη επιτυχία της παράστασης. Χέρια της προηγούμενης επιτυχημένης γενιάς καλλιτεχνών δίνουν την σκυτάλη και την ώθηση στην επόμενη και συμπορεύονται μαζί. Στοιχείο που προϋποθέτει η ζωή για να έχει συνέχεια μέσα στο χρόνο.
Η Λίνα Νικολακοπούλου, η ποιήτρια Λίνα, είναι η στιχουργός που κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι της λέω: Μα καλά τι έχει γράψει; Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό της και καταφέρνει και εκφράζει τα συναισθήματα της με αυτό το ιδιότυπα πετυχημένο καλλιτεχνικό μεράκι; Και λέω ιδιότυπα γιατί δεν είναι απλώς μια πετυχημένη στιχουργός, είναι μια σπάνια στιχουργός που στο μυαλό μου φέρνει τον Νίκο Γκάτσο. Πετυχημένο σε κάνει η ευρεία απήχηση που μπορείς να καταφέρεις με πολλούς κοινούς τρόπους αλλά συνήθως για περιορισμένο χρόνο διαγράφοντας πορεία διάττοντα αστέρα. Η ιδιότυπη επιτυχία είναι αυτή που αποκλίνει από τον κοινό τύπο επιτυχίας, ξεχωρίζοντας κυρίως για την χρονικής της διάρκεια. Η ζωή της δημιουργίας,της δημιουργίας που δεν έχει τέλος και δεν χάνεται μέσα στο χρόνο, κατακτώντας το διαχρονικό, είναι αυτό που συνιστά ένα δημιούργημα «καλλιτεχνικό».Οι στίχοι της Λίνας είναι καλλιτεχνικές δημιουργίες ιδιότυπα πετυχημένες.
Από την άλλη ο Θοδωρής Βουτσικάκης ένας νέος τραγουδιστής με μία εξαιρετικά καλλιεργημένη φωνή και πάνω από όλα με ήθος που δεν χρειάζεται να γνωρίσει κάποιος δια ζώσης για να διαπιστώσει, αλλά φαίνεται επάνω στην σκηνή. Και θα μου πει κάποιος το ήθος κάνει τον καλλιτέχνη; Η απάντηση είναι ότι το ήθος μπορεί να κάνει τον άνθρωπο, πραγματικό καλλιτέχνη. Και εκεί πιστεύω ότι είναι και το σημείο που συναντήθηκε η Λίνα με το Θοδωρή. Είναι αυτό που απουσιάζει από την εποχή μας και γι αυτό το λόγο κατά τη γνώμη μου έχει εκλείψει η παραγωγή υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, τραγουδιών, ποιημάτων, συγγραφικών έργων.
Δυο άνθρωποι με ήθος από διαφορετικές εποχές συναντήθηκαν για να δώσουν ζωή και συνέχεια σ’ αυτό που αγαπούν και οι δυο πάρα πολύ, το τραγούδι. Και αυτό ήταν ότι πιο ωραίο έχω εισπράξει από live τον τελευταίο καιρό.
