Η δημιουργία ενός τραγουδιού κρύβει μαγεία. Στίχοι που καθρεφτίζουν τα πιο επίπονα συναισθήματα, ντύνονται με πολύχρωμες νότες και η αντίθεση τους μοιάζει να γίνεται ένα πρωτόγνωρο ταξίδι. Η Ελευθέρια Αρβανιτάκη επιστρέφει στη μουσική σκηνή με νέο άλμπουμ και η φωνή της ανεξίτηλη μας τραβά από το χέρι να ταξιδέψουμε στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν, μέσα από το πρώτο της τραγούδι «Μνήμες». Οι δημιουργοί του άλμπουμ, ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης και η στιχουργός Λήδα Ρουμάνη, βασισμένοι στην χαρακτηριστική χροιά της ερμηνεύτριας, πιστοποιούν την επιτυχία μέσα από τις επιλογές τους και δεν μένει να περιμένουμε μερικές μέρες ακόμα για να αποκαλυφθούν όλα τα τραγούδια στην παρουσίαση του.
Τίτλος: Μνήμες
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Λήδα Ρουμάνη
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Από παιδί της άρεσε να συλλεγεί… άλλοτε μικρά κομμάτια από γυαλιά που η θάλασσα τα είχε λειάνει, πετραδάκια με περίεργα χρώματα ή σχήματα. Δεν διάλεγε μόνο τα όμορφα, αλλά και όσα αφήναν οι άλλοι. Εκείνα που τα χαρακτήριζαν άσχημα. Γέμιζε το σακουλάκι της και το έκρυβε κάτω από τα κρεβάτι.
Μεγαλώνοντας μάζευε λέξεις από συζητήσεις με φίλους, φωτογραφίες με αγαπημένα πρόσωπα και κυρίως στιγμές. Δεν διάλεγε μόνο τις πιο όμορφες ήξερε πως και οι άσχημες κάποτε θα γίνονταν πολύτιμες και τις έκρυβε σιωπώντας, όταν συναντούσε νέα άτομα στο πέρασμα των χρονών.
Τα βραδιά όταν όλοι κοιμόνταν άνοιγε μια μικρή χαρακιά στο στήθος. Τις έβγαζε και μια-μια τις κρεμούσε σε μικρές κλωστές στο πίσω μέρος της ντουλάπας. Στα όνειρα τις έμοιαζαν με άνθη. Τις αποξήραινε με φροντίδα ώστε να μη χάσουν το σχήμα τους, όσο για το χρώμα εκείνη ήξερε πως να βλέπει το αρχικό, όταν έκλεινε τα ματιά.
Το σακουλάκι της γέμισε, το ίδιο και η ψυχή της. Μνήμες που την κρατούσαν και εκείνη δεμένη στο πίσω μέρος της ντουλάπας με μια μικρή κλωστή. Κάποτε λάτρευε αυτή την αίσθηση, την έκανε να νιώθει ασφάλεια ακόμα και όταν η κλωστή έσφιγγε τόσο που την έπνιγε.
Ένα πρωινό, που αν και άνοιξη ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, άνοιξε το παράθυρο της. Το άρωμα μέσα από την ντουλάπα ήταν έντονο. Την αγκάλιασε και την τράβηξε μπροστά από τα βαριές πόρτες του επίπλου. Ήταν μονή στο σπίτι πια, οι ενοϊκοί είχαν φύγει. Ζούσε απομονωμένη και μονή της συντροφιά οι μνήμες.
Όταν άνοιξε τα φύλλα της ντουλάπας ξέσπασε δυνατή βροχή και ένα αέρας μανιασμένος έκλεισε τα παραθυρόφυλλα. Όσο και αν προσπάθησε να τα ανοίξει η δύναμη του ανέμου ήταν τόσο μεγάλη που έμοιαζε να θέλει να την κρατήσει κλειδωμένη. Η μικρή κλωστή που έβλεπε στα όνειρα της έγινε πια σχοινί και την τύλιξε. Πίεζε το κορμί της και την έριξε στο πάτωμα. Έμεινε για λίγο αναίσθητη. Από την παλιά σχισμή στο στήθος βγήκαν λέξεις που έκοβαν την ανάσα.
