Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Το κορίτσι που μέσα από τις ερμηνείες της έχει μοιραστεί με του ακροατές σχεδόν όλες τις αλλαγές της ζωής της, εκείνη η φίλη που ξέρει μ’ ένα τραγούδι να σου αλλάζει την διάθεση, να σε κατανοεί, να σε αγκαλιάζει έστω και νοερά, που συμπάσχει, εκμυστηρεύεται και συμπαραστέκεται. Η γυναίκα που τώρα πια έχει αποκτήσει εμπειρίες, τραύματα, αγάπες και που είναι έτοιμη να ξεκινήσει ξανά. Η Ελεονώρα Ζουγανέλη συναντά τον συνθέτη, στιχουργό και, δημιουργό, που με απλές καθημερινές λέξεις «πλέκει» τραγούδια που μιλούν στην ψυχή, τον Σταμάτη Κραουνάκη. Έρχονται με το νέο τους άλμπουμ να μας βγάλουν έξω. Έξω από τα πρέπει, τους περιορισμούς, την απομόνωση, τις ατελείωτες ώρες αναγκαστικής ή μη, περισυλλογής και να αδειάσουν με μαγικό τρόπο τα ντουλάπια της καρδιάς μας από τα περιττά. Με το πρώτο τραγούδι του νέου τους άλμπουμ με τίτλο «Τι να λεμέ τώρα;», τα λένε όλα, αποκαλύπτοντας δυναμικά την αλλαγή που ζητά ο καθένας . «Πέταξα», αφήνοντας όλες τις έννοιες μιας μόνο λέξης, να σε παρασύρει σε ένα νέο κόσμο.
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά. Το κλειδί στην πόρτα έμοιαζε να την οδηγεί στην ηρεμία. Σπίτι της πια. Ψίθυρος κανένας, κίνηση καμιά. Άφησε τα παπούτσια σε μια γωνιά και την ώρα που το βλέμμα της γέμισε με τον χώρο, είδε όσα χρόνια τώρα τον έντυναν. Όσα απλά προσπερνούσε και έπιαναν χώρο, όσα με ευλάβεια ξεσκόνιζε για να γεμίζει τον άδειο χρόνο του σαββατοκύριακου ή την άγχωναν λίγο πριν έρθουν επισκέπτες. Τίποτα δικό της πια. Δεν έμοιαζαν με όσα ήθελε να ζήσει.
Φωτογραφίες από στιγμές που νόμιζε όμορφες, τώρα δεν της θύμιζαν τίποτα. Έβλεπε μια άλλη γυναίκα μέσα σε αυτές. Ξένη μέσα στον ίδιο της το χώρο. Ξάπλωσε στον καναπέ και με την μνήμη περιφερόταν στα δωμάτια. Ποια ήταν; Είναι δικό της όλο αυτό; Το μικρό κοριτσάκι που κάποτέ κουλουριασμένο ονειρευόταν, άρχισε να κλαίει. Κανείς δεν της χάιδεψε τα μαλλιά. Βυθιζόταν όλο και πιο πολύ. Ακούμπησε τα δάχτυλα της στο στήθος. Το παλιό κολιέ που για χρόνια φορούσε φυλαχτό, τώρα πια δεν ήταν δικό της. Με δύναμη τράβηξε την αλυσίδα και το έσπασε. Η κίνηση χάραξε το κορμί της. Το δέρμα σκίστηκε και ένας ποταμός από μνήμες χύθηκε στο παλιό χαλί. Μαζί τους σύρθηκε και εκείνη , ως το ντουλάπι που κουτιά στοιβαγμένα μετρούσαν τα χρόνια, τις μοιραίες τις σχέσεις, τις φιλίες. Τίποτα δικό της. Όλα χαρισμένα σε ένα κορίτσι που μεγάλωσε.
