Η Κωνσταντίνα Τάκαλου φορώντας μαύρα ρούχα θα εμφανιστεί στην σκηνή της Στέγης και θα τραβήξει μια φωτογραφία τους θεατές της παράστασης. Η φωτογραφία αυτή αρκετή ώρα αργότερα θα παρουσιαστεί στο μεγάλο λευκό πανί που υπάρχει ως φόντο. Μαζί με αυτή την φωτογραφία θα παρουσιαστούν ντοκουμέντα από εκροές προσφύγων, φωνές από μαρτυρίες ανθρώπων που υπέφεραν και υποφέρουν. Πολλοί από αυτους έχουν χιούμορ και αντοχή παρά τον ξεριζωμό τους. Αυτό είναι και το πιο ωραίο και ζωντανό σημείο της “Εξημέρωσης”, της νέας συγγραφικής δουλειάς του Δημοσθένη Παπαμάρκου, που η Γεωργία Μαυραγάνη σκηνοθετεί.
Το κείμενο επιχειρεί μία σύνδεση των μυθικών ή ιστορικών γεγονότων του παρελθόντος με το προσφυγικό σήμερα, όπως παρουσιάζεται στην Ευρώπη και αλλού. Κι αν όλα αυτά στην έμπνευση του Δημοσθένη Παπαμάρκου συνδέονται, στην σκηνή της Στέγης δεν έδειξαν να βρίσκουν τον πιο κατάλληλο τόπο τους. Η σκηνοθεσία επέλεξε το κείμενο να ακούγεται μαγνητοφωνημένο, εντύνοντας την αίσθηση της αφήγησης ή του ντοκιμαντέρ. Όμως αυτό δυσκόλεψε περισσότερο, το ήδη δύσκολο συγγραφικό έργο, να “περάσει” στους θεατές.
Έτσι, η παράσταση αρκέστηκε στα άκρως ενδιαφέροντα “Επίκαιρα”, που όπως αναφέρθηκε στο σκηνοθετικό σημείωμα διάλεξε η Ράνια Κελαηδήτη, στην εκφραστικότητα των ηθοποιών, στην μουσική του Σταύρου Νείλα και σε κάποιες όμορφες εικόνες, κυρίως στην σκηνή με τις σκιές. Κατά τα άλλα το σύνολο της παράστασης απευθυνόταν σε ένα κοινό οπωσδήποτε “διαβασμένο”, που διαφορετικά θα δυσκολευόταν να συνδέσει τα όσα άκουγε και τα όσα έβλεπε.
Αν και η σκηνοθεσία, παρά την σοβαροφάνειά της, έκανε τις προσπάθειές της, το κείμενο ακουγόταν τόσο ανοίκειο που η παρακολούθησή του έμοιαζε αδύνατη. Πιθανότατα αυτή η συγγραφική δουλειά του Δημοσθένη Παπαμάρκου να μπορούσε να διαβαστεί και να εκτιμηθεί ως λογοτεχνικό κείμενο, ως ιστορική αναφορά ή ως ακτιβιστική δράση, πάντως πολύ δύσκολα θα μπορύσε να διαβαστεί σκηνικά ως θεατρικό κείμενο.
Κάπως έτσι και παρά τις καλές προθέσεις, η “Εξημέρωση” δεν κατάφερε να “περάσει” από την σκηνή στην πλατεία και παρέμεινε μια προσωπική συγγραφική και σκηνοθετική φιλοδοξία που ανακυκλώνει τον εαυτό της και ικανοποιεί τους δημιουργούς της.
Πληροφορίες:
Εξημέρωση
του Δημοσθένη Παπαμάρκου
Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη
Στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