Ήξερε πως ίσως αν δεν αντιδρούσε δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά την θεά από το παράθυρο της. Είχε από καιρό αυτή την αίσθηση αλλά δεν ήθελε να μαζέψει αυτές τις λέξεις όπως έκανε με άλλες.
Κράτησε την αναπνοή της και σύρθηκε μπροστά από την μεγάλη ντουλάπα. Άνοιξε τα ματιά της και προσπάθησε να φανταστεί όλα τα μέρη που θα ήθελε να επισκεφτεί, όλες τις φράσεις που ποτέ δεν είχε πει, ενώ θα ήθελε. Και τότε μια πύρινη μπάλα βγήκε με την πρώτη της ανάσα. Έκανε μια βόλτα γύρω από το δεμένο της κορμί και μπήκε στο εσωτερικό της ντουλάπας. Τα φυλαχτά της αρχίσαν να καίγονται. Για μια στιγμή λυπήθηκε και ένα δάκρυ που κύλισε από τα ματιά της. Έμοιαζε να σβήνει την φωτιά, αλλά το σχοινί έσφιγγε ακόμα πιο πολύ το κορμί της. Σταμάτησε να κλαίει. Έβλεπε όλα τα άνθη που χρονιά μάζευε να καίγονται μπροστά της. Στάχτες και σπίθες αγγίξαν και την ιδιά και σε λίγο είχε γίνει ένα με τη φωτιά.
Το σχοινί ήταν το πρώτο που κάηκε. Σηκώθηκε από το πάτωμα και τέντωσε τα χεριά της προς τον ουρανό. Καιγόταν και γελούσε. Οι μνήμες τις ελευθερωθήκαν στο ταβάνι και ο καπνός προσπαθούσε να δραπετεύσει από τις γρύλλιζες του παραθύρου.
Όταν ξύπνησε είχε ήδη νυχτώσει. Στο ουρανό το φεγγάρι έμοιαζε με γυαλάκι που είχε λειάνει η θάλασσα και τη θέα της είχαν πλημμυρίσει ανθισμένα λουλούδια. Αυτή τη φορά δεν θα μάζευε τίποτα. Οι μνήμες τις είναι η ίδια και πλέον η φλόγα της είναι μέσα στη σχισμή. Περπατούσε στο δρόμο και χάζευε τους περαστικούς. Φλεγόμενη σύλλεγε πια μόνο τις δίκες τις λέξεις. Και το άρωμα της γέμισε την νύχτα.
Στίχοι:
Η μνήμη χθες με πήρε απ’το χέρι
Δε μ’ άφησε στιγμή να κλείσω μάτι
Προτίμησε να ‘ρθει το μεσημέρι
Και άραξε χωρίς να κρύψει κάτι
Στο πάρτυ που σε είδα να διαλέγεις
Και ξέμεινα χωρίς φιλί στην άκρη
Στο πάθος που ζητάς να κυριεύεις
Μα δε σου κλείνει πάντοτε το μάτι
Μόνο τις μνήμες να φοβάσαι
που ζητάνε
να τις κρατήσεις ζωντανές
και σε πονάνε
Μόνο τις μνήμες να φοβάσαι
που μιλάνε
Αυτές που γίνονται θεριό
και σε χτυπάνε
Και είναι εκεί
για να κοιτάνε
Κι όσα δεν θες
Στάχτη τα καις
και πάνε
Η μνήμη χθες μου πήρε το κεφάλι
Δε μ’ άφησε στιγμή να ξεμυτίσω
Με κέρασε κι εγώ σε παραζάλη
προτίμησα να πιώ και να λυγίσω