Η πληγή στο στήθος ακόμα αιμορραγούσε. Με τα δάχτυλα ψηλάφησε την καρδιά, ακόμα πάλλεται. Οι ρυθμικές της κινήσεις έμοιαζαν να την οδηγούν πίσω στο χρόνο. Η ανάσα κόπηκε, η αδράνεια την πέταξε στον τοίχο. Το κορμί έγινε κομμάτια. Όλα χαρισμένα σε όσους πέρασαν και έφυγαν. Τίποτα δικό της. Ο ήλιος από τις γρίλιες μοίρασε το σώμα σα λεπίδες φωτός. Άνοιξε τα μάτια και όλες συγκεντρώθηκαν σε αυτά.
Ένιωσε να αιωρείται στα στρυμωγμένα αναμνηστικά διακοπών, γιορτών, εκδρομών. Μυρωδιά εγκαταλειμμένου, την έπνιγε. Έκλεισε τα μάτια, μια βαθιά ανάσα της και όλα σκόρπισαν. Οι κουρτίνες άνοιξαν, το ρολόι του τοίχου έγινε θυσία στα χρόνια που μέτρησε, δώρα που την δέσμευαν σε ψεύτικους όρκους λαμπερών σταυρών και δάκρυα πετρωμένα σε σκουλαρίκια, μαζευτήκαν όλα σε σακουλές σκουπιδιών. Δεν τα χρειαζόταν πια. Το σημείωμα στο ψυγείο που καθημερινά την καλημέριζε, τώρα πια απευθυνόταν από εκείνη για εκείνη «Σε αγαπώ πολύ».
Με όλες τις δυνάμεις της, για τελευταία φορά κουβάλησε όλες τις μνήμες για τον τελικό τους προορισμό. Ανάμεσα σε κάδους σκουπιδιών, την ώρα που όλοι ησύχαζαν, εκείνη αναστάτωνε τη ζωή. Οτιδήποτε παλιό την αποχαιρετούσε, και ο άνεμος από την τελευταία του αναπνοή στροβίλιζε τη σκόνη του δρόμου σχηματίζοντας δυο φτερά στο κορμί της. Το λευκό της φόρεμα την έκανε να μοιάζει με άγγελο. Τα γυμνά της πόδια ακουμπούσαν την άσφαλτο και μια λαμπερή γραμμή την οδηγούσε σε όσα άξιζε να υπάρχουν γύρω της.
Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι:
Πέταξα, δέκα σακούλες πράγματα
Βιβλία, κούτες, γράμματα
Και τις παλιές κασέτες
Πέταξα, κουρέλια ρούχα πέταξα
Σ ‘ άλλο κορμί τα έταξα και σε άλλους οφειλέτες
Μηχανάκια, μολυβάκια και αρχαία κινητά
Συσκευές, μονιτοράκια
Καλωδιάκια, σκουληκάκια
Κουρνιαχτούς και ερπετά
Λόφους εφημεριδούλες, δούλες
Αναμνήσεις ταραντούλες, δούλες
Κορδελάκια, τσιμπιδάκια, Γιαπωνέζικα γλυπτά, φρικτά….
Πέταξα, παλιά ημερολόγια
Και σιχαμένα λόγια της θερινής νυκτός
Πέταξα γκομενικά ηλίθια και κάτι παραμύθια που μ’ άφησαν εκτός
Και όπως τα ‘ριχνα στον κάδο
Μίλησα στον αστρολάβο
Αστρολάβε δείξε αστέρι να με πάρει μακριά…
Πέταξα, κάτι έρημους χειμώνες και καρεκλοπολυθρόνες
Καλοκαίρια βαρετά
Πέταξα άσχετες υποχρεώσεις
Κάτι δανεικά με δόσεις
Κάτι παραμιλητά
Τράβα τώρα σκουπιδιάρα,
Που μου κάνεις την κουμπάρα,
Μάσησε δέκα ζωές
Δέκα παλιοσακουλάρες
Κάτι παλιογκομενάρες
Που ΄χει ο χρόνος ο χαφιές
Πέταξα, δέκα σακούλες πράγματα ξεθωριασμένα θαύματα
Προπέρσινα φιλιά
Πέταξα, χαμένα μεροκάματα
Ζωή σε είδα κατάματα
Και στ’ άγρια χαράματα
Έσβησα τα παλιά
