Στο…έκτο πάτωμα μιας πολυκατοικίας του Παρισιού, τη δεκαετία του ’30, οι ένοικοι ζουν τη δική τους καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο σε σχέση με τη ζωή όλων μας. Μικρότητες, ψευτοέχθρες, οικονομική ανέχεια, κουτσομπολιό κι ένας έρωτας που καταλήγει να γίνει ο πυρήνας του έργου. Η γλυκόπικρη κωμωδία του Αλφρέντ Ζερί γράφτηκε το 1937 και εντυπωσιάζει η επικαιρότητά του σε σχέση με σήμερα, ως προς τις ζωές των ανθρώπων. Οι ήρωές του είναι απλοί και γνώριμοι, οι ένοικοι της διπλανής πόρτας. Φωνάζουν πολύ, μιλούν χαμηλόφωνα για να μην τους ακούσουν και έχουν τα ίδια προβλήματα διαχρονικά. Μία σπιτονοικοκυρά που ζητά τα ενοίκιά της, μια καλόκαρδη κουτσομπόλα, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ένας ψευτοδιανοούμενος λογιστής, ένας γόης που αναστατώνει τους πάντες, μυστηριώδεις γυναίκες και ειδύλλια.
Το «Έκτο πάτωμα» έγινε θεατρικά σπουδαίο, μέσα από ένα ιστορικό ανέβασμά. Αυτό του 1991, σε διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, που «έφτιαξε» ένα νέο μουσικό έργο με την αριστοτεχνική συμβολή του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου στα τραγούδια. Έτσι δημιουργήθηκε η μουσική κωμωδία «Έκτο Πάτωμα», που μας χάρισε μερικά από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του διδύμου Κραουνάκης-Νικολακοπούλου, που ξέφυγαν από το όριο της παράστασης και έγραψαν τη δική τους ιστορία.
Αυτή η διασκευή, με τα ίδια τραγούδια, ανεβαίνει στο θέατρο Ακροπόλ 32 χρόνια μετά. Το μόνο που άλλαξε είναι οι ηθοποιοί. Η νέα διανομή, εξίσου αγαπητή, εξίσου ικανή και ταλαντούχα συστήνει στις νεότερες γενιές ένα έργο σταθμό στην ελληνική θεατρική ιστορία και δημιουργεί μια συγκινητική συγκυρία.
Η αυλαία σηκώνεται και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου είναι μια αφηγήτρια που μας εντάσσει στη νέα παράσταση του Γιώργου Βάλαρη. Ο Βάλαρης σκηνοθέτησε με σεβασμό τη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, βάζοντας το δικό του στίγμα στην παράσταση. Η σκηνοθεσία του, δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να ανθίσουν. Είναι συγκινητικό να βλέπεις στην ίδια σκηνή την Υρώ Μανέ, την Ελένη Καστάνη και τον Δημήτρη Πιατά. Είναι υπέροχος ως ηθοποιός και τραγουδιστής ο Κώστας Μακεδόνας. Είναι τόσο καλή στην υποκριτική και στα τραγούδια η Ευαγγελία Μουμούρη και τόσο πειστική η Δανάη Λουκάκη. Ολη αυτή η ομάδα ηθοποιών, πλαισιώνεται τόσο ταιριαστά από τον Δημήτρη Φραγκιόγλου, σε έναν χαρακτηριστικό ρόλο, τον «γόη» Βασίλη Αθανασόπουλο και τους Μαριαλένα Ροζάκη και Αρμάν Εδουάρδο Μενετιάν.
Η νέα διασκευή, η σκηνοθεσία κι ο θίασος, δημιουργούν ένα μείγμα, που συντελέι σε ένα νέο επιτυχημένο “ανέβασμα” του «Έκτου πατώματος». Στο χρηστικό σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη, με τα υπέροχα φώτα του Λευτέρη Παυλόπουλου, η δράση ανθίζει. Τα τραγούδια ακούγονται καινούργια, φρέσκα, σωστά ερμηνευμένα και η ιστορία παίρνει σάρκα και οστά δημιουργώντας μια ζεστή γλυκόπικρη ατμόσφαιρα.
Στις, πάνω από δύο ώρες της παράστασης, η ροή είναι τέτοια που σε συνεπαίρνει. Σε εντάσσει στο πλαίσιο εκείνης της κοινωνίας του ’30 που συμπεριφορικά δεν διαφέρει σε τίποτα από το σήμερα. «Το τραγούδι της γκρίζας κυρίας», η «Κουτσομπόλα», «Η Κουπαστή», το «Μιουζικαλ της κόρης που αυτοκτόνησε» ακούγονται ξανά, με νέες εκτελέσεις.
Η δυσκολία του εγχειρήματος ήταν μεγάλη, ακριβώς γιατί τα τραγούδια έχουν μείνει ιστορικά μέσα από τις πρώτες τους εκτελέσεις. Η Άννα Παναγιωτοπούλου, η Κατιάνα Μπαλανίκα, η Ελένη Γερασιμίδου, ο Χρήστος Βαλαβανίδης, σφράγισαν με τις ερμηνείες τους τις μουσικές του Κραουνάκη και τα λόγια της Νικολακοπούλου. Όμως οι ηθοποιοί, μαζί με τον σκηνοθέτη, τόλμησαν και πέτυχαν μια νέα εκδοχή.
Το «Έκτο πάτωμα» στο θέατρο Ακροπόλ, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε ξανά ένα έργο, ιστορικό για τα ελληνικά δεδομένα και να ακούσουμε αυτά τα υπέροχα τραγούδια μέσα στη συνθήκη που γράφτηκαν. Η νέα συνταγή πέτυχε και ο ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από την παράσταση δικαιώνεται με τον καλύτερο τρόπο επί σκηνής.
Info:
Το έκτο πάτωμα
του Αλφρέντ Ζερί
Διασκευή: Άννα Παναγιωτοπούλου-Πλάτων Μαυρομούστακος-Γιώργος Βάλαρης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης
Στο Θέατρο Ακροπόλ
