Οι συνδυασμοί διαφορετικών πραγμάτων στη ζωή δίνουν αναπάντεχα όμορφους συνδυασμούς, όσο κι αν αρχικά ο φόβος ένωσης τους μοιάζει αποτρεπτικός. Όποιος έχει την δύναμη έρχεται κοντά στο αλλιώτικο. Έτσι η αέρινη φωνή της Ελένης Καπάταη συναντά την στιβαρή φωνή του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και κερδίζουν το κοινό. Η μελωδία του δευτέρου σε συνδυασμό με τους στίχους του Μιχάλη Μαρματάκη δημιουργούν το κατάλληλο πεδίο για την μουσική ένωση των δυο ερμηνευτών.
Τίτλος: Βελούδο & Ατσάλι
Ερμηνεία: Εύη Καπάταη ft Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Έχω ανοίξει την πόρτα και σε περιμένω. Ακούω τα βήματα σου να τρέχεις στη σκάλα και η καρδιά μου ακολουθεί το ρυθμό σου. Μπαίνεις στο σπίτι με κομμένη ανάσα και απλά με κοιτάς. Στέκομαι απέναντι σου και δεν μπορώ να μιλήσω. Λες και ανέβηκα εγώ με μανία τη σκάλα.
Ο ένας απέναντι στον άλλο και λέξη καμία. Απλά αυτές οι ανάσες που πλέκονται και τα μάτια που νομίζεις θα τρυπήσουν το κρανίο. Όλα ειπωμένα και τίποτα δεν ακούστηκε κι ας είχαμε μέρες να βρεθούμε.
Και τα χέρια ανοίγουν σα τη συννεφιά που παραμερίζει στα μέσα του Απρίλη για να μπορεί το χώμα να στεγνώσει και αντανακλά όλη την θέρμη των ακτίνων. Και οι αναπνοές πια γίνονται μια συγχρονίζονται και ησυχάζουν. Και οι καρδιές και αυτές μια γίνονται και ο ρυθμός απαλός και γαλήνιος. Μα λέξη καμία.
Τότε όλα αλλάζουν, όσα έχουν σημαδέψει το δέρμα και τη σκέψη, όσα έχουν χαράξει την καρδιά γίνονται όλα απαλά. Τα χάδια, οι κινήσεις, οι ματιές, όλα γίνονται βελούδινα και προσπαθείς να καταλάβεις τι ήταν εκείνο που κάποια στιγμή σε ώθησε να γίνεις τόσο απότομος και σκληρός.
Χάνεις στιγμές, μέρες ακόμα και χρόνια ζωής ανησυχώντας για πράγματα που ίσως ποτέ δεν θα σε απασχολήσουν και όλα χάνονται αναμεμειγμένα με την σκόνη που φέρνει ο αέρας. Δυο τέρατα μέσα σ’ένα κορμί, το ένα να κατασπαράσσει την σάρκα σου και το άλλο να κοιτά με συμπόνια και τρυφερότητα όσα μάταια ονειρευόσουν και τώρα βάφονται με χρώμα διαγραφής και απόρριψης.
Μόνο μια αγκαλιά ενώνει αυτά τα δυο πλάσματα. Μια μόνο και όλα γαληνεύουν. Και δεν χρειάζονται λέξεις μόνο αυτή η γλυκιά ησυχία του νου όταν ο άλλος σε σφίγγει ακόμα πιο πολύ για να μπορέσει ο μικρός αναστεναγμός ανακούφισης να πει όλα τα «μου λείπεις του κόσμου» και να λιώσει το ατσάλι του θύμου και να γίνει το βελούδο.
Στίχοι:
Βελούδο κι ατσάλι τα μάτια σου
μοιάζουν φεγγάρια που λιώνουν
και λάμπουν και στάζουνε ονείρα
και μπαίνουν στον ύπνο κι απλώνουν
βουνό και ποτάμι στα πόδια μου
κι αμέσως μετά το κορμί σου
λουσμένο με δέντρα
αέρας φυσά την ορμή σου
σε παίρνει γλυκό όνειρο μου
στον ύπνο μου μέσα βυθίσου
βυθίσου βυθίσου βυθίσου βυθίσου βυθίσου
Βελούδο κι ατσάλι τα μάτια σου
ξενύχτια βουλιάζουν στον ύπνο
κι εγώ που καθρέφτης σου γίνομαι
το πάθος τους πίσω σου δείχνω
βουνό και ποτάμι στα πόδια μου
κι αμέσως μετά το κορμί σου
λουσμένο με δέντρα
αέρας φυσά την ορμή σου
σε υψώνει γλυκό όνειρο μου
στον ύπνο μου μέσα βυθίσου
βυθίσου βυθίσου βυθίσου βυθίσου βυθίσου
